Test uw ballen en Joekeloekes Tampeloeris Collosalis
Ik was tijdelijk vrijgezel. Er was tien weken tijd om een nieuw vriendinnetje te vinden, maar haar ook weer te verlaten en natuurlijk vergeten, want dan zou ze terugkomen, Floor.
Mijn droomvrouw die besloten had zich drie maanden op de houden in Australië. Afgesproken hadden we maar dat we in die tijd zo vrij mogelijk moesten zijn. Ik ook dus. Zij ook. Dus wij samen. Zij op haar rug en ik los, dat is dan geen probleem. Als je dus drie maanden ineens vrij bent.
Precies een week na haar vertrek kom ik dan Ilse tegen. Voorgesteld als Ilse, die vrouw die zuigt en slikt, op de knieën zit en smeekt om dingen te vullen die we niet altijd zomaar vullen. De vrouw uit je dromen voor zo'n tien weken.
Zelfs die avond wilde ze niet blijven slapen en dat viel tegen. Tot de volgende keer, ze trok alles recht. Echter, er was een kleine onoverkomelijkheid: ze wilde het niet met rubber oplossen, dus er moest eerst een test komen.
Ach ja, een test. Dat leek me fair. En een slimme oplossing. Hartstikke slim, dan weet je dat ook weer ! Dan kan je ongekend los, iets dat toch wel moest gebeuren met haar.
We halen haar uitslag op in het ziekenhuis. Kunnen we meteen een afspraakje maken voor mij. Niks dan dik in orde is ze. Donderdag ben ik aan de beurt. Ik wandel naar de bus, uit de bus, het ziekenhuis in, richting balie dermatologie. "Hallo, ik heb een afspraak" zeg ik. Simpel, maar doeltreffend. Ik mag even wachten en dan ben ik aan de beurt.
Stoffelend begeef ik me een beetje vooruit. Niet te snel, rustig aan.. Rustig aan. Ehm, de gang door en dan links, zei ze dat nou ? Hmm, ik kan alleen maar links. Aha, pak papier in de daarvoor bedoelde houder naast de deur, die hangt er. Dan rustig zitten en wachten. Prima stoelen, dat zeker, maar dat maakt meteen verdacht. Waarom moet het hier ineens meer dan gemiddeld comfortabel zijn ? Ik kijk eens even rond en doe alsof ik interesse heb in de zaken die aan de muur hangen. Feitelijk zie ik niets hangen, ik heb geen bril bij me en al had ik helemaal geen bril nodig gehad, ik had het nooit gezien. Ik denk even na over de komende minuten. Straks doet ineens een hartstikke knappe vrouw die deur open om me vervolgens binnen te wuiven ? Dat moet je niet hebben ! Of misschien nog erger, binnen zit die knappe vrouw, maar haar assistente doet de deur open, een meisje, misschien even oud als jij en anders toch wel jonger, een meisje dat nog in opleiding is. Het meisje dat naast het deur-opendoen, ook de taak heeft om te assisteren tijdens de te nemen akties. Ik staar nog maar even naar de muren om me heen. Kan iemand me misschien even bellen ?!
De deur naast het postvakje waarin ik m'n paperassen had gestopt gaat ineens open. Een jong, blond meisje stapt naar buiten, misschien even oud en anders zeker jonger dan ik en zeker niet onknap. Eigenlijk best wel een lekker wijf. Na de seconde euforie maakt dat gevoel plaats voor een déjà vu. Ben ik hier eerder geweest, maar kan ik me - na dat wat er binnen gebeurde - niets meer herinneren ? Ze zegt m'n naam die schallend tegen mijn trommelvliezen aan trapt. Moederziel alleen. Had er niet heel toevallig gewoon nog iemand kunnen wachten in mijn wachtkamer. Misschien een dominee ? Ik denk, ik zeg het maar even.
Ik sta op, althans, zo noem ik het. Het meisje merkt niets en kijkt me aan, alsof ze wil zeggen; "goh, wat heb jij mooie ogen". Ik walg meteen al van deze blonde, knappe, lekkere, zeer aangename, lekker wegneukende blonde slet. Ik stoffel weer, gelukkig had ik dat al geoefend, waardoor ik nog vrij nonchalant de kamer binnen stoffel, waar de tweede verassing al zit te wachten.
Er staat een werkelijk mooie, lange, slanke brunette op, ongeveer dertig jaar oud, zeker niet ouder. Mijn ogen vallen meteen op haar naambordje, die eigenlijk toch wel op haar linker borst hangt. Ik staar even, besef me dan dat ik eigenlijk naar haar tieten sta te staren en bedenk me dat ze die naam zo meteen toch wel aan me zal meedelen. Ik probeer te gaan zitten, nadat ze me dat gesommeerd heeft. Meteen al minder comfortabel dan zo net nog, neem ik plaats. Ik probeer het te beseffen. Ik zit in een heel klein kamertje met een relatief groot en hoog bed erin, een half dicht gordijn ervoor, tegen de muur een klein tafeltje en twee stoelen. De blonde slet leunt alvast tegen het bed en mijn toekomstige vrouw heeft tegenover me plaats genomen. Even wat vraagjes.
"Heb je een partner?" Ja, twee, eigenlijk, denk ik. "Ja, eentje" zeg ik. Verdwaasd kijkt ze me aan, denkend waarschijnlijk dat ze toch wel meer dwazen tegen komt op haar werk, dus eigenlijk valt deze nog wel mee. "Wanneer heb je voor het laatst sexueel contact gehad met je laatste partner ?" Ik denk, tja, drie weken geleden nog met Floor, ongeveer vijf weken geleden met Dorien nog, toen kende ik Floor ook nog niet en daarvoor, ehm, ja, hoe heette ze ook alweer. Ik had overigens me goed voorbereid en wist dat er ongeveer drie maanden tussen de test en je laatste sexuele contact moesten zitten. "Ruim twee maanden geleden" hou ik mezelf en de twee dames voor, opdat er nog een klein deurtje openstaat waardoor ik kan ontsnappen. "Vrijt u weleens onveilig ?" Ik vrij weleens veilig denk ik. "Ik vrij weleens veilig" zeg ik. De brunette magneet kijkt me even verstokt aan en vast al een beetje gewend aan de dwaze uitspraken knikt ze. Ze knikt alsof ze weet wat haar te doen staat !
Dan gaat alles ineens heel snel. Doe je broek maar uit, ga daar maar liggen, zorg dat je lekker ligt en nog wat van die bevelen volg ik scheerlings op en daar lig ik dan. Het middenschip compleet naakt op een heel comfortabel bed, op een papieren band die in de lengterichting over het bed heen ligt. Rechts van mij de eerste uitdaging: het lieve blonde meisje en links van mij de brunette. Weer een seconde euforie. Ik lig er niet slecht bij. Meteen weer plaatsgemaakt voor angst. Heel terechte angst, want dit allemaal in acht nemend, wordt gade geslagen door het geluid van rubberen handschoenen die om handen heen worden getrokken. De stroefheid waarmee dit gaat, maken mij erop attent dat de dames in kwestie allebei een klein beetje zenuwachtig zijn. Zij ook dus.
Okee, ik ben klaar, zij zijn klaar. We zijn er allemaal klaar voor. De assistente pakt het gereedschap uit een laadje en haalt de verpakking ervan af. Er komt een soort verlengd wattenstaafje uit met alleen aan de bovenkant watten. De brunette legt me uit dat dit staafje in wordt gebracht, heel kort en daarna er weer uit wordt gehaald. Het is in feite een heel korte behandeling. Als laatste zegt ze de legendarische woorden: "het kan even schrijnend aanvoelen". "Schrijnend ?!!" schreeuw ik haast. Ik ken(de) dat woord niet. Toen ik dat uitlegde moest ze lachen en wimpelde ze m'n laatste poging tot uitstel van executie weg. Ze neemt het staafje over van de blonde kip, draait het om, pakt mijn lul en jast die staaf erin.
Alles wordt een beetje troebel, al is het maar de gedachte dat een superlekkere kip, geassisteerd door een andere superlekkere kip, een staaf in mijn joekeloekes heeft gestopt en het nu zachtjes ronddraait. Nog een keer rond en dan maak ik een binnenpretje mee. Het zal wel de berusting zijn geweest die mij tot deze dwaze woorden deed komen: "Aha, dat is dus schrijnend" zei ik half hardop. Eigenlijk maakte alleen de assistente nog een lichte beweging waardoor ik dacht dat ze het op dat moment wel grappig vond, alhoewel ze bleef staren naar het tafereel dat zich in mijn lul afspeelde.
En eruit. De assistente pakt ineens nog een pakketje uit een laatje, haalt de verpakking eraf en er komt een zelfde, maar nu stalen staaf tevoorschijn. "Voor de herpes" of zoiets zei ze. De staaf gaat ook de tampeloeris collosalis in. Een beetje koud, niet onoverkomelijk, de staaf draait wat, het woord schrijnend krijgt een iets andere betekenis en het ergste lijkt voorbij te zijn. Voor het eerst ontspan ik even de nek en laat de vrouwenhanden aan me zitten.
"Dit was het hoor" zegt ze ineens. Ik moet even ingedut zijn. Ik sta peilsnel op, trek de broek weer op en sprint weg. "Die deur, daar wordt je nog aan een psychologe voorgesteld" zegt ze nog. Ik wandel weer terug en open de andere deur. Nooit gezien.
Er zit een andere dame, veel ouder en lelijker. "Heb jij nog vragen ?" vraagt ze even later waarop ik 'nee' zeg natuurlijk, ik had me per slot van rekening ingelezen. Ik wist alles al ! "Dan heb ik ook geen vragen, tot ziens".
Ik loop op dezelfde gang als ik tijdens het grote wachten al had ingekeken. Ik wandel nu langs de deur waar ik aanvankelijk was binnengegaan en ik zie dat er weer nieuwe post zit in het daarvoor gemaakte vakje naast de deur. Twee stappen verderop zit een jongen, netals ik daar zat, even oud en anders zeker jonger. Hij staart wat naar de muur. "Succes" zeg ik. "Het valt wel mee".
