Uitgaan na je veertigste
Kwieke veertigers die nog graag regelmatig uitgaan, hebben verschillende mogelijkheden. Natuurlijk is er een flink aanbod in leeftijdsadequate clubjes en cafeetjes, maar ik bedoel echt die gelegenheden waar je komt om lekker te dansen. Als veertiger ontkom je niet aan het verschijnsel leeftijdscategorie, wat dat betreft zijn voor veertigers alle opties open tussen 16+ en 40+.
Mijn ervaring in een 16+gelegenheid was niet bepaald voor herhaling vatbaar;
Na een gezellig etentje besloten Vriend en ik de avond nog wat te verlengen door de nieuwe Club te bezoeken. Overal in de stad hingen veelbelovende affiches, waarin iedereen boven de 16 jaar werd uitgenodigd om bij hen een spetterende avond te beleven. Mét welkomstdrankje. Daar hadden we nu net zin in. Bij de ingang liet de brede portier ons aarzelend binnen. Ondanks het feit dat we er niet bepaald bedreigend uitzagen, had hij duidelijk zijn bedenkingen. Maar gelukkig gaf hij ons het voordeel van de twijfel. Eenmaal binnen verschansten we ons eerst maar eens aan de bar. Dat is een veilige plek om alles op je gemak in ogenschouw te nemen. Het werd me al snel pijnlijk duidelijk dat dit een ontmoetingsplek voor de echte jonkies onder ons bleek te zijn. Met onze binnenkomst hadden we de gemiddelde leeftijd minstens verdubbeld. We vielen op. Er gingen argwanende blikken richting ons en dan richting de wiebelende jongeren; ‘Wiens ouders zijn dit, die het gore lef hebben hun pupil hier bínnen op te komen halen?’
Moest ik mijn vertier voortaan gaan zoeken op 40+feestjes? Qua leeftijd was ik er tenslotte van harte welkom. Natuurlijk zou het een hele belevenis zijn om weer eens ergens de Benjamin te zijn, maar voor de rest vreesde ik toch het ergste. Wat ik uit de wervende introotjes op de 40upsites kon afleiden, was het niet ondenkbaar dat ik hier in een veredelde bejaardensoos zou belanden. Mannen van 60 jaar en ouder die hier een jong scharreltje van rond de vijftig hoopten te ontmoeten; een EHBOpost voor blaren, likdoorns, dikke voeten en etalagebenen; een workshop slowdance voor rollatorbehoeftigen; muziek op hele noten of, godbetert, Frank Sinatra. Ik raakte nog niet echt in vervoering. 'Waar zijn al mijn leeftijdsgenoten toch gebleven?' vroeg ik mij af. Ik kon en wilde niet geloven dat ze massaal aan de sherry zaten in een of ander stoffig café.
Maar op een avond vond ik hen eindelijk, zij het op een onverwachte plek, namelijk op een 25+feest. Anna had me hier mee naar toe weten te krijgen, nadat ze me verzekerd had dat ik deze keer écht niet aangezien zou worden voor 'de ouders van'. Dat trauma was ik nog maar net te boven. Gelijk bij binnenkomst werd ik al verblijd met heerlijke jaren‘70/’80 muziek. De muziekkeuze voor de doelgroep verbaasde me wel enigszins, ik kon me niet voorstellen dat de huidige midtwintigers hier bijzondere herinneringen aan konden beleven. Maar goed, je weet niet wat een foetus allemaal meekrijgt aan muzikale input. Voor mij was het in ieder geval alsof ik in de tijd terug was gezet. Het feest der herkenning. Nadat Anna en ik heerlijk hadden staan dansen, laste ik even een adempauze in. Met een wijntje in de hand nam ik plaats op de richel langs de dansvloer, tussen een rij heupwiegende mannen. Het schouwspel amuseerde me. De mannen stonden quasinonchalant te lonken naar de dansende vrouwen. Het viel me op dat er weinig doelgroepmannen aanwezig waren, deze mannen waren toch minstens goed voor een gemiddelde leeftijd van 45+. Ze droegen bijna allemaal een spijkerbroek met een ruimvallend ruitjesoverhemd, waarschijnlijk om een en ander te verhullen. Er hing een penetrante walm van net iets teveel aftershave om hen heen. Ook de meeste dames hadden zich flink uitgedost. Veel make-up, te stevige lijven gewurmd in te strakke korte jurkjes en een hoog gehalte uitbundige borstpartijen gesnoerd in look-a-like Marlies Dekkers. Dat krijg je als de 'meisjes van weleer' geen strenge vaderinspectie over de uitstraling van hun uitgaanstenue meer hoeven te ondergaan. Voor mij stonden twee rijtjes keurige dames opgesteld. Ze hadden hun handtasjes in het midden gelegd en deden ingetogen maar enthousiast hun ingestudeerde pasjes van toen, precies gelijk op de maat. Opeens kwamen er vier ranke jonge meisjes in niet-verhullende gouden bikini’s vanachter het gordijn vandaan en ze beklommen energiek het podium. Vervolgens slingerden ze hun jeugdige lijf om een paal en bewogen zich soepel en sensueel op de muziek. De mannen verlegden hun aandacht per direct van de dansvloer naar deze onweerstaanbare dansmariekes. De actieradius van de heupen werd verdubbeld, ze kwamen nu pas echt los. Ik kon ze geen ongelijk geven. Als ik zou mogen kiezen tussen een paar mooie jonge kerels en de whatever-plussers hier, wist ik het ook wel. Er viel natuurlijk een hoop te camoufleren en te ontkennen, maar de jaren doen echt hun werk. Zelfs in blacklight. Maar mij kon het allemaal niet schelen, ik was hier om plezier te maken. En dat had ik.
Het gaat bij dit soort gelegenheden blijkbaar niet om je daadwerkelijke leeftijd, maar om je wouldbe-leeftijd. Wat dat betreft kan ik nog jaren vooruit bij de 25plussers.
