Vreemden zijn vrienden die je nog niet kent
Hoeveel mensen zullen er komen? Hoeveel bekenden zal ik er treffen? In elk geval één: Janne. Maar ja, om haar drááit het allemaal, dus met haar zal ik niet veel kunnen praten. Ja 7sloten, daar sta je dan. Hij die altijd beweert een einzelgänger te zijn en die in een groep wel zijn mannetje staat. In mijn eentje naar dat evenement. Opeens vind ik het eng.
Mijn oudere broer keek vroeger vaak tegen mij op, vertelde hij me laatst. Ik ging in het weekend vrijwel altijd alleen naar de discotheek. In mijn eentje zwemmen. Echte vrienden, zoals mijn broer die had, had ik niet. Dat betekende niet dat ik alleen op de dansvloer stond of dat ik in mijn eentje baantjes trok. Nee, ik kwam dáár wel mensen tegen met wie ik optrok. Vaak was dat dezelfde groep mensen, soms wisselend van samenstelling. Met hen maakte ik de dansvloer dan wel het zwembad onveilig. Want dat was destijds het doel: de meisjes.
Ik schat dat het er zo rond de vijftig moeten zijn geweest. En jawel, naast Janne tref ik nóg een bekende: Jan-Peter. Hem volg ik al geruime tijd via Twitter en met Jan-Peter heb ik ook nog een tijdje Wordfeud gespeeld. Hij is duidelijk een maatje te groot voor mij. De potjes die ik van hem heb mogen winnen, zijn letterlijk op één hand te tellen. Uitgerekend vandaag draag ik een T-shirt met de letters 'QUTSPEL' erop. Jan-Peter kan er wel om lachen. Hoewel hij de enige is die ik 'ken', wissel ik slechts enkele woorden met hem. Wel daag ik hem uit voor een nieuw potje 'WF'. Inmiddels kijk ik alweer tegen een achterstand aan.
"In de keuken begint over vijf minuten een 'durftevragen'-workshop", hoor ik een damesstem door de megafoon omroepen. Dat klinkt interessant, dus ik besluit mee te doen. Linda begeleidt de workshop, waarin wildvreemde mensen elkaar helpen middels 'sociale overwaarde'. De energie vloeit door de keuken. Ook ik kan hier en daar een tip geven. Wanneer Linda vraagt of we nog zin hebben in een vierde sessie, aarzel ik een moment. Maar dan raap ik al mijn moed bij elkaar en meld ik mij aan.
Hoewel het voor de buitenwereld misschien niet zo overkomt, vind ik het doodeng om in het middelpunt te staan. Ik stel mijzelf voor en leg uit wat mijn 'probleemstelling' is. Zo'n vijftien mensen schrijven tal van tips op 'Post-its', roepen die hardop en plakken ze op mijn papier waarop ik de stelling heb genoteerd. Dolblij ben ik met alle tips. En met het feit dat ik dit heb gedurfd.
Wanneer ik trots de keuken verlaat met mijn papier vol verzamelde tips, loop ik Janne tegen het lijf. "Tof dat je er bent", zijn haar woorden. We praten kort. Ze maakt tijd voor iedereen. Zo is Janne.
Vervolgens sta ik daar weer in mijn eentje. Onwennig kijk ik wat om mij heen. In mijn eigen wereldje. Opeens is daar die uitgestoken hand en de lach op het gezicht van Wendy. Met Wendy heb ik het eerste serieuzere gesprek van die avond. Over vriendschap en emoties. Over Tukkers en Drenten. Over radicale keuzes. Over duisternis en lichtpuntjes. Even later voegt Linda zich toe aan ons gezelschap. Linda van daarnet. Van 'durftevragen'. Linda is met Wendy meegereisd naar Utrecht. Met de trein uiteraard. Ze kent mijn naam uit de social media. Ook met Linda klets ik, over netwerken. En met Bart, over stilte. En met Natasja, van wie ik nu weet dat ze met hetzelfde probleem zat als ik. En met Chris, over het schrijven van boeken. En met Anouk, over Brabant. Allemaal mensen die ik voor afgelopen zaterdag nog niet kende.
Achteraf viel het heel erg mee. Voor sommigen was het kennelijk net zo eng als voor mij. Ik ben blij dat ik naar het evenement ben gegaan, blij met de nieuwe contacten. "Vreemden zijn vrienden die je nog niet kent." Wanneer je aan de zijlijn blijft staan, zullen het voor altijd vreemden blijven.
Foto: Sfeervangers
Als je interesse hebt, stuur dan een column van jouw hand naar Zonnetje40. Of stuur een PM. Je krijgt z.s.m. een reactie.
Eindredactie FOK!columns
