Tokyo Mirage Sessions #FE

'Tokyo Mirage Sessions #FE' is een bizarre titel die goed past bij deze excentrieke game. #FE werd ooit aangekondigd als een mix van Shin Megami Tensei en Fire Emblem, maar je kunt het tegenwoordig beter omschrijven als een mix van Persona en een idealistische versie van Japanse idolencultuur. Het resultaat is vreemd genoeg een hele aardige JRPG.

In de wereld van Tokyo Mirage Sessions heeft iedereen 'Performa' in zich. Dit is een soort energie die met name bij getalenteerde mensen heel sterk is. Mirages zijn monsterachtige wezens die deze Performa willen stelen voor snode plannen die pas later onthuld worden. Mirage Masters zijn de helden die dat moeten tegenhouden. Dit zijn uitermate getalenteerde mensen die een alliantie met een Mirage hebben weten te sluiten. Dit klinkt allemaal raar, en dat is het ook. Maar geloof me, het verhaal is ondanks de vreemde opzet vrij goed.

Je speelt als Itsuki, een jongen die blijkbaar veel talent heeft maar eigenlijk niet zo goed weet wat hij wil doen. Zijn ietwat blanco persoonlijkheid maakt hem echter ondergeschikt aan Tsubasa, wie in mijn ogen het echte hoofdpersonage van de game is. Deze jongedame is het personage dat verreweg het meest wordt ontwikkeld. Ze groeit van een onhandige kluns tot een bewonderingswaardig idool. Itsuki en Tsubasa worden door omstandigheden in het begin van de game Mirage Masters. Ze sluiten zich vervolgens aan bij Fortuna Entertainment, een talentenbureau dat stiekem ook elke crisis rondom Mirages oplost.

De game bestaat net als Persona 3 en 4 hoofdzakelijk uit twee aspecten. Enerzijds socialiseer je met de andere jongens en meisjes van Fortuna. Je ontwikkelt relaties die naar specifieke sidequests leiden. Zo leer je niet alleen je teamgenoten steeds beter kennen, maar help je ze ook met hun persoonlijke problemen. Anderzijds heb je het JRPG-aspect. Je duikt dungeons vol puzzels in en voert turn-based battles uit. De wisselwerking tussen deze twee aspecten werkt net als in Persona heel goed, al heb je in Tokyo Mirage Sessions geen tijdslimieten.

De personages zijn stuk voor stuk aangenaam en ik vond het zeker de moeite waard om hun sidequests te doen. Toch wordt het niveau van Persona niet gehaald. Iets dat vooral te wijten is aan het feit dat de focus op idolen zich niet echt uitbetaalt. Om dat te verklaren moet ik eerst even kort de Japanse idolencultuur uitleggen.

Japanse idolen zijn aantrekkelijke mensen die vaak 'multi-getalenteerd' zijn. Ze kunnen opduiken als een mix van acteur, zanger, tv-persoonlijk, fotomodel, enzovoorts. De vaak jonge idolen hebben zelf weinig macht en zijn eigendom van een mediabedrijf. Vooral vrouwen hebben het lastig. Die moeten te allen tijde een beeld van maagdelijkheid projecteren. Relaties zijn daarom absoluut taboe en een 'schande'. Idolen in Japan zijn vaak niet veel meer dan een product met een korte levensduur.

Niets van dat alles zit in #FE. In deze game zijn idolen gewoon mensen die hun dromen najagen. Je helpt bijvoorbeeld Kiria, die een stoer en sterk imago heeft, haar meer schattige kant aan het publiek te tonen. Of je ondersteunt Tsubasa als ze zich onzeker over een fotoshoot voelt. Begrijp me niet verkeerd. Het is leuk om deze problemen op te lossen, maar echt spannend is het niet. De duistere kant van de idolencultuur wordt volledig buiten beschouwing gelaten. Hierdoor voelt het als geheel toch wel een beetje te idealistisch en nep. Zonde, want bijvoorbeeld Yakuza 5 heeft die duistere kant wel getoond en was daardoor op dat vlak een stuk interessanter.

Het grootste minpunt van de game heeft trouwens te maken met de dialogen. Dit is een spel waar de personages eindeloos praten ongeacht wat de situatie is. Er is ontzettend veel dialoog, maar eigenlijk hebben de personages niet zo heel veel interessants te melden. De drang om te skippen ontstaat al snel.

Ik heb tot nu weinig over het Fire Emblem-aspect verteld, maar dat komt omdat het eigenlijk niet heel belangrijk is. Ja, Chrom en Tharja van Fire Emblem Awakening en andere FE-personages zitten erin als Mirages, maar ze zijn een beetje onherkenbaar. Fire Emblem blijkt ook uiteindelijk relevant voor het verhaal. Toch is de focus altijd op de idolen, de Fire Emblem-elementen zijn altijd meer op de achtergrond.

De dungeons in #FE zijn net als in Persona gebaseerd op een personage. Een professionele fotograaf gaat bijvoorbeeld door een Mirage compleet door het het lint. De dungeon waar je tegen hem vecht is overal beplakt met foto's. Er zitten ook camera's die je naar het begin van de dungeon teleporteren als je voor de lens loopt. De dungeons zijn stuk voor stuk erg goed. Ze hebben een eigen visueel karakter en leuke puzzeltjes.

Het hoogtepunt is echter hoe de gevechten worden gepresenteerd. Als je tegen een Mirage aanloopt start je op typische wijze een turn-based battle. Wat volgt is alleen vrij bijzonder. Het idee is dat gevechten gepresenteerd worden als een spectaculaire voorstelling, met dus de idolen in de hoofdrol. Daarom vecht je ook op een groot flitsend podium. De skills die je kiest worden allemaal prachtig geanimeerd, zeker als ze een 'session' activeren.

Sessions zijn de sleutelmechaniek van de game. Als een personage het zwakke punt van een vijand uitbuit kan er een session plaatsvinden. Als je de juiste skills hebt geleerd kunnen andere personages zich aan die aanval linken. Voorbeeld: Itsuki gebruikt stroom en de vijand is daar zwak tegen. Tsubasa heeft een session-skill voor stroom en valt aan met wind, Kiria heeft een session-skill voor wind en valt aan met ijs, etc. Zo kun je dus plotseling in de buurt van Itsuki gewoon iedereen in de party een klap laten uitdelen.

Het session-systeem gaat heel ver. Je kunt alleen drie personages tegelijk laten vechten, de vier andere teamgenoten zitten in de reserve. Bij een session kunnen die reserve-personages echter ook gewoon aanvallen als ze de juiste session-skill hebben. Dit alles klinkt wat ingewikkeld, maar het enige wat je hoeft je weten is dus dat als je het slim speelt er niemand echt op de bank zit en je gewoon met je hele party kunt aanvallen. Jammer alleen dat je die sessions-animaties niet kunt skippen, want na honderden keren heb je het wel een beetje gezien.

De game is voor de rest overigens ontzettend Japans en anime. Er is geen dub, je hebt alleen Japanse stemmen met ondertiteling. Sta dan ook klaar om een klein meisje telkens 'onee-chan' (big brother) te horen zeggen. Soms doet het je aan de slechtste aspecten van anime denken, maar vaker is het leuk en authentiek. Vooral de originele J-pop-liedjes die door de personages zelf worden uitgevoerd (soms tijdens gevechten!) zijn erg leuk.

#FE speelt zich ook af in Tokyo, waardoor je door beroemde districten zoals Shibuya en Harajuku loopt. Jammer genoeg voel je vooral hier het gebrek aan een groot budget. De gebieden waar je rondloopt zijn ontzettend compact en lineair. Hierdoor voelt de game buiten de dungeons een beetje krap aan.

Conclusie
Tokyo Mirage Sessions #FE is een hele lekkere console-JRPG zoals we die tegenwoordig weinig meer zien. Het doet misschien iets te weinig met de idolen-opzet er is te veel filler-dialoog en hier en daar zie je toch budget-beperkingen. Toch weet het bijna altijd te entertainen met spectaculaire gevechten, goede dungeons en leuke personages.