The Invader
The Invader opent gewaagd met een shot van een blote vagina, een symbool van het paradijselijke, vrouwelijke continent Europa en een verwijzing naar het schilderij ‘Origine du monde' van Gustave Courbet. Langzaam zoomt de camera uit. We zien de hele vrouw naakt op het strand liggen. De vrouw kijkt verwonderd op en loopt naar de branding, waar enkele vluchtelingen uit Afrika zijn aangespoeld. Onder hen is ook Amadou (Isaka Sawadogo) en zijn zieke vriend Saika. De wanhopige blik van Amadou kruist die van de naakte vrouw. Beiden kijken elkaar vol verbazing aan. Het is alsof we kijken naar de ontmoeting tussen een mens en een buitenaards wezen. De aangespoelde vluchtelingen komen over als binnendringers uit een andere wereld. Hiermee is direct de thematiek van de film gezet.
Het idee van twee verschillende realiteiten wordt nog eens extra versterkt door de surrealistische scène die daarna volgt, waarin de reis naar Brussel in verticale spiegelbeelden wordt afgebeeld. Daarna zien we hoe Amadou als illegaal in de bouw werkt om te kunnen betalen voor zijn eigen verblijf en dat van zijn zieke vriend. Als Amadou op een avond thuiskomt in de illegale verblijfplaats en Saika verdwenen is en slaan de stoppen bij hem door. Hij loopt weg en zint op wraak. Dan raakt in de ban van de knappe Agnès. Hij zet alles op alles om haar het hof te maken.
De Belgische kunstenaar Nicolas Provost slaagt in zijn debuutfilm goed om de sfeer van een vreemdeling in een westerse stad over te brengen. Het zit vol met prachtige beelden. Stylistisch is de film een pareltje. Het laat het zwervende en onzekere bestaan zien van deze mensen, die dagenlang rondhangen op zoek naar klusjes. Tegelijkertijd blijft het gevoel overheersen dat Amadou niet hoort in die omgeving, alsof hij een binnendringer is. Zo is er een prachtige scène waarin hij zich probeert te mengen met het publiek in een kunstgalerie. Maar hoezeer hij ook probeert op te gaan in die omgeving, hij blijft er uitsteken. Het probleem van de film is dat het op een gegeven moment vervalt in herhaling van scènes, waarin die sfeer nog eens weer wordt onderstreept.
Isaka Sawadogo, die na de opening in elke scène zit, moet de film dragen. Hij doet dat met groot gemak. Amadou is geen ééndimensionale zielige gelukszoeker, maar een trotse gedreven man. Iemand, die heel charmant kan zijn, maar ook erg kwaad en bedreigend. Het ene moment lachend en hoopvol, het andere moment weer droevig en wanhopig. Alleen voor hem is de film al een bezoekje waard.
