Boek: Lena Dunham - Not that kind of girl
Lena Dunham ken je misschien van de serie Girls. Deze serie, die door Dunham zelf werd bedacht en waarin zij zelf de hoofdrol speelt, gaat over het leven van een groep twintigers in New York City. Een soort Sex and the City, maar dan rauwer en komischer. Nu breidt actrice, producent, regisseur en scenarioschrijver Lena Dunham haar cv verder uit met het boek Not that kind of girl – Levenslessen om (vooral niet) op te volgen.
Not that kind of girl is opgedeeld in vijf delen die elk weer zijn opgedeeld in hoofdstukken als Ontmaagd mij (Nee, echt, ga je gang), Wie heeft er aan mijn baarmoeder gezeten, Girlcrush: over die keer dat ik bijna lesbisch was en toen moest overgeven en Waar ik spijt van heb. De vijf delen zijn eigenlijk ook de enige rode draad in het boek. Door de niet-chronologische volgorde van de verhalen en de enorme hoeveelheid personages in het boek raak je soms even het spoor bijster. Dat is geen ramp, omdat het boek bestaat uit een enorme reeks korte verhalen (die onderling wel door thema’s verbonden zijn), maar toch irriteert die verwarring soms.
Dit boek is als de memoires van een bekende actrice natuurlijk niets nieuws. Dat deze actrice dan toevallig een creatieve duizendpoot is, verandert daar niets aan. Wat wel verfrissend is, is de toon waarop het boek is geschreven. Nu kan een boek over het leven van miss Lena Dunham sowieso niet saai zijn, maar door Dunhams vlotte pen lezen de verhalen lekker weg. Haar schrijfstijl is leuk-leuk, het soort leuk dat je hardop laat lachen in een volle ruimte, waardoor mensen je vreemd aankijken en zich afvragen of je soms iets hebt geslikt.
Maar dat is niet de enige reden waarom Not that kind of girl zo plezierig is om te lezen. Het is Dunhams lef dat haar en haar verhalen zo interessant maakt. Dat blijkt ook in Girls, waarin Dunham als hoofdpersonage bijna vaker naakt te zien is dan bedekt, terwijl ze niet het prototype ‘gaat bloot op het scherm’-lijf heeft. Dit getuigt van lef. Lena Dunham heeft ballen. Uiteraard figuurlijke, anders was Girls een heel andere serie geworden, maar hetzelfde lef dat haar serie tot een groot succes maakt, maakt haar boek zo leuk.
Want Dunham is niet bang om zichzelf voor schut te zetten. Haar verhalen zijn openhartig, soms zelfs op het gênante af. Neem als voorbeeld de passage waarin ze schrijft over die keer dat ze de vagina van haar eenjarige zusje spreidde om te kijken of elke vagina er hetzelfde uitziet. Of als ze vertelt over het uit de kleren gaan op de set van Girls, wat op sommige dagen blijkbaar beter voelt dan op andere (goed als je een beetje een kleurtje hebt, slecht als je diarree hebt). Of als ze vertelt over haar vele tegenvallende sekservaringen en haar onzekerheden. Lena Dunham houdt niets achter.
Wat ook blijkt uit haar supergrappige lijstjes. Zoals Achttien flirterig bedoelde uitspraken die ik echt heb gedaan, waarin onder andere: "Ik stink maar onder één oksel. Echt. Mijn moeder heeft dat ook" en "Ik was een keer mijn naaktkat aan het aaien, tenminste dat dacht ik, maar het bleek mijn moeders vagina te zijn. Wel met de deken ertussen natuurlijk!" zijn opgenomen.
Lena Dunham als hoofdpersonage Hannah in Girls
Juist de raarste en absurdistische verhalen en uitspraken in dit boek zijn de leukste, omdat ze zo openhartig zijn. En bizar. Zoals Dunham zelf schrijft: "Ik ben een onbetrouwbare verteller." En hoewel Dunham dat in het boek specifiek betrekt op de verhalen over haar moeder, mag je dat in gedachten houden bij elk verhaal. Want het lijkt me sterk dat iemand zoveel bizars meemaakt in slechts 28 jaar.
Maar Lena Dunham is dan ook niet zomaar een vrouw. In Girls zegt Dunhams personage Hannah: "I think that I may be the voice of my generation. Or at least a voice." Een stem is ze sowieso, maar wie weet is Lena Dunham met haar licht feministische gedachten, schaamteloze wijze van verhalen vertellen en likeable personality wel dé stem van onze generatie. Met Not that kind of girl doet ze in ieder geval een overtuigende poging.
