Poe, poe, ook aan vakantie toe?

Wat een heerlijk gevoel! Onze vakantie is geboekt en ligt in het verschiet. Nog vier weken werken, en dan is het zover. De voorpret vind ik altijd zo leuk. Je werkt ergens naartoe, en telt de weken af. Dit jaar hebben we een huisje dichtbij de Noord-Hollandse kust geboekt. Vanuit het huisje is het 150 meter lopen naar het strand! Dat soort details kunnen mij een heel tevreden gevoel bezorgen.

Af en toe kijk ik op de site van de verhuurders om de foto's van het piepkleine huisje te bekijken. Op Google Earth bekijk ik de plattegrond van Egmond aan Zee. O ja, en dan is daar het centrum, daar ‘ons' huisje, en inderdaad, het strand ligt er vlakbij! Dat is wel kicken, hoor! Nu maar hopen op mooi weer. Afgelopen zaterdag ben ik met mijn dochter wezen winkelen. We hebben heel wat tankini's en bikini's en badpakken gepast voordat we onze keus bepaalden, en uiteindelijk zielstevreden naar huis gingen. Ook hebben we houten doosjes gekocht, blank houten doosjes, ongelakt. Om schelpen op te kunnen plakken. Heerlijk. Lekker truttig, burgerlijk, hoe je het ook maar wilt noemen, maar voor mij zijn dat zulke gezellige activiteiten om te doen. Ook hebben we kleine schildersezeltjes, doek, verf en kwasten gekocht. Natuurlijk gaan we een zeegezicht schilderen, dat kan niet missen! Ja, ik kijk er echt naar uit, de vakantie.

"Ben je ook zo aan vakantie toe?" is een vraag, die ik momenteel vaak hoor. Ik vind dat een lastige vraag. Juist het gevoel dat ik binnenkort een paar weken vrij ben, geeft me vleugels en de energie om hard te werken, en ook met extra plezier. Helemaal met al die leuke dingen in het vooruitzicht! Wel heb ik er aan moeten wennen, dat ik veel minder vakantie heb dan toen ik nog in het onderwijs zat. Zes weken zomervakantie, en daarnaast nog eens zes weken vakantie over het hele jaar verspreid. Heerlijk! Niet omdat ik zo aan vakantie toe was, maar omdat ik dan zelf voor mijn kinderen kon zorgen. Als zij vakantie hadden, dan had ik het ook. Dus thuis was het heus nog wel een drukte van belang, ook in de vakanties. Alleen hoefden we geen wekker te zetten, konden we lekker lang in onze pyjama rond blijven lopen en konden we fijne logeerpartijen plannen bij oma, of nichtjes en neefjes. Toen ik van baan veranderde, moest ik er erg aan wennen dat ik een bepaald aantal dagen per jaar kreeg, en deze zo goed mogelijk over het jaar moest zien te verspreiden. Het eerste jaar hield ik dagen over, omdat ik bang was om niet genoeg over te houden aan het eind van het jaar. Nu weet ik dat beter te plannen en ga ik daar minder angstvallig mee om.

Toch blijft die vraag staan. Als mensen aan mij vertellen, dat zij zo enorm aan vakantie toe zijn, dan vraag ik me echt af hoe dat komt. En wat er eerder was, de kip of het ei. Op het moment dat je je vakantie hebt vastgezet, een datum hebt, dan leef je er naartoe. En het lijkt wel, alsof veel mensen het bijna als een eindpunt zien. Eerst maar eens die vakantiedatum zien te halen, en dan zien we wel weer verder.
Vorige week heb ik een collega een fijne vakantie toegewenst. "Geniet er lekker van," zei ik tegen haar. "Het had ook geen week langer moeten duren. Ik ben helemaal aan mijn endje," liet zij me met een zorgelijk gezicht weten. Maar als ze haar vakantie nou twee weken later had gepland? Dan had ze het heus nog wel gered, die twee weken. Nu had ze voor haar gevoel de eindstreep ternauwernood gehaald. Tja, het is maar net waar je je op instelt...
Natuurlijk, het ene beroep is het andere niet, en er zijn dus banen die fysiek uitputtend zijn en banen die geestelijk veel van je vergen, of beide, maar in feite hebben we het in Nederland toch prachtig voor mekaar. Recht op zo'n vijfentwintig snipperdagen per jaar bij een fulltime baan, is niet niks.

Dit jaar ben ik fulltime gaan werken. ‘Pittig,' zeggen veel mensen om mij heen. Veertig uur werken, vijf dagen per week. Toch ervaar ik dat niet zo. Een week heeft honderdachtenzestig uur en daarvan werk ik er dus veertig. Dan houd ik nog honderdachtentwintig uur over waarin ik bij mijn gezin kan zijn. Dat is toch hartstikke veel?

Zijn we eigenlijk niet een beetje verwend in Nederland? Mijn ouders zijn beiden in de oorlog geboren, en kunnen zich nog goed herinneren dat hun vaders zes dagen per week werkten. En zelf gingen ze ook nog op zaterdagmorgen naar school. Ze wisten niet beter, dus waren blij met hun vrije zaterdagmiddag! Dus vroeger alles beter? Nou nee, niet bepaald. Wij hebben het hier prima. Zorgverlof, bijzonder verlof, we worden aan alle kanten ondersteund. De kinderopvang is prima geregeld in Nederland, behalve dan, dat de overheid het duurder wil gaan maken voor ouders, wat natuurlijk belachelijk is. Je moet mensen laten betalen naar draagkracht, maar als er van een salaris niets meer overblijft en het de moeite dus niet loont om te gaan werken, dan schiet het zijn doel voorbij. Maar dat is een ander verhaal. Wij mogen in dit land niet mopperen als het om vrije tijd gaat.

"Ben jij aan vakantie toe?" Nee. Als het zou moeten, dan zou ik nog maanden door kunnen gaan zonder vakantie. In de weekenden rust ik uit, en dan kan ik op maandag met nieuwe energie aan het werk. Maar: ik heb wel gigantisch veel zin in de vakantie! Ik ben bijna in staat om streepjes te zetten op de muur en er elke avond eentje door te krassen... Maar sommige collega's komen zo langzamerhand alweer terug van vakantie, en dan kan ik wel stiekem bij mezelf denken: "Kijk, zij heeft het er al weer op zitten, wij hebben het lekker nog voor de boeg!" Heerlijk, die voorpret. En ja, vakantie is een recht in Nederland. Maar ik beschouw het toch altijd nog als een voorrecht.