Wii U

De lancering van een nieuwe console is een betoog voor de toekomst. Het doel van de fabrikant is om genoeg onweerstaanbare argumenten te leveren om gamers te overtuigen om de financiële sprong te wagen. Een nieuwe console is immers altijd een riskant, en in het begin ook duur, voorstel.

De zesde console van Nintendo is behoorlijk moeilijk te beoordelen. Dat komt door alle onzekerheden die het met zich draagt. We weten niet hoe de volgende Xbox en PlayStation eruit gaan zien, waardoor we nog niet kunnen vergelijken. Daar bovenop komt het feit dat Nintendo zich nog niet heeft bewezen wat betreft het maken van een sterke HD-console.

Wii U heeft in ieder geval niet de onmiddellijke aantrekkingskracht van Wii. Er is tevens geen game aanwezig die de toegankelijkheid van Wii Sports benadert, zelfs Nintendo Land niet. De GamePad oogt ook een stuk gecompliceerder dan de Wiimote. Daarnaast stapt Nintendo eindelijk het HD- en online tijdperk in. Het is duidelijk: Wii U is een compleet andere console, het heeft een andere invalshoek.

Naarmate de tijd voorbij gaat zal het betoog steeds sterker worden: er worden meer features toegevoegd, het besturingssysteem wordt gestroomlijnd en het spelassortiment wint aan kwantiteit en kwaliteit. Voor deze recensie kijken we echter vooral wat de Wii U op het moment van schrijven levert. Pas aan het eind willen we ons aan voorspellingen wagen. Biedt Wii U op dit moment een sterk betoog?

Pagina 1: De console, de controller
Pagina 2: Besturingssysteem & Miiverse, Nintendo Network & eShop
Pagina 3: Software, de toekomst, conclusie

De console
Wii U zelf is simpelweg een ronde Wii die een stukje langer is. Het is, in vergelijking met de andere consoles, nog steeds een minuscuul en modern ogend apparaat. De console heeft vier USB-poorten, twee voor en twee achter. In de toekomst moet je daar waarschijnlijk een externe harde schijf op aansluiten, het intern geheugen is immers maar 8 of 32 gb.

Ik ben niet tevreden over de hardware, maar dat heeft vooral te maken met het feit dat mijn Wii U behoorlijk luidruchtig is. Vermoedelijk is er iets mis met de ventilator, want het klinkt alsof het constant 180kg aan het bankdrukken is. De Wii U zou muisstil moeten zijn, dus dit is een specifiek probleem met mijn hardware, maar hou er rekening mee dat niet alle exemplaren feilloos zijn. 

De kwaliteit van de graphics die het apparaat produceert is misschien wel het grootste heikel punt van de Wii U. Van de games die tot nu toe zijn getoond is er geen enkele die het grafische niveau van de huidige consoles overstijgt. Je moet nog wel in je achterhoofd houden  dat het eerstegeneratie-games zijn, die komen traditiegetrouw slechts in de buurt van wat een console uiteindelijk kan.

De echte kracht van Wii U is dus nog steeds een raadsel, maar je mag wel aannemen dat het maar een kleine sprong wordt ten opzichte van de huidige consoles. Nintendo heeft wederom gekozen om in dat andere deel van de hardware te investeren: de controller.

De controller
De Wii U GamePad is natuurlijk de echte ster van deze Nintendo-show. Allereerst, dat ding is massief, toch is het een stuk lichter dan je verwacht. Daarbij ligt het erg lekker in de hand. Het mag er dan misschien uitzien als kleuterspeelgoed, ergonomisch is het wel, en dat is het belangrijkste. De plaatsing van de knoppen voelt vreemd omdat je de andere controllers gewend bent, maar dat lijkt een kwestie van gewenning te zijn.

De GamePad heeft een 6.2-inch, 16:9 aanraakscherm. Het aanraakscherm is 'resistive', net als die van DS. Dat betekent dat er geen multitouch is en dat het meer responsief is voor stylussen dan voor vingers. Ik heb echter nooit problemen ondervonden met het aantikken van icoontjes op het scherm met mijn vingers.

De resolutie van het scherm staat op 854 x 480 (ongeveer 158 ppi). In de praktijk betekent dit dat de games die je op de GamePad speelt er een beetje waziger uitzien en dat ze daardoor een deel van hun luster verliezen. Het is niet zo erg dat je er niet op wil spelen, maar ik heb altijd liever de gameplay op mijn tv.

Hoe ver je precies met de GamePad kunt lopen lijkt afhankelijk te zijn van je huis en waar je router zit. Ik kon bijvoorbeeld wel de paar meter naar mijn slaapkamer lopen en op mijn bed zitten, maar zodra ik ging liggen was het signaal verdwenen. Een domper. Daarentegen kon ik wel op de pot spelen, dromen komen uit.

De batterijduur van de GamePad gaat een constante irritatie worden. Het houdt het iets langer dan drie uur vol, dan moet het alweer gevoed worden door een stekker. Die stekker sluit je overigens niet aan de Wii U aan, maar gewoon aan de stekkerdoos. Een goede keus van Nintendo, want zo blijft de lichte draagbaarheid behouden. Nog een laatste minpunt: je kunt de originele Wii-games of Virtual Console-games niet op de GamePad spelen. Een gemiste kans.

De GamePad is door Nintendo ontworpen om nieuwe speelmogelijkheden mogelijk te maken. Ik verklap alvast dat het geen revolutie is, je hersenen zullen er waarschijnlijk niet van op hol slaan. Het is wél weer iets nieuws, zoals we eigenlijk ook van Nintendo gewend zijn. Ik pak een paar van die nieuwe elementen er even uit:

Om te beginnen is er de zogenoemde asymmetrische gameplay. Jargon terzijde, het komt erop neer dat twee spelers een compleet andere ervaring beleven terwijl ze samenspelen. Met name Nintendo Land toont de potentie hiervan. In de Luigi's Mansion-minigame is de speler met de GamePad de geest en de spelers met de Wiimote zijn mensen met een zaklantaarn. In de review van de game gaan we hier dieper op in, maar het is weer een nieuwe ervaring die bovendien erg leuk is.

Verder heb je de DS-achtige mogelijkheden. Maps en menu's kunnen op de GamePad worden weergegeven. In plaats van op pauze te drukken, kun je nu met een snelle blik naar beneden informatie ophalen. Als het menu redelijk vaststaat zoals het 'power wheel' van Mass Effect 3 kun je op gegeven moment zonder te kijken de juiste icoontjes aantikken. De GamePad krijgt dan als het ware een paar extra knoppen, erg handig.

Op de DS zijn de schermen van elkaar gescheiden. De GamePad zit natuurlijk los van de tv, dus je kunt de twee schermen als het ware over elkaar leggen. De GamePad kan dan dienen als een soort vergrootglas op de wereld van de tv (om te snipen bijvoorbeeld). In ZombiU kun je de GamePad als een soort scanner gebruiken om belangrijke voorwerpen uit te lichten.

Een paar van deze nieuwe mogelijkheden zijn ook (deels) mogelijk met Xbox Smartglass en de interactie tussen PS3 en PS Vita. Toch vermoed ik dat de twee andere grootmachten er amper gebruik van gaan maken. Bij PlayStation heeft bijvoorbeeld alleen LittleBigPlanet 2 er tot nu toe iets nuttigs mee gedaan.