CD: Eef Barzelay - Bitter Honey

Harry (Dinosaur_Sr)

In de hedendaagse alternatieve muziekwereld zijn er wat mij betreft twee helden van liedjesschrijvers die er huizenhoog bovenuit steken: Jeff Tweedy van Wilco, en Eef Barzelay van Clem Snide. Laatstgenoemde mag dan minder gemeengoed zijn, maar hij heeft wel de (al dan niet) respectabele eer om de enige artiest in mijn platenkast te zijn van wie ik alle albums heb. Toen Eef Barzelay dan ook met een soloalbum, Bitter Honey, naar buiten kwam, waren mijn oortjes gespitst. Helaas had de online-cd-drugsdea.... pardon.... online-cd-boer acute problemen met de logistiek, vandaar pas nu een oordeel.

Wat is er zo geweldig aan Barzelay en Clem Snide? Soms begrijp ik het zelf niet. Ik zag ze spelen in de kleine zaal van Paradiso, omringd door veelal dertigers. Liefdespaartjes aan de achterzijde tegen de muur. Ik zag ze een week later spelen in Fort Clinton, in Battery Park, op het puntje van Manhattan, onder het oog van een dozijn wolkenkrabbers, die in een halve circel stonden toe te kijken. Door een speling van het lot was ik daar. Dat soort magie. Een thuiswedstrijd voor een uitgelaten band. Ook dat soort van magie.

Tot Bitter Honey dacht ik dat het genius van Clem Snide vooral door voorman/zanger Eef Barzelay gevormd werd. Antiheld pur sang. Compleet met petje en te grote gitaar. Ik zou zweren dat 'ie uit één of ander gehucht uit de Mid-West zou komen, als ik niet zeker wisr dat het een jochie uit Brooklyn was. Met teksten van een ogenschijnlijk ongelofelijke triestheid en cynisme, maar tegelijkertijd een ongekende subtiele humor en opgetogenheid. In die zin is de signatuur van Eef Barzelay onmiskenbaar aanwezig op Bitter Honey. Op dit album geen begeleidingsband, maar alleen Eef Barzelay en zijn akoestische gitaar.

Om het contrast maar meteen duidelijk te maken: beeld je in: een liefelijk rustig gitaarintro met daaronder niet minder liefdevol gezogen de tekst:
"That was my ass you saw bouncin' next to Ludacris.
It was only on screen for a second, but it's kinda hard to miss
And all those other hoochie skanks, they got shit on me
And one of Nelly's bodyguards, he totally agreed"
Uit: Ballad of bitter honey

Zo verbaas ik me elke keer weer over de tegendraadsheid van de muziek van Clem Snide/Eef Barzelay en zijn teksten. Gevoelige suffige sing-a-song-writer Barzelay verwordt zo tot de Colombo van de muziek. Genadeloos zet hij je op je verkeerde been, met zijn voorkomen en muziek. Dat maakt zijn talent, en die verbazing maakt zijn muziek zo de moeite waard. Eén van de betere, wat, beste liedjesschrijvers op deze aardkloot.

De kern van deze schijf wordt voor mij gevormd door N.M.A., nothing means anything, een bedachtzaam liedje, "so perfectly dark in the mood", en het opgewonden en het vrolijke Well, over zaken die niet zo goed gaan, kortom over het leven in zijn algemeenheid. Geen idee waar Little red dot over gaat, en misschien is dat wel de boodschap. Simpel gitaarspel, de luisteraar kan zich laven aan de teksten. Door Barzelay met zijn licht aangescherpte stem gezongen, met veel dynamiek, en vol overtuiging.

Het ontbreken van de begeleidingsband die Clem Snide vormt, blijkt echter wel degelijk van invloed. De muziek ontbeert daardoor body, terwijl de teksten ook in de vol georchestreerde en electrische vorm voldoende transparant en aanwezig waren. De band, sobere drums en bas, maar bovenal het vreemde aanvullende instrumentarium (chello, banjo-op-fuzz, venijnige danelectro gitaar) geven een extra dimensie aan Barzelay's muziek, wanneer hij deel uitmaakt van Clem Snide. Zeg maar een vijfde dimensie. Heren, vlug vlug, de studio in. Met z'n allen. Barzelay heeft vast nog een stapeltje nummers op de plank liggen.

Ondanks het ontbreken van zijn maten, haalt Eef Barzelay niettemin met Bitter Honey weer een ontzettend hoog niveau. Een juweeltje. En nee, ik ben inderdaad helemaal niet objectief. De man heeft een sky-box in mijn hart. Levenslang.

Label: Fargo (Munich Records) Releasedatum: 21 februari 2006
Waardering: