Super Mario Galaxy
In tegenstelling tot zo\'n beetje de gehele gamesjournalist-wereld zal ik me in deze review niet bezighouden met hoe Super Mario Galaxy een nog betere versie van Super Mario 64 is, aangezien ik Super Mario 64 een erg leuke en zeer geslaagde eerste oefening in een 3D-wereld vond en me er zeker mee heb vermaakt, maar Super Mario Galaxy zich in mijn ogen niet moet meten met dit spel. Het vergelijken van een game met één andere is een beetje onzinnig aangezien het er alleen toe doet of de game op zichzelf de moeite waard is, afgezien van het feit dat lang niet iedereen deze game tien jaar geleden heeft gespeeld op het moment dat deze uitkwam en zijn historische waarde verzilverde.Het gaat dus alleen om Super Mario Galaxy, en in Super Mario Galaxy komen we wederom Mario tegen die op weg is naar Princess Peach die een prachtig cadeau voor hem heeft. Helaas komt Bowser tussenbeide en ontvoert Princess Peach met kasteel en al: het begin van een tocht die Mario langs allerlei planeten en sterrenstelsels voert. Hoewel het verhaal misschien slap lijkt en een variant op het aloude riedeltje van red-de-prinses is, is het niet iets om je aan te storen: dit is een Mario-game en in een Mario-game red je Princess Peach uit de handen van Bowser. Dat is niet uitmelkerij: dat is traditie. Gelukkig gaan ze niet met elkaar trouwen.
Al snel beland je met Mario op een interplanetair ruimteschip dat helaas haar star-power verloren heeft en in de kundige handen van kapitein Rosalina is. Hier vind je ook de Luma\'s, wat kleine stervormige wezentjes zijn die je met van alles kunnen helpen. Vanuit het sterrenschip kun je je verplaatsen naar de vele galaxies die dit spel rijk is en die rijkelijk voorzien zijn van sterren om te verzamelen, variërend van één tot zeven sterren per level. Deze galaxies zijn gegroepeerd in zes verschillende locaties vanwaar je een level kunt kiezen om te spelen, waarna je kunt kiezen welke ster je precies wilt gaan behalen, wat een goede manier is om het flinke aantal levels duidelijk gescheiden te houden.
Het eerste wat opvalt tijdens het spelen van Super Mario Galaxy zijn de graphics. Al ben ik geen graphicshoer en hoefde ik heus geen traantje weg te pinken toen bleek dat de Wii toch echt mindere graphics had dan de Xbox 360 en PlayStation 3, graphics dragen wel degelijk bij aan het gevoel dat een spel je geeft. Super Mario Galaxy schopt in dat opzicht kont, en niet zomaar in het wilde weg, maar de kont van die tientallen developers die een matige PS2-game nemen, er een WiiMote-sticker op plakken en het uitbrengen voor de Wii. Super Mario Galaxy ziet er namelijk zó ontzettend mooi uit dat mijn mond er letterlijk van open viel. De details in alle levels, de kleine grapjes en typische Mario-dingetjes die overal terugkomen, de prachtige lichteffecten die een zachte gloed rond Mario doen schijnen zonder onnatuurlijk over te komen, de prachtige animaties van de vele bewegingen die Mario uit zijn pet kan toveren; alles ziet er werkelijk adembenemend uit, vol beweging en kleuren. Grauwheid is nergens te bekennen en het lijkt wel alsof Super Mario Galaxy op een ander systeem draait dan al die games met matige graphics die we tot nu toe hebben gezien: Mario laat de Wii schijnen!
Nu we het toch over de wat minder belangrijke punten als graphics hebben: ook het geluid van Super Mario Galaxy is meer dan goed voor elkaar. De muziek is heel zachtjes op de achtergrond te horen maar klinkt werkelijk prachtig, de geluidjes die Mario en de vijanden maken zijn oud en vertrouwd maar niet cliché en oude en herkenbare deuntjes zijn op zeer grappige wijze in het spel verweeft. De muziekjes zijn vaak wat steviger en bombastischer dan je misschien gewend bent, maar het past heel goed bij het ruimte-thema dat toch wat volwassener is dan de vele groene-graslevels/zanderige-piramides/ijzige-sneeuwlevels die je zou verwachten tegen te komen. Op de volgende pagina meer over dit ruimte-thema en hoe het de gameplay beïnvloedt!
