Party: Houseqlassics

Michel (TripleM)
Goed, even al het andere buiten beschouwing laten, hoe was de muziek? Zoals gezegd kwamen we dus rond een uur of elf binnen. Na een rondje lopen bleven we hangen bij Robert Armani. Deze Amerikaanse DJ had al aardig wat fans (vooral door het tot vervelens toe gedraaide 'Airport'), maar na dit weekend heeft hij er één bij. Zijn mixtechniek vond ik niet altijd even geweldig, maar zijn muziek paste het beste bij dat deel van de avond. Hij opende zijn set met 'Hit Hard', een knaller van een plaat. Daarna wat hardstyle, techno en hardcore, allemaal niet zo heel snoeihard. Prima te doen zo 'vroeg' op de avond, achteraf vond ik dit zelfs één van de betere DJ's van de avond.


Na Armani mocht de levende legende Yves de Ruyter het podium betreden. Wat een set, maar wat mixte De Ruyter hem saai. Vrij korte overgangen, vaak zonder enige vorm van creativiteit, maar wat een platen! Wat doe je als 'The House of House' langskomt, Bonzai natuurlijk niet wordt vergeten en het woordje hits dekt de lading niet met titels als 'The First Rebirth', 'O Fortuna' en uiteraard De Ruyters eigen 'Calling Earth'.

Na een klein stukje Stanton, die voor mij niet heel interessant begon op zijn eerste plaat na, zijn we richting Postbank Lounge gegaan, waar Beasty Boy & Da Vinci stonden. Het ging er hard aan toe en het was druk, warm en vooral erg glad! Uitkijken geblazen dus voor degenen die echt niet meer stil konden blijven staan, gelukkig kon ik me een beetje bedwingen.


De uren daarop brachten we op wat kleine uitstapjes na in de grote zaal door. Erick E doet mij niet zoveel, ik hoorde wisselende reacties op zijn set maar ik heb het idee dat zijn komst naar Houseqlassics toch een succes is geweest. Human Resource dan maar, uiteraard beroemd door hun 'Dominator'. Heel spectaculair vond ik hun live-optreden echter niet. Rob & MC Joe daarentegen, deden het wel erg lekker. Oké, Joe is niet mijn favoriete MC. Sterker nog, ik vond vaak dat Joe beter even zijn mond kon houden maar smaken verschillen nu eenmaal en ik kon de muziek nog prima horen. Gewoon lekker blijven genieten en niet zoals andere leipo's gaan lopen gooien met dingen.

Dan, de tegenvaller van de avond, Darkraver. Nu trap ik waarschijnlijk op heel wat gevoelige teentjes, maar ik vond Darkravers set ronduit saai. Niks bijzonders, terwijl de man zelf juist een kleurrijke verschijning is. Uiteraard met fles Bacardi, z'n handelsmerk, maar zonder bijzondere set. Zo kleurloos zelfs, dat ik verschillende mensen heb horen vragen 'wanneer begint Darkraver eigenlijk?' terwijl de beste man al een half uur bezig was. En ja, ik heb de pupilletjes gecontroleerd! Het was ook duidelijk te zien dat de zaal gewoon minder bewoog tijdens Darkraver. Geen succes.


Hoe dan ook, na tussendoor een kijkje te hebben genomen bij Vince, begon ik moe te worden. Na Darkraver was het de beurt aan The Dream Team. Eigenlijk hoef ik het niet meer te zeggen, maar natuurlijk bestaat dit droomteam uit niemand anders dan Gizmo, Dano, Buzz Fuzz en The Prophet. Ik had er veel van verwacht, maar een echte klapper bleef uit. De heren draaiden na elkaar wat platen, hadden het goed naar hun zin, het publiek ook wel, maar knallen deed het niet echt. Ik weet niet goed of het nu door de vechtpartijen eerder op de avond kwam, mijn eigen moeheid zal er ongetwijfeld ook aan bij hebben gedragen, maar ik ging niet geheel voldaan weer naar huis. Helaas.