Column: Een mooie dag, vlak voor het millennium
Ik wandel het mediapark op, zwaai naar de portier en loop rechts naar de ingang van de John de Mol-studio's. In mijn tas zit een kopie van een programmavoorstel dat ik nog geen week terug had ingediend bij Endemol. Blijkbaar viel het in de smaak, want door een medewerker van de afdeling programmaontwikkeling ben ik uitgenodigd om over het idee te brainstormen. Samen met hem en het hoofd spelontwikkeling.
Bij de ingang van het kantoor hangt een grote poster waarop BigBrother wordt gepromoot. De realitysoap is pas een paar weken op televisie maar inmiddels een ongekend succes. De hele wereld wil weten wie die mensen zijn in dat Ikeahuis in Almere. Ook ik kijk dagelijks, al was het alleen maar om me te ergeren aan het Grote Niets op Televisie.
Een jongen, niet veel ouder dan ik stelt zich voor als Mark. Hij haalt me op bij de receptie en neemt me mee naar boven. Er is een klein kantoortje waar een kast staat vol met gezelschapspelletjes. Voor research ongetwijfeld. Hij vertelt me dat het spel dat ik heb bedacht leuk is en dat John al jaren op zoek was naar een dergelijk programma, maar dat ze moeite hadden met de locatie. De insteek die ik heb bedacht is verfrissend. Mark vertelt me dat er wekelijks tientallen programmavoorstellen op de mat vallen sinds Big Brother wordt uitgezonden. Allemaal vage varianten van mensen in een ruimte die volhangt met camera's, zo vertelt hij.
De bedoeling is dat wij met zijn drieën over het idee gaan praten, hij, het hoofd spelontwikkeling en ik. Even later loopt Haye van der Heyden het kantoortje binnen. Hij stelt zich voor als Haye van der Heyden. Ik glimlach en wil zeggen dat ik dat natuurlijk wel weet, maar ik hou me in. Dat komt niet professioneel over. En dit zijn serieuze zaken!
Hij heeft de drie A4-tjes in zijn hand waarop mijn spelprogramma-idee staat. Bovenaan de pagina staat mijn naam, een copyright tekentje en met kleine letters: SunChaser Productions, naar de naam die ik gebruik in de chatroom van Planet Internet.. Op het moment dat ik het typte vond ik dat wel officieel overkomen, maar nu wilde ik dat ik het niet had gedaan. Het moet behoorlijk knullig zijn overgekomen, vermoed ik. Haye zegt er echter niets over. Hij zegt wel vanalles over het idee. Het idee is goed, maar moet wel worden uitgewerkt. Hij doet wat suggesties. Ik knik en maak aantekeningen. Mark doet ook wat suggesties en ik knik weer. Dit is echt fantastisch, samen met Endemol een eigen programma-idee mogen uitwerken.
Vijf minuten later zit de sessie er voor Haye van der Heyden op en gaan Mark en ik nog wat brainstormen. De bedoeling is, zo zegt hij, dat ik nu thuis de suggesties ga verwerken en dat dan weer naar hem terugkoppel. Dit kan zo een paar keer heen en weer gaan en als hij en Haye het goed vinden, wordt het voorgesteld bij John de Mol zelf. Ik zal daar niet bij zijn. Maar als John het programma goedkeurt en het in productie wordt genomen, mag ik er zelf aan meewerken als redactielid. De rechten zullen vanaf dat moment gedeeld worden tussen Endemol en SunChaser Productions, zo vertelt Mark. Fifty-fifty. Het lijkt mij niet helemaal een eerlijke deal, maar goed, het idee is nog niet af en tegen die tijd zien we wel weer. Bovendien loop ik evengoed binnen als mijn concept ook aan het buitenland wordt verkocht, vertelt Mark.
Tegen vijf uur zit ook mijn sessie erop. Mark vertelt wat over zijn werk. Het is een drukke baan, hij werkt veel uren, ook 's avonds thuis. Hij is net vader, dus het zijn soms zware dagen. Maar hij heeft het er erg naar zijn zin. Ik kan het me helemaal voorstellen, ik zou graag bij Endemol willen werken. Als redactielid van een programma, als spelontwikkelaar, als koffiezetter, wat dan ook!
Ik vraag of hij heeft meegewerkt aan de ontwikkeling van Big Brother. Hij knikt en zegt dat hij al twee jaar daarvoor in een vroeg stadium heeft deelgenomen aan brainstormsessies. Maar toen zag het programma er op papier nog heel anders dan hoe het nu op tv wordt uitgezonden. Wel vindt hij het concept zoals het nu is helemaal fantastisch en hij bekijkt dan ook elke aflevering. Op mijn vraag of het nu allemaal doorgestoken kaart is allemaal schudt hij zijn hoofd. Wat je ziet is echt, beweert hij.
Ik ga er nog even op door. Er gebeurt zoveel op een dag, er wordt op zijn minst wat gemanipuleerd met de beelden, opper ik.
Heb je internet, vraagt Mark. Ik knik. Hij vertelt me van een digitaal prikbord waar fans alles bijhouden wat er gebeurt in het Big Brother huis. Ook de dingen die niet op televisie te zien zijn. Kijk daar eens, zegt hij, terwijl hij een internetadres op een post-it schrijft.
Ik stop het briefje bij mijn aantekeningen in de tas en neem afscheid.
Hij wenste me succes en ik loop weer richting het station. Het is nog een lange weg naar Schagen.
Het is na achten als ik thuiskom. Buiten is het inmiddels donker en koud. Ik zet mijn pc aan en laat mijn modem verbinding maken om mijn e-mail op te halen. Op televisie is Big Brother al afgelopen, ik zal moeten wachten op de herhaling. Ik pak mijn aantekeningen uit de tas. Ik heb nog wat tijd om een en ander uit te werken. Dan valt mijn oog op de gele post-it.
Ik pak het briefje en kijk naar het adres. www punt fokzine punt en el. Ik moet lachen om de naam. Een digitaal prikbord waar mensen met elkaar over van alles en nog wat ouwehoeren? Ik schud mijn hoofd. Nee, dat is echt helemaal niets voor mij.
