Little Inferno

In eerste instantie lijkt Little Inferno de pyromaan in ons allen aan te willen spreken. Het enige doel in de game is om allerlei krankzinnige, of juist heel gewone, objecten te verbranden. Dit spel duurt alleen uren, waardoor het op gegeven moment voelt alsof je je tijd aan het verspillen bent. Het spel bespot je zelfs dat je niets beters te doen hebt. Little Inferno is echter een game met een intrigerende boodschap.

Litte Inferno kun je amper een game noemen. Het is meer een interactief verhaal waarin je onmogelijk kunt verliezen. Het enige wat je doet is spullen in een open haard gooien, vervolgens kun je ze in de fik steken door ze met je vinger aan te raken op de GamePad. Je bestelt die objecten van een catalogus. Zodra je er eentje koopt wordt het volgende, iets duurdere, item beschikbaar. Je koopt ze met fictief geld.

Vervolgens cremeer je die spullen. Zodra ze uitgebrand zijn laten ze een muntje vallen dat net iets meer waard is dan wat het object je heeft gekost. Het enige echte gameplayelement zijn de combo's die je kunt uitvoeren. Op een menu staat dus een lijst combo's die allemaal een suggestieve naam hebben. Die naam refereert naar twee of drie objecten, als je die samen verbrandt heb je de 'puzzel' opgelost. Er zijn 99 combo's mogelijk met de 140 beschikbare objecten.

Je verbrandt doorsnee spullen als creditcards en wekkers, maar ook planeten en minuscule kernbommen. Een paar objecten hebben een unieke animatie. Steek een maïskolf in de fik en er verschijnt popcorn in beeld. Verwacht echter niet al te veel spektakel, de boel wordt al snel heel repetitief.

Als je een item bestelt duurt het even voor je het hebt. Voor de goedkopere items moet je een paar real-life secondes wachten. Voor de duurste moet je een paar minuten geduld moeten hebben. Je kunt de wachttijd verkorten door stickers te gebruiken die je soms na het verbranden van items krijgt. Dit is overduidelijk satirisch commentaar op de vervelende microtransactions van andere games.

Er is ook een lichte narratief aanwezig. De hoofdpersoon in deze game is totaal afgesloten van de rest van de wereld. Een wereld die aan het bevriezen is. De reden dat je al die spullen verbrandt is dan ook om warm te blijven. Je krijgt af en toe ook brieven van je vrolijke buurmeisje (die je na ze gelezen te hebben natuurlijk verbrandt). De toon van de brieven begint gedurende het spel echter te veranderen. Haar obsessie met de open haard wordt steeds intenser, tot ze als gestoord overkomt.

Het zet de totaal vruchteloze bezigheid van spullen verbranden in een andere context. Is het kritiek op de hedendaagse consumptiemaatschappij? Zijn wij net als de mensen in de game gefixeerd met één activiteit waardoor we de buitenwereld afsluiten? Het einde brengt een verrassing met zich mee die deze vragen nog wat verder belicht, maar ik ga het niet hier spoilen.

Little Inferno is niet echt een game die je voor de lol speelt. Het verspilt je tijd expres, maar als je het tot het einde volhoudt kun je misschien leer uit de satire trekken.

Gespeeld op Wii U, ook beschikbaar voor pc.