Liefde is...
Nou ben ik uitermate artistiek bevlogen (als het om geluid gaat). Ik heb samengewerkt met mensen die exposities openen middels onbegrijpelijke performances, zonder enige vorm van winstbejag talloze toneelstukken van composities en 'klankdecor' voorzien, en zelfs hier en daar een landelijk prijsje weggesnoept. Wat doe ik dan op het puntje van de bank met een verbeten smoel dat geelschoppende tinnef uit Oekraïne de knieschijfkanker te wensen? En na afloop zwaar aan de Ketel 1 te gaan, tegen middernacht de buren gek(ker) makend met een trotse bluesimprovisatie achter de vleugel? Nou is Ketel 1 erg lekker, schreeuwen de buren elkaar overdag toch doof, en is blues spelen als je bijna dronken bent erg plezierig, vooral als remedie tegen het steeds weer "te-ring, wat een kicke wedstrijd" zeggen. Maar sinds wanneer heb ik 'iets met voetbal'?
De oranje vlaggetjes aan de bomen en gevels doen me niks. Bierbuiken die in slow-motion hossend over de straat met hangende onderkinnen 'oowraahnjuh' proberen te schreeuwen; nog minder. Ik ben een Man Met Cultuur, ik hoor me niet af te geven met het onnadenkende plebs, maar haar middels mijn artistiek talent te verheffen richting de beoogde politieke opinie van mijn subsidieverstrekkers. Helaas voor de wereldvrede heb ik al geruime tijd een eigen inkomen waar geen cent propagandavergoeding bij zit, zodat ik vrij ben om mijn eigen opvattingen na te denken. Daarom vermoed ik dat mijn jarenlange afkeer tegen het in mijn vakgebied heersende cultuurrelativisme de oorzaak is van mijn supportershormonen, een tijdelijk getolereerde ontlading van het in Nederland streng verboten 'heimat'gevoel zeg maar. Loop buiten het voetbalseizoen met een Nederlandse vlag rond en de AIVD organiseert kamervragen. Ga op koopavond met een pijpje bier in je hand samen met een paar vrienden "Hoh-lant! Hoh-lant!" in het winkelcentrum schreeuwen, en de pers zal berichten dat de oorzaak van de massale multiculturele beukpartij die daarop volgt veroorzaakt is door "provocerend nationalistisch gedrag". De Nederlanders hebben mogen leren dat je verbonden voelen met je nationale erfgoed verkeerd is, dat het uiteindelijk leidt tot autobahnen en extreem-rechtse socialisten die het als vanouds op weerloze etnische minderheden met een sociale achterstand hebben voorzien.
Ik beweer al een tijdje dat zo'n uitgangspunt niet alleen ontzettend stom, maar ook erg racistisch is. Zo weerloos zijn de bedoelde 'minderheidsgroepen' in dit land niet, aangezien ze rustig hun eigen geïmporteerde wetten en leefregels afdwingen in hun tempels en op straat; waar vooral homosexuelen, vrouwen, ongelovigen en opiniemakers zonder zelfcensuur over mee kunnen (konden) praten. Tegen al het wereldnieuws in vol blijven houden dat 'het gevaar' alleen afkomstig kan zijn van welvarende blanke westerlingen is van mening zijn dat die middeleeuwse meute toch nooit genoeg kennis, organisatietalent en daadkracht kan opbrengen om minstens zo'n risico voor de wereldvrede te vormen als de olijk hossende bierbuiken. Dat gaan we natuurlijk niet hardop zeggen, want dan verraden we ons comfortabele superioriteitsgevoel. Dus doen we dat via een omweg, door onszelf van 'superioriteitslust' te beschuldigen: Elk zegevierend zelfmoordoffensief is indirect veroorzaakt door witte rijke christelijke mannen die zich maar niet wilden beheersen, zoals de vreselijke Sjors Bush en zijn domme, dialogofobische landgenoten.
Het is prima als je 'positief'-discriminerend denkt, zolang je jezelf er maar consequent voor veronschuldigt door derdewereldterrorisme vooraf van excuses te voorzien, door zogenaamd heel meelevend te kunnen 'begrijpen' dat men wel tot op het bot gefrustreerd moet raken wanneer men als traditionele woestijnpauper tussen al die hippe sociaal-democratische poldermensen leeft. Zolang wij ons netjes inhouden en continu 'wenselijk gedrag' ophoesten om de lieve vrede te bewaren voorkom je een begrijpelijke escalatie. Onze Bea die zich voor een middag openlijk onderwerpt aan de religieuze wetten van de kolonisten verontschuldigt zich daarmee voor al die 'eenzijdige' aanpassingseisen die wij via Rita Verdonk die arme onbeholpen mensen zouden willen kunnen opleggen. Ze verwacht daarmee óók een beetje -het is immers geven en nemen- dat diegenen aan wie zij zich ondergeschikt getoond heeft dat op hún beurt ook een beetje bij háár doen, dat men eens uit zichzelf gaat nadenken over 'vrijheid van meningsuiting' en dergelijke. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Als er één steeds buigt en de ander blijft steeds rechtop staan dan is de wedstrijd al lang voorbij Bea.
En dan zit ik daar op de bank ineens aan mee te doen. Ik ben trots op m'n landje, maar alleen als het via een balspelletje tot uiting komt. Ik knijp in mijn handen als een Nederlandse speler slimmer is dan de verdediging. Ik zie in hun prestatie de traditie van de kennis en sportiviteit van mijn land. En dat is prima, zolang het maar voor een paar weken is, ééns in de twee jaar. Buiten die periode en buiten het voetbal om is het een uiting van populistisch nationalisme wat vanzelfsprekend provocerend werkt op de door politiek en koningshuis gewenste multiculturele stabiliteit.
Maar 'houden van je land' is nou eenmaal een emotie, niet een politiek maakbaar fenomeen. Je houdt tenslotte ook niet één middag per twee maanden van je vriendin, en doet daarbuiten alsof het een ontembaar gezelschapsdier is waarmee je soms best gezellig op een bank kan zitten maar verder vooral beducht voor moet zijn in naam van de lieve vrede. Dat is immers hypocriet. En ronduit laf.
