Het sportmoment van nyny83

FOK!sport introduceert "Het Sportmoment van..." Elke keer vertelt een ander crewlid van FOK!sport wat hun ultieme of memorabele sportmoment is. Dit keer is het de beurt aan nyny83. Het vorige sportmoment was van sportfreak.

Sommige sportmomenten zijn zo legendarisch dat je jaren later nog weet waar je op dat moment was en wat je aan het doen was. Tijdens mijn sportmoment was ik met mijn ouders op vakantie in Spanje. De vakantie op zich was niet bijzonder, ik herinner me hem alleen maar vanwege mijn ultieme sportmoment: het olympische volleybalgoud in Atlanta.

De meeste spelers van het team dat olympisch goud hadden gehaald hebben de basis voor het succes gelegd door middel van het Bankrasmodel. Van 1986 tot 1992 trainden zij uitsluitend voor interlandwedstrijden in de Bankrashal in Amstelveen. Na het olympisch zilver in Barcelona in 1992 hield dit model op te bestaan omdat veel spelers in de financieel aantrekkelijke Italiaanse competitie gingen spelen.

De Olympische Spelen volgde ik dat jaar omdat ik op vakantie was vooral via de krant. Een dag later dan gebruikelijk las ik al het olympische sportnieuws in de krant. Omdat ik zelf toen pas was begonnen met volleybal interesseerde ik mij vooral voor het volleybalnieuws. Toen ik las dat Nederland de finale had bereikt baalde ik dan ook behoorlijk dat ik deze waarschijnlijk niet zou kunnen zien. Op de camping was namelijk maar één televisie aanwezig, en hier werd meestal Spaanse televisie uitgezonden.

Gelukkig was ik niet de enige die de wedstrijd graag wilde zien. Een groepje Nederlanders vroeg aan het barpersoneel of zij de wedstrijd mochten bekijken. Het barpersoneel stond het mokkend toe en daar hebben zij geen spijt van gekregen. Het nieuws ging als een vuurtje de camping over en het complete terras zat direct vol met mensen die graag naar de finale wilden kijken. Het bier vloeide rijkelijk en ik heb het tijdens die vakantie nooit meer zo gezellig gehad als op die avond.

Nederland speelde tegen Italië en vooraf waren de Nederlanders vooral bang voor Andrea Giani, een buitenaanvaller met de hardste aanval ter wereld, en alleskunner Lorenzo Bernardi. In de eerste set kwamen zij er echter nauwelijks aan te pas. De Italianen begonnen erg nerveus en Nederland won de set met 15-12. Dat jaar werd er nog niet met het huidige rallypointsysteem gespeeld waarin elke gescoorde bal direct een punt opleverde. Alleen op de eigen service konden punten worden gescoord.

In de tweede set nam Nederland weer een snelle voorsprong en kwam de stemming er goed in op het terras. Veel Nederlanders wisten het al zeker: dit wordt een gouden medaille. De Italiaanse coach wisselde echter zijn spelverdeler en de set keerde volledig om. Andrea Giani kwam beter in de wedstrijd en sloeg zijn ploeg naar 9-15.

In de derde set kwam Italië onder leiding van wederom Giani snel op voorsprong en sloeg de stemming behoorlijk om. Opeens leek het Nederlands team er volgens de toeschouwers niets meer van te kunnen en was Giani onverslaanbaar. Dit beeld veranderde echter snel: Nederland toonde veerkracht en kwam dankzij met name Ron Zwerver en Olof van der Meulen goed terug en won de set: 16-14.

Dit kostte echter veel kracht, en dit was te merken in de vierde set. Het kostte veel moeite om met name de keiharde sprongservice van Bernardi te verwerken. In de rally's kwam Oranje echter goed mee waardoor er toch vertrouwen in een goede afloop bleef. De set werd echter wel verloren met 9-15.

Nu kwam de beslissende vijfde set. In deze set was de energie weer volledig terug en ging het spel volledig gelijk op. Het gejuich bij de punten voor Nederland werd op het terras steeds luider en het gezucht bij punten voor Italië eveneens. Kleine kinderen waren nog steeds aan het kijken terwijl het inmiddels bijna middernacht was. Dit maakte voor even niet uit: het zou zonde zijn om een wellicht historisch sportmoment te missen.

Aan het einde van de set kwam Nederland op een kleine voorsprong en leek Giani op matchpoint een punt voor de Italianen te hebben gemaakt. Overal waren teleurstellende zuchten en binnensmondse vloeken te horen, totdat de scheidsrechter tot ieders stomme verbazing de bal aan Nederland gaf: Giani had de bal via de antenne geslagen! Uit de herhaling bleek dat de scheidsrechter een terechte beslissing had genomen. Nederland had de wedstrijd gewonnen! De spelers sprongen uitzinnig van vreugde het veld op: eindelijk het ultieme doel bereikt na jaren keiharde training in de Bankrashal.

Die avond werd er nog tot laat op het terras nagebierd. Normaal gesproken werd dit om 01.00 gesloten, maar om 02.30 werd de laatste ronde pas gegeven. Wat een verschil kan één bal via de antenne geven.... Dit zullen de spelers van Oranje alleen maar kunnen beamen. Nu hebben zij voor een historisch sportmoment gezorgd en voor zichzelf grote contracten in Italie verdiend. Bij zilver was iedereen hun prestatie een paar jaar later allang vergeten.