Legende Teun de Nooijer weet nu zeker: "Ik ben meer een assistent"
Begin bij een van de beste Nederlandse hockeyers ooit over Marco van Basten en hij begrijpt precies wat je bedoelt. Nee, Teun de Nooijer treedt niet in zijn voetsporen, hij twijfelt er niet aan na jaren coachen het trainersvak verlaten. "Ik zal altijd een toekomst in het hockey hebben."
In een bodywarmer en een ontspannen broek en witte sneakers staat Teun de Nooijer met de handen in de zakken de wedstrijd tussen Bloemendaal en hdm met een glimlach te observeren. Het is een wedstrijd om snel te vergeten. Hdm maakt in een taaie wedstrijd nog de meeste aanspraak op de overwinning, maar weet in de slotfase twee strafcorners niet te stoppen. De confrontatie eindigt in een 0-0, een bizarre score in het hockey.
Dat hij met zijn handen in zijn zakken staat is niet om aan te geven dat het hem niet interesseert. Het is gewoon zijn houding. Hij is het tegenovergestelde van driftkikker Michel van den Heuvel, coach van de mannen van Bloemendaal. De Nooijer is langs de lijn niet van de grote gebaren, zoals hij als hockeyer ook nooit in het veld verbaal de leiding nam, maar zijn stick en versnelling liet spreken. Bij Bloemendaal Dames 1 is het niet anders. Daar houdt hij met de handen in de zakken alles in de gaten en geeft hij af en toe een individuele aanwijzing, die raak is.
Als het spannender wordt, roert De Nooijer zich iets meer, maar echt volume krijgen de kreten nooit. Dat hoeft ook niet, want naast hem wordt er met nog twintig minuten te spelen een monster wakker, in de vorm van assistent-coach André Morees. De oud-keeper van Bloemendaal is wel gewend te schreeuwen. Normaal van achteruit. Nu van de zijkant. Morees is degene die het team opzweept en richting het einde van de wedstrijd elke minuut is te horen. "Hup, hup, huuuuuup!!!!", galmt het urgent over ’t Kopje, terwijl De Nooijer toekijkt. Morees is de volksmenner langs de lijn, De Nooijer zijn adjudant.
Bloemendaal in een permanente degradatiestrijd
Na drie seizoenen als hoofdcoach van een vrouwenteam in permanente degradatienood weet De Nooijer onderhand wat hij wel en niet kan. Eerder was hij teammanager bij voetbalclub AZ. Toch blijft het soms een raar beeld, langs de lijn op ‘t Kopje: de recordinternational van Oranje met 453 interlands, de voormalig tweevoudig olympisch kampioen (1996 en 2000), wereldkampioen (1998) en Europees kampioen (2007), met negen landstitels van Bloemendaal op zijn palmares. Dat is de man die op zondag hockeysters in een permanente degradatiestrijd onderin de Hoofdklasse coacht. Alleen vorig jaar mocht het team eens eerder op vakantie, toen het de play-outs ontliep.
De Nooijer is van de fluwelen touch, van de versnelling in de versnelling, de man die ondanks een weergaloze dribbel altijd oog leek te hebben voor zijn teamgenoten, de alleskunner die de positie van linkermiddenvelder een nieuwe dimensie gaf. Die oud-international staat elk zondag liefdevol speelsters te coachen, voor wie een goede aanname op een stuiterbal soms een uitdaging is. Voor wie scoren het moeilijkste is wat er bestaat. Bloemendaal Dames 1 heeft in achttien wedstrijden tot nu toe veertien keer de bal achter de doellijn van de tegenstander gekregen. Dat is een aantal dat De Nooijer vroeger als speler makkelijk in z’n eentje haalde in een seizoen.
Zijn opvallende conclusie na drie jaar als hoofdcoach: "Ik denk dat ik uiteindelijk meer een assistent ben. Dat heb ik dit seizoen besloten. Die keuze heb ik gemaakt. Die rol past beter bij mij. Je moet iedereen in zijn kracht laten", zijn de opmerkelijke woorden van De Nooijer, die niet als voormalig wereldvoetballer Marco van Basten het trainersvak vaarwel zal zeggen. Daarvoor is de hockeylegende die in het huis precies naast Bloemendaal woont en op z’n 37ste stopte met zelf hockeyen, te gek op het spelletje.
"Hockey stroomt door mijn bloed. Dat zal mij altijd blijven trekken. Ik heb net als veel andere hockeycoaches een baan erbij door de week (consultant bij McDermott & Bull Europe, red.). Maar wat mij betreft is er altijd voor mij een toekomst in het hockey. Maar wel als assistent. Die rol past hartstikke goed bij mij. Daar krijg ik energie van. Ook van de spelers krijg ik dan veel energie terug. Je hebt als coach soms tijd nodig om erachter te komen wat bij je past."
De komende maanden heeft De Nooijer al zijn energie nodig om de hockeysters van Bloemendaal in de Hoofdklasse te houden. Ondertussen staat hij open voor nieuwe uitdagingen binnen het tophockey. Hoe groot de kwaliteiten zijn van De Nooijer als coach en trainer moeten de komende jaren uitwijzen. Ondanks zijn palmares als speler moet hij zich nog bewijzen als succesnummer langs de lijn. Zijn prijzenkast als coach bestaat nu uit de Gold Cup, die hij met de Mussen vorig jaar won.
Er komen waarschijnlijk twee mooie functies vrij. De Australiër Graham Reid – nu assistent-bondscoach van de Oranje Heren – is voorgedragen als bondscoach van India. Als dat doorgaat, is er plek in de begeleiding van het Nederlands elftal, als assistent van Max Caldas. Oud-international Karel Klaver stopt bij de mannen van Bloemendaal na dit seizoen als assistent van coach Michel van den Heuvel. Het zijn vacatures die wellicht in het profiel van De Nooijer passen. Want wil en moet de voormalig wereldspeler niet in de top werken, bij de mannen, na vier jaar vrouwen coachen? Hij lacht: "Natuurlijk werk ik graag in de top. Als speler had ik ambitie, dat heb ik als trainer ook. Wat er ook gebeurt de komende tijd, ik zie het als een win-win situatie. Als er niets moois komt, heb ik het komend jaar wat meer vrije tijd. Mensen weten me te vinden. Als er wel wat moois komt, ga ik daarvoor."
Teun de Nooijer. (PRO SHOTS/Bart Scheulderman)
