Dinsdag 26 maart, vandaag precies twee weken geleden. Om 8 uur 's ochtends klinkt de wekker. Waar ik normaal kreunend naar de wekker grijp en hem uitzet en me weer lekker omdraai (Om vervolgens een uur later verschrikt wakker te worden, realiserend dat ik me verslapen heb en er geen kans is dat ik nog op tijd kom en dus maar denk dat ik die moeite ook niet meer neem en morgen wel op tijd verschijn, me dus weer omdraai en verder ga slapen), spring ik dit keer gelijk mijn bed uit. Verslapen is er niet bij vandaag. Treuzelen ook niet. Want waar voor ieder ander een doodnormale dinsdagochtend is begonnen is voor mij een lekker weekje speciale vakantie in Frankrijk begonnen.De avond en nacht had ik alles al ingepakt. 2 volle tassen stonden dus al klaar. Alleen dingen als mijn tandenborstel en dergelijke moesten er nog in. Ik kijk de kamer nog even rond en mijn oog valt op twee versleten rode kaften in de boekenkast. Mijn antieke Franse woordenboeken!! Die moeten wel mee, anders wordt het helemaal een ramp. Mijn franse kunsten zijn in 4 jaar tijd (de laatste keer dat ik in Frankrijk was) tot een dramatisch laag niveau gedaalt. Mijn tassen zijn echter al vol. Maar met veel passen en meten en voorzichtig gedoe weet ik ze toch in te pakken. Ergens vraag ik me af of het wel verstandig is ze mee te nemen, de 2 boeken (F-N en N-F) komen namelijk uit 1929 (echt waar! en nee, een nieuwere heb ik niet). Of ik me uberhaupt kan redden met woordenboeken uit 1929 weet ik ook niet. Maarja, dan spreek ik maar een beetje Fransch in plaats van Frans. 
Ik maak wat ontbijt en kruip achter mijn pc. Ik heb nog even tijd dus dat wil wel. En ik wil toch nog eventjes, nu het nog kan. Ik open een topic in admin, ten eerste om ze een beetje lekker te maken. Maar ook om ze erop te wijzen dat ik weg ben en dus FOK! niet in de gaten kan houden. Met Yvonne begin ik dan met aftellen. Want voor het eerst sinds deze pc aanging gaat hij uit. Voor langer dan een bepaalde tijd dan, want natuurlijk heb ik wel reboots gehad. Of toen de stroom hier uitviel (Ik verwissel eens een lamp hoor) en daardoor de pc 2 uur uitstond. Maar nu dan werkelijk voor 6 dagen. Dit was een bijzonder historisch feit. Ik roep zelfs Gerard (mijn huisgenoot) erbij. En samen kijken we toe hoe de computer, al ratelend, de programma's afsluit en met een zoemend 'pfieuw' geluid tot stilstand komt.
En dan, geen gezoem meer, maar stilte. We applaudiseren en omhelsen elkaar. Wat een moment, dat we dit ooit nog mochten meemaken. Gerard vraagt nog of ik zeker weet dat ik dit ga overleven, zo zonder computer. Ik ben ervan overtuigd.
Na afscheid te hebben genomen (het klinkt dramatisch, maar het was meer een "doei, tot zondag" afscheid hoor) 
fiets ik bepakt richting mijn oma. Waarom naar mijn oma? Nou, mijn oma is zo lief voor me geweest om direct achter het station te gaan wonen en ook nog eens een fietsenschuurtje te hebben. Ideaal dus, veiliger kan hij niet staan. Als ik de fiets daar binnen zet tref ik mijn eigen trouwe fiets aan. Ik realiseer me dat die daar al vanaf december staat en nog altijd met diezelfde lekke band. Dat moet eigenlijk ook nog gebeuren. Ach, komt wel als ik terugben (ondertussen staat die fiets daar nog steeds hoor). 
Ik loop richting het station en hoor een bekend "joehoe". Ik draai mij om en op het balkon staat mijn oma de was op te hangen. "Ga je nu weg?" Ja oma. "Pas je goed op?" Ja oma. "Heb je de broodjes en het drinken bij je wat ik je meegegeven heb?" Ja oma. "Veel plezier he, en tot zondag" Ja om... euh, dankjewel, tot zondag En toch is ze lief hoor.
Geinstalleerd in de trein kan mijn reis beginnen. Het handige van Groningen is dat het een begin/eindstation is. Altijd plek dus, vooral als je lekker op tijd bent (hoewel ik meestal moet rennen, maar zoals eerder vertelt, dit kon ik me vandaag niet veroorloven). In Zwolle heb ik afgesproken met Nynke en Ellen. Twee meisjes uit Friesland, mede-fans die de eerste twee dagen meegaan (ik ben een uitzondering die alle 6 dagen Frankrijk doet). De trein wordt aan het gedeelte gekoppeld wat vanuit Leeuwarden komt en ik loop de trein door op zoek naar de twee dames. Helemaal aan het eind gekomen pak ik mijn telefoon maar, want Nynke en Ellen heb ik niet gezien. Ondertussen zet de trein zich in beweging, het station uit. "We zitten in treinstel 7456, bovenin". Al snel was mij duidelijk dat ze inderdaad niet in mijn trein zaten. Ze waren in Zwolle uitgestapt en in de stoptrein gestapt omdat de ns dat aangaf (beste aansluiting, minder wachttijd bij overstappen etc.). Ik zat dus in de intercity en zou dus 20 minuten eerder op Utrecht aankomen.
Op Utrecht tref ik eerst Saskia (die we hier allemaal kennen als Isabeau) die vanuit Den Haag moest komen. Ook zij zal de eerste twee dagen meegaan. Op het perron waar de trein richting Zuid Limburg klaarstaat treffen we dan eindelijk Nynke en Ellen. Ook met de nodige moeite en telefoontjes, maar met wat gezwaai is het dan toch gelukt. Twee uur treinen naar Geleen, en toch vloog het voorbij. Druk in gesprek over Wiplalakonijnen en de Geile Sexy Dansvereniging (don't ask, friezen zijn gewoon een beetje raar) In Geleen aangekomen scheen een heerlijk zonnetje en was het lekker warm. Iets wat wij noorderlingen weinig meemaken. Ik grijp naar mijn zonnebril en zie dat Ron ons al tegemoet komt lopen. Dan zijn we dus compleet. We gooien alle bagage achter bij hem in de auto en we vertrekken gelijk richting Lille. Nog geen twee uurtjes (16:00) en we zijn er. De reis verliep snel en voorspoedig, veel bijgepraat, lekker muziek zitten luisteren (handig als je in de auto zit met mensen met jouw muzieksmaak) en verder gegaan over de Wiplalakonijnen (die wel al snel omdoopten tot Lapin de Wiplala aux Pays-Bas (met een geile sexy dansbeweging uiteraard die ik hier verder niet zal demonstreren). Dit omdat we ons nu inmiddels in Frankrijk bevonden).
Frankrijk, Lille, eerste stop. De routebeschrijving was zeer duidelijk en we waren dan ook erg snel bij de Splendid. De zaal waar we moesten zijn. Dit blijkbaar in tegenstelling tot Sandra, Marco en Natja, de andere Nederlanders, die er om 2 uur al waren, maar wel half Lille hebben doorgecrosst op zoek naar de Splendid. In een cafeetje om de hoek drinken we nog even wat. Dan komt het gesprek op 'slaapplaats' wat iedereen behalve ik en Saskia niet heeft weten te regelen omdat alles vol zat. Er wordt geopperd om dan maar vanavond laat richting Parijs te reizen en onderweg een Formule 1 te pakken. Goed idee, maar dan moeten we natuurlijk wel even onze reservering in Lille cancellen. Dat ging best makkelijk, één telefoontje en het was geregeld. Maar goed ook, ik zou het nog vaak moeten doen deze aankomende week. We halen even wat te eten bij de buurman, de snackbar dus. Een portie patat, dat heb ik geweten hoor. BAM! Een enorme berg voor je snuffert. En dat moet ik opeten? Niet opgekregen dus, spreekt voor zich. Lekker veel patat voor weinig geld, OK. Maar dit ging me iets te ver. En met een concert over een paar uurtjes zag ik dat niet echt zitten. (Misselijk enzo, niet echt ideaal). Na dit 'diner' moesten de meiden zich nog even omkleden en opmaken. Daar ben je vrouw voor. Dus open en bloot op de parkeerplaats werd alles nog even netjes gemaakt.
En dan voor de deur staan. Langzaam druppelt het vol met andere fans. Waaronder een vriendelijke fransman die een stuk of 5 grote posters van Mother Earth in de kofferbak had liggen (die we kregen en mooi verdeelt hebben) (That reminds me, Isabeau, je hebt mijn poster nog)
Eindelijk maar toch gaan de deuren open. We lopen naar beneden de trap af, slaan de hoek om en zien de eerste bekenden. Samantha en Veroniek, de merchandise. Even foto maken uiteraard. En dan de zaal in om mooi vooraan te staan. Nee ik koop niets, ik heb nog 4 andere concerten om uitgebreidt te bekijken of er nog wat nieuw leuk spul is.
Als we een mooi plekje vooraan veroverd hebben zien we Lex staan die met een glimlach naar ons toe komt lopen. Of we na het concert achter bij de bus nog even wat komen drinken en of we er wat op tegen hebben om gefilmt te worden door TV West. Geen probleem dus, zo gezegd zo gedaan mochten we vertellen waar we vandaan kwamen en hoe we het in ons hoofd haalden om een band helemaal tot in Frankrijk te volgen en wat er nou zo geweldig aan ze is. (Eerste deel is vorige week uitgezonden, tweede deel is donderdag op TV West te zien bij Westpop). Ondertussen komen bandleden Martijn en Ivar er even bij staan. In Nederland zou dat al bijna niet meer kunnen omdat ze door een gillende menigte omver zouden worden geworpen. Allemaal vragend om handtekeningen. Maar de Fransen zijn wat stilletjes en kennen volgens mij alleen de zangeres. Daarbij staan de drummer en de toetsenist helemaal op de achtergrond en zie je ze amper. Voordeel voor die twee dus. Nog wat foto's en dan verdwijnen ze weer na achter. Toch leuk om ze even gesproken te hebben. Dan begint eindelijk het voorprogramma: Penumbra. Totaal onbekend voor ons allemaal, maar klinkt wel goed. Eerste kennismaking, maar ze zullen ook de hele tour meegaan dus we zullen ze nog wel vaker horen. Twee operazangeressen. De ene een boerentrien achtig persoontje, die ontzettend spontaan en leuk is op het podium. De ander een blonde dame in een witte jurk die zich erg hooghartig 'kijk mij eens knap wezen' gedraagt. Een groter verschil kan je ook niet hebben. Maar toch is dat contrast wel geinig. En dan de zanger met zijn klarinet. Toch is het wachten op het hoofdprogramma. Daar kwamen we voor hoor. En ons wachten werd beloofd als de eerste klanken van Deceiver Of Fools dan eindelijk klinken en ze opkomen: Within Temptation. Mijn 22e concert gaat van start. Dan komt Sharon op, in een nieuwe blauwe jurk die we nog niet eerder hadden gezien. Wauw! Gaaf! Mooi! En dan is het genieten en uit ons dak gaan. Hier kwamen we voor.
Na het concert even bijkomen, en dan maar naar buiten (we werden er zo'n beetje uitgestuurd). Even bij Samantha en Veroniek kijken wat ze precies hebben hangen. Toch wel wat leuke nieuwe dingen, eens kijken wat ik aan het eind van de rit over heb om dan te kopen. Buiten lopen we naar achter waar een menigte al staat te wachten. Echter mogen wij een kijkje in de bus nemen (Met een klagende Lex over de kleine slaapcompartimenten (omgebouwde bagagerekken, red.) wat net doodskisten zijn. Ach, meer gothic kan het toch niet?) Een krat bier wordt erbij gehaald en we kletsen even wat bij. We krijgen de nodige nieuwtjes te horen, de nodige geheime info over festivals waar ze deze zomer staan etc. Toch handig dit.
Dan is het zo'n beetje tijd om te gaan. "Tot morgen". We stappen in de auto's en rijden richting het zuiden. En jawel, na zo'n 50 kilometer dan toch echt een Formule 1 hotelletje. Ingecheckt en in bed gekropen. Best goedkoop die dingen. En je deelt dan ook nog de kosten.
Nog geen 24 euro. Moe en voldaan val ik in slaap. Dit was een geslaagde dag, maar ik kan niet wachten tot morgen, want dan zie ik eindelijk, voor het eerst Parijs!
Het outfit wat door de Lara Croft model Nell McAndrew werd gedragen wordt geveild op de website van Ebay. De opbrengst van de veiling gaat naar UNICEF.
Na intern beraad is PvdA toch uiteindelijk akkoord gegaan met de ontwikkeling van de Joint Strike Fighter. De JSF zal binnen enkele jaren de F-16 opvolgen. Het kabinet wil samen met het bedrijfsleven mee ontwikkelen. Na lang beraad en veel twijfels bezorgt de PvdA uiteindelijkheid de meerderheid voor de kabinetsplannen in de Tweede Kamer.
Tienduizenden Britten hebben de uitvaartplechtigheid van de onlangs overleden Queen Mum, weduwe van koning George VI, bijgewoond. De Queen Mum overleed zaterdag 30 maart op een leeftijd van 101 jaar. Op Westminster Abbey probeerden duizenden mensen een glimp van de kist op te vangen.
De begrafenis werd bijgewoond door verschillende leden van koninklijke families. Naast koningin Beatrix, die ook aanwezig was, woonden de Belgische, de Spaanse, de Zweedse, de Noorse en de Deense vorst de plechtigheid bij. 
Al ruim 200.000 Britten zijn de afgelopen dagen langs de kist gelopen om hun laatste eer aan de Queen Mum te betuigen. In een korte televisietoespraak heeft de Britse koninging Elizabeth II de bevolking bedankt voor alle condoleances en brieven. De koningin vond de reacties "overweldigend" en ze zei "diep geraakt" te zijn.
