"Anders denken" over Marokkanen
Er is veel commotie ontstaan rond de moord op Theo van Gogh. Volkomen begrijpelijk, want het was niet zomaar een moord, dat is nu wel duidelijk geworden. We weten nog niet alles, maar ook dat zal hopelijk niet lang meer op zich laten wachten, getuige de ferme stappen die de AIVD heeft ondernomen, in samenwerking met het Landelijk Parket en het Nationale Rechercheteam. Ook de burgemeester van Amsterdam wil eindelijk eens serieus genomen worden. Tijdens de laatste persconferentie van de Driehoek, maakte Job Cohen duidelijk dat hij zich niet meer met een kluitje in het riet zal laten sturen. Anderhalf jaar wachten op een antwoord van de AIVD, dat wordt zelfs een burgemeester te gortig.
Naar aanleiding van alle discussies rondom de moord op Theo van Gogh en het vele dat daarover is geschreven, over van Gogh, Mohammed B. en de moslims, heb ik besloten daar iets persoonlijks aan toe te voegen, iets wat pas de laatste dagen bij mij is gaan spelen. Juist nu, beter gezegd, nu pas ben ik nieuwsgierig geworden naar de Marokkanen in het algemeen, naar een bevolkingsgroep waarvan ik weinig weet. Begrijp me goed, ik wil niet bijdragen aan de polarisering, maar gewoon aangeven dat ik door de moord op van Gogh vooral ànders ben gaan denken over Marokkanen.
Ik begrijp dat de gemoederen verhit zijn geraakt in Amsterdam. Overal in Nederland, dat weet ik zeker. De stemming is geladen en de media doet als vanouds weer aan stemmingmakerij, speelt er zelfs meedogenloos op in. Soms met goede acties, vaker met minder goede. Uitslagen van enquetes vliegen je om de oren. Men speelt handig in op gevoelens van onveiligheid en angst en maakt daar groot nieuws van.
Deze stemmingmakerij begon al tijdens de uitzending van de bijeenkomst op de Dam: camera's zoomden verschillende keren in op een groepje allochtone mannen. Ik weet niet van welke nationaliteit, maar dat doet er niet toe. Ze stonden daar ogenschijnlijk onbevreesd, maar wie weet hoe ze 'em stonden te knijpen. Simpel gezegd, vond ik het lef, echt waar. Sterker nog, het maakte iets in mij wakker, noem het maar interesse, voor de Marokkanen in het bijzonder. Maar begrijp me goed, ik wil deze bevolkingsgroep NIET verheerlijken, het is oprechte belangstelling.
Waarom nu pas? Want eerder stond de Marokkaanse problematiek ver van mij af. Net als vele anderen, slikte ik de vele (soms zeer suggestieve) berichtgevingen vanuit de media voor zoete koek. Zelden verdiepte ik mij in "Marokkaanse" zaken.
Nu doe ik dat wel. Vanwege die camera's die maar bleven inzoomen op die mannen, de mini-massahysterie bij de sterfplek van Theo, de groep mensen die zich en masse keerden tegen die ene donkere jongeman, de suggestieve verslaggeving in bijna alle kranten én op het nieuws, waarbij ik vooral de opruiende berichtgeving van verslaggever Rik Konijnebelt op het RTL 4 journaal niet onvermeld wil laten. De grens is inderdaad bereikt. Er moet iets veranderen, ook bij mij.
Sommige mensen vinden dat de allochtonen in Nederland zich moeten aanpassen, aan alles, onze taal, cultuur én de buurt. Integratie moet van twee kanten komen. Het is dus zeer gewenst dat allochtonen Nederlands leren spreken. Veel van onze belangrijke formulieren zijn echter toegespitst op de verschillende allochtone culturen in Nederland en "voor het gemak" vertaald in allerlei vreemde talen. De Sociale Verzekeringsbank is hierbij geen uitzondering, ook daar werken talenwonders die zelfs voor het Arabisch hun hand niet omdraaien.
Sommige mensen hebben het over hoe halsstarrig wordt vastgehouden aan de moerstaal, door de Hindoes, de Turken en de Marokkanen bijvoorbeeld, maar vergeten dat het mede veroorzaakt wordt door onze ruimdenkendheid. Want voor behoud van de eigen identiteit - waar overigens niets mis mee is - daar werkt ons omroepenstelsel aan mee: verschillende culturen kunnen hun taal en godsdienst belijden door middel van speciale televisie-uitzendingen.
Sommige mensen klagen over onze roemruchte, Nederlandse tolerantie en over de grens die inmiddels bereikt is.
Met al deze feiten in mijn achterhoofd, surfde ik over internet, eigenlijk alleen om naar info te zoeken over de dubbele nationaliteit van de moordenaar van Theo van Gogh, hetgeen waarover de laatste dagen onder andere de media én ook de VVD de mond vol van heeft. Nooit eerder heb ik de behoefte gevoeld om mij daarin te verdiepen. Nu wel. Ik wilde weten over de hoed en de rand zogezegd. En ook of het hebben van een dubbele nationaliteit soms een fenomeen is, een uniek verschijnsel, iets onverklaarbaars, totaal nieuw in onze samenleving.
Nee dus, dat is het helemaal niet, er leven heel veel mensen in Nederland met een dubbele nationaliteit, jarenlang zelfs, al of niet verkregen door middel van de optieprocedure, dus mét toestemming van onze regering. Misschien bij velen al jarenlang bekend, maar ik geef hierbij mijn "nalatigheid" eerlijk toe: ik heb de klok horen luiden, maar nooit geweten waar de klepel hing.
Ik surfde verder. Via via kwam ik op een Marokkaanse Weblog terecht én op Tawiza.nl, waar eveneens informatie over Marokkanen te lezen valt. Ik las er o.a. deze column http://www.tawiza.nl/cont(...)lumn&id=26geschreven door Asis Aynan en Samira Ahli, handelend over de moord op Theo van Gogh. Een column in het Nederlands geschreven. Nederlands? Ja, perfect Nederlands zelfs. Of de hele weblog en de website van Tawiza Nederlandstalig is? Ja, ook die, volkomen.
Wat ik hiermee zeggen wil, is dat de moord op Theo van Gogh bij mij nog iets anders teweeg heeft gebracht. Noem het maar een positieve ommekeer, want ik geef hierbij eerlijk toe dat ik mij ook wel eens negatief heb uitgelaten over Marokkanen.
Maar vandaag had ik voor het eerst écht interesse voor Marokkanen en hun cultuur en wilde daarover ook nog iets lezen. Niet alleen over de rotte appels in het bijzonder (een relatief kleine groep, daarvan ben ik overtuigd) maar ook over het overgrote deel dat wél goed wil en moeite doet om zich aan te passen, Nederlands wil leren spreken én schrijven, dat wél wil integreren, al geintegreerd is, in ons ruimdenkende, gastvrije Nederland.
Niemand moet dit anders uitleggen, want met dat "goed" bedoel ik het veel meer omvattende "gewone goed", het erfgoed van de Marokkanen bijvoorbeeld, maar ook dat van de Nederlanders, van alle andere culturen, niets meer en niets minder.
Het feit dat ik dit hieraan moet toevoegen, geeft al aan hoe gevoelig het ligt, niet alleen bij mij, maar ook bij een ander, bij vele anderen.
Ik realiseer mij eveneens dat ik plotseling ANDERS denk, dat ik nu behoor tot één van de groepen waarvoor Theo van Gogh zich sterk maakte: de "Andersdenkenden". Theo werd vermoord vanwege zijn recht op vrije meningsuiting en dat heeft vele Nederlanders wakker geschud. Maar men is zich plotsklaps wel héél erg bewust geworden van het recht op vrijheid van meningsuiting, tot in het absurde, botte of ongenuanceerde aan toe, precies zoals Theo van Gogh soms deed. Juist in dat kader wil ik verder gaan met lezen over de Marokkaanse cultuur, op internet, op de Marokkaanse weblog bijvoorbeeld of op Tawiza.nl.
Want ik zal me pas écht vrij voelen om mijn mening te geven als ik tenminste wéét waarover ik praat.
