CD Review: Epica - The Phantom Agony
Als ik de cd uit de schappen pak valt me één ding al gelijk op. Het hoesje doet erg After Forever aan. De algemene kleur (rood, na het blauw en groen van de twee AF albums) en de tracklisting achterop in een lijst (net als After Forever's debuutalbum "Prison Of Desire"). Kijken we even verder dan zien we in diezelfde tracklisting bij enkele nummers de subtitels "The Embrace That Smothers - Part IV, V en VI" staan. Bij een beetje After Forever kenner gaat nu een lichtje branden. The Embrace That Smothers (Part I t/m III) was immers het centrale thema van eerder genoemde "Prison Of Desire". The Phantom Agony lijkt wat dat betreft dus op een direct vervolg op dit album. Niet zo gek als je je bedenkt dat Mark Jansen de meeste nummers schreef in de rusttijd van After Forever tussen de release
van "Prison Of Desire" en het schrijven van hun tweede album "Decipher". De cd heeft over het algemeen dan ook een beetje een 'After Forever sound'. Overigens is het album naast de gewone versie uitgegeven in een limited edition boekje van 36 pagina's die er erg mooi uitziet. Aangezien ze nagenoeg dezelfde prijs hebben kan ik iedereen aanraden deze versie te kopen.
De muziek:Thuisgekomen gaat de cd dus de cd-speler in en worden we getrakteerd op een prachtig klassiek aandoenend intro in Latijn. Dit nummer, Adyta, doet gelijk denken aan de After Forever albums, waar een zelfde soort intro's in Latijn de cd's van start lieten gaan. Het nummer eindigt met een pianoriedeltje wat vlekkeloos overgaat in Sensorium. Dan maken we kennis met de sopraan-zangeres Simone Simons die voor haar leeftijd een zeer goede stem heeft. Ze kan zo in het rijtje van Floor (After Forever), Sharon (Within Temptation) en Anneke (The Gathering) worden geplaatst. Goed afgewisseld met prachtige orkeststukken, koor en grunts zet dit nummer gelijk de toon voor de rest van het album. Verder met Cry For The Moon, een nummer die ik al kende van de demo, hoewel in iets andere, minder bombastischere gedaante. Dit is de eerste "The Embrace That Smothers" track. Een rustig intro, beetje Bolero-achtig waarna het erg aanstekelijke refrein wordt ingezet. Een erg goed nummer is wat volgt. Zoals we van Mark gewend zijn pakt hij in zijn teksten actuele onderwerpen aan. In de hele "Embrace-cyclus" is dat de negatieve kant van de georiganiseerde geloven. In Cry For The Moon gaat het over het misbruik van kinderen onder de Katholieke priesters. Ook in het nummer wat volgt, Feint, blijft hij actueel. Dit nummer, wat een iets rustigere ballad is, gaat over een alles behalve rustig onderwerp. Het is namelijk geschreven naar aanleiding van de moord op Pim Fortuyn.
Verder met Illusive Consensus wat ik ook al kende van de demo. In tegenstelling tot Cry For The Moon is aan dit nummer weinig veranderd. Een erg wild drum begin doet niet vermoeden dat het nummer meer melodieuzer wordt. Ik vind persoonlijk dat Simone's stem in dit nummer zeer goed naar voren komt. Daarna komt het hardste maar ook ontroerendste nummer van het album, Façade Of Reality. Dit is vooral te wijten aan het gebruik van een sample uit een speech van Tony Blair. Erg mooi is de afwisseling in het nummer tussen de wildere en de rustige stukken. Alsmede het gebruik van het koor en de fluisterstemmen tussen de stukken met Blair in. Dit nummer, wat "Embrace" deel 5 is, verhaalt over 11 september 2001 en hoe en wat er sindsdien in de wereld gebeurd is. De speech van Blair gaat dan ook hierover, en de fluisterstemmen moeten de zelfmoordenaars van Al-Qaida voorstellen. Run For A Fall is het gevolg van Mark die afreageert nadat hij uit After Forever is gezet. Dit nummer lijkt drie delen te hebben. Het eerste een laatste een rustig stuk met mooie akoestische gitaren en later orkest eronder. Het middelste vol met grunts, veel wilder. Het lijkt wel op twee heel verschillende werelden. Tenslotte wordt het nummer afgesloten met een mooi outro. Seif Al Din laat goed horen dat Epica veel uit de Arabische cultuur en muziek heeft gehaald (wat de vorige bandnaam 'Sahara Dust' al deed vermoeden). Net als in Cry For The Moon is een duidelijke Arabische klank terug te horen, dit door middel van fluiten en een typische Arabische melodie. Dit, voor dit album, laatste deel van "The Embrace That Smothers" verhaalt over het ronselen van jonge Islamieten voor de Jihad, waardoor muziek en tekst erg bij elkaar passen.Tenslotte komen we aan bij de titeltrack. 9 minuten lang mogen we genieten van het beste wat de band in zich heeft. Het nummer had zo uit een soundtrack kunnen komen. The Phantom Agony heeft enorm veel afwisseling. Gesproken gedeeltes worden afgewisseld met prachtige muzikale stukken met een prachtig refrein, ingezongen door het koor. Een waardige afsluiter van deze geweldige cd. Vooral het instrumentale einde van deze track doet het hem, er wordt echt een mooi einde aan meer dan 50 minuten muziek gebreid.
Conclusie:
Ik zei in het begin al dat het album erg After Forever aandeed. Ook in muziek. Niet zo verwonderlijk, gezien het schrijfproces en het feit dat Mark de drijvende kracht achter beide bands is en was. Ook absoluut niet erg voor de liefhebber van deze muziek. Nee, niet echt veel vernieuwend. Hoewel Epica wel verder gaat waar After Forever eindigde. Het is dan ook nu de beurt aan hun om met een goed antwoord te komen op deze plaat. (Zal het een gele hoes krijgen?)
Gezien de hoge verwachtingen heeft de band alles op alles moeten zetten om deze waar te kunnen maken. Ik kan niet anders concluderen dan dat ze dat volledig is gelukt.
Ik heb het album inmiddels al meerdere malen beluisterd en vind hem iedere keer beter. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Wat mij betreft het beste Nederlandse debuutalbum van de afgelopen 3 jaar. Zeker gezien de korte tijd waarin dit tot stand is gekomen. Mark Jansen staat blijkbaar garant voor kwaliteit!Epica - The Phantom Agony krijgt van mij een dikke 9!
Officiële website
|
