[Special] Vandaag in 1995; de Hel van Duitama
 | In deze reeks specials duiken we op FOK!sport in de sportgeschiedenis. Regelmatig blikken we terug op een bijzondere gebeurtenis en plaatsen we het in perspectief met de huidige situatie. |
Vandaag gaan we 14 jaar terug in de tijd, naar Duitama om precies te zijn. Van 26 september tot en met 8 oktober vindt daar in de Colombiaanse stad het wereldkampioenschap wielrennen plaats. Een wedstrijd waar veel over te doen was. Een loodzwaar parcours en renners die er weinig trek in hadden. Er stond alleen meer op het spel dan alleen de wereldtitel. Bij dit wereldkampioenschap waren ook de startbewijzen voor de Olympische Spelen in Atlanta te verdienen.
In 1990 krijgt Duitama na vele jaren van proberen eindelijk de strijd om de wielerwereldtitel toegewezen. Al snel volgt er veel kritiek. Kritiek die in de maanden in aanloop naar het evenement alleen maar heviger wordt. De veiligheid voor de wielrenners zou niet gewaarborgd zijn. In Colombia woedt namelijk een heftige strijd tussen diverse bevolkingsgroepen en een oorlog tussen de drugskartels en de politie.
Ook de grote hoogte waarop gereden wordt is voor vele renners een bezwaar. Er wordt namelijk op 2.600 meter boven zeeniveau gekoerst. De top van het parcours ligt zelfs boven de 2.800 meter. De Nederlandse bondcoaches zien het al als een prestatie als hun renners aan de finish komen. In totaal wordt er namelijk bij de professionals in zeventien ronden in totaal negentien kilometer geklommen. Met stijgingspercentages die oplopen tot maarliefst 17%. Bondscoach van die mannen Gerrie Kneteman heeft dan ook maar acht renners geselecteerd in plaats van de twaalf die hij mee mag nemen. "Het heeft weinig zin renners mee te nemen die al na honderd kilometer dood langs de kant staan", aldus de oud-wielrenner.
Bij de dames weten de Nederlandsen geen potten te breken. Jeannie Longo weet twee gouden medailles te behalen, de dan al 36-jarige wint zowel de tijdrit als de wegwedstrijd. Bijzonder is niet alleen dat de Française nog steeds meedoet bij de dames maar ook de podiumplaats van Clara Hughes. Zij behaalt namelijk in 2006 op de Winterspelen van Turijn de gouden medaille op de vijf kilometer.
Voor de wedstrijd bij de amateurs is er ook weinig hoop op een ereplaats. Danny Nelissen is kopman. Hij is terug in het wielerpeloton nadat hij een jaar ervoor met profwielrennen heeft moeten stoppen omdat er hartritmestoornissen werden geconstateerd. Een paar maanden later kunnen de artsen echter niets meer vinden en mag hij weer gaan fietsen. Hij heeft een uitermate succesvol seizoen bij de amateurs en is dus de hoop voor Oranje. Zelf ziet hij zichzelf niet als favoriet want hij is bij de trainingen enorm onder de indruk van de Colombianen die wel erg makkelijk de berg op fietsen. De wedstrijd verloopt echter perfect. Nelissen laat zich niet gek maken door de jagende Italianen en Colombianen en wacht rustig af. In de voorlaatste ronde demarreert hij en blijft vooruit. Hij wordt hiermee de laatste wereldkampioen bij de amateurs. Die categorie wordt het jaar erop vervangen door de beloften.
Bij de professionals wordt de tijdrit een Spaans onderonsje. Tour de France-winnaar Miguel Indurain wint en naast hem op het podium staat Abraham Olano met de zilveren medaille, Duitser Uwe Peschel wordt derde. De wegrit wordt uiteindelijk het verwachte slagveld. Alleen de allersterksten blijven over. In de kopgroep zitten namelijk alleen maar echte toppers. De twee Spanjaarden Olano en Indurain die dus opgaan voor hun tweede medaille van het toernooi, de Italiaanse rasklimmer Marco Pantani en Zwitser Mauro Gianetti. De twee Spanjaarden en weten hun machtspositie perfect uit te spelen. Op een vlak stuk springt Olano weg uit kopgroep en Indurain die op kop van het groepje rijdt begint meteen met stopwerk. Hij maakt meteen duidelijk dat iedereen die er ook maar aan denkt achter Olano aan te gaan de grote Spanjaard in zijn nek krijgt. Dit alles wordt briljant in beeld gebracht door regisseur Martijn Lindenberg. In plaats van meteen met de cameramotor achter de zojuist ontsnapte renner aan te gaan laat hij perfect het spel van Indurain zien. Klik hier om die beelden terug te zien, vanaf 1:00.
Het plan van de Spanjaarden werkt perfect. Olano bouwt zijn voorsprong gestaag uit en de Tour-winnaar houdt de achtervolgingsgroep onder controle. En na dik zeven uur koersen komt Abraham Olano als eerste voorzichtig juichend over de finish. Dat doet hij niet uit bescheidenheid maar omdat hij de laatste honderden meters last heeft gekregen van een leeglopende band en niet op de streep wil vallen. 35 seconden later komt Indurain juichend als tweede over de finish. Hij wint de sprint van het groepje voor Pantani en Gianetti.
Op deze titelstrijd wordt nog altijd met veel respect teruggekeken vanwege het zware parcours. In de laatste jaren is er zelden een dergelijk zwaar parcours geweest bij de wereldtitelstrijd. Ook wordt zelden Europa verlaten. Na 1995 werd er slechts eenmaal op een ander werelddeel gestreden. Namelijk 2003 in Hamilton in Canada. En volgend jaar zal de titelstrijd in Australië plaatsvinden. Daarover is veel minder ophef dan destijds rond de titelstrijd in Duitama. Logisch ook want de veiligheid down under is vele malen beter en er zal ook niet op een dergelijke uitzonderlijke hoogte worden gereden. Toch mag de UCI blij zijn dat ze hun poot stijf hebben gehouden want het leverde een unieke strijd op. Alleen jammer van een aantal Zwitserse wielrenners van wie hun fiets afhandig werd gemaakt door de plaatselijke bevolking bij een trainingsrit in aanloop naar het WK.
