Mond houden over Wilders

"Geef mij je problemen en ik maak ze groter"
- S.

Als je er geen aandacht aan besteedt, verdwijnt het vanzelf. Wat niet uitgesproken wordt, bestaat niet. Ik hou er niet van, het zijn opvattingen uit een vorige eeuw. Ik ben geen voorstander van het doodzwijgen van problemen. Spreken over wat moeilijk is of problematisch verlicht, uiteindelijk. Al slaan we in deze eeuw daarin soms wel wat door. Door aan ieder klein puntje te willen ‘werken', door op iedere onhebbelijkheid een vergrootglas te leggen om het te ontleden, door een soort status te ontlenen aan het verwerken van problemen. Daarin zijn we wel wat doorgeslagen, zeker omdat het geregeld om futiliteiten gaat. Op zulke momenten geloof ik wel in het bek-dicht-doorwerken-idee uit de vorige eeuw.

Stelt u zich een zeurend gevoel in de knie voor. Lastig. U weet dat het op zo'n moment het beste is om even de tandjes op elkaar te zetten en door te gaan. Het zeurende gevoel verdwijnt meestal vanzelf. De aandacht steeds focussen op die knie veroorzaakt vaak een verergering. Zeurend wordt hinderlijk, hinderlijk wordt behoorlijk pijnlijk, behoorlijk pijnlijk wordt met het been omhoog op de bank, met het been omhoog wordt een doktersbezoek, enfin, u begrijpt het punt.

Constante aandacht op ellende verergert, maakt problemen vaak groter. Het vergrootglas leggen op onhebbelijkheden, maakt van muggen olifanten. Natuurlijk, aan serieuze problemen moet je werken, maar je moet je wel afvragen in hoeverre het om echte problemen gaat of om uitvergrotingen.
Even los van de knie noemen we dat hoofd- en bijzaken scheiden.

Twintig artikelen stonden er bij het politieke nieuws in de VK-app. Zeven van die twintig gingen rechtstreeks over de PVV. In nog drie andere werd minimaal een alinea besteed aan de PVV of de blonde leider. Vijftig procent. Belangrijke berichten allemaal? Echt nieuwswaardig? Leek me niet. Hoofd- en bijzaken gescheiden? Bepaald wat belangrijk was en wat niet? Evenredige berichtgeving? Nee. Inhoudelijk relevant? Nauwelijks. Had dit alles in twee of drie nieuwsberichten gepast? Gemakkelijk.
De media legt op iedere uitspraak van Wilders een vergrootglas. Relevantie lijkt niet langer relevant. Er is een vreemde denkkronkel ontstaan: het gaat om Wilders dús is het nieuws. Journalistieke armoe.
Dezelfde journalisten die opiniërend het kwaad van Wilders beschrijven - de grote leider van de PVV, een partij die leeft bij de gratie van aandacht, positief of negatief - maken nieuwsberichtjes over iedere tweet die van Geerts hand verschijnt.

(Van mij mag die hele kutpartij optiefen. Met Wilders voorop, schop hem het land maar uit, jaag hem een woestijn in. Hoe verder weg, hoe beter. Beetje lompig verwoord? Mijn excuses daarvoor, maar laat me even. Het is de laatste keer, hierna besteed ik in columns geen woord meer aan die lul van een vent.)

Freek de Jonge noemde de aanwezigheid van Wilders een (politieke) gijzeling. Treffend beschreven. Wij (de media, het volk, u misschien, ik) hebben er bijna alles aan gedaan om vrij te komen van die gijzeling. Er werd een eindeloze reeks columns geschreven, toespraken gehouden, er zijn talloze opiniërende stukken verschenen, artikelen, persiflages, debatten, een rechtszaak en zelfs doodsbedreigingen. Niets heeft de man de mond weten te snoeren of de partij klein gekregen. (Dat hij niet veroordeeld werd, was ik wel blij om. Vanwege het Vrije Woord, maar dat wil niet zeggen dat ik graag wil horen wat hij te zeggen heeft.)

De persoon en het begrip Wilders leeft bij de gratie van aandacht. In het politieke landschap en in mijn opvattingen is Wilders' aanwezigheid simpelweg een probleem. Een probleem waaraan wij probeerden alles te doen. Zonder succes. Sterker, wij maken het probleem groter door het buitenproportioneel veel aandacht te geven. Klik voor de grap eens een nieuwsbericht aan over Wilders, hier op FOK!, en tel het aantal reacties.
De PVV zou een one-issue-partij zijn. Het gesprek over de partij is tegenwoordig een one-issue-discussie, die nergens toe leidt.

Ik las dat de PVV zetels verliest in de peilingen. Dan is dit het moment om actie te ondernemen. Of, dan is dit het moment om juist geen actie meer te ondernemen. Doodzwijgen. Niets meer, niets minder. Zijn tweets niet langer rechtstreeks vertalen tot een nieuwsbericht, maar pas een bericht maken als er daadwerkelijk iets essentieels of nieuwswaardigs wordt gezegd. Stop de sensatiejournalistiek en terug naar wat belangrijk is: NIEUWS brengen. Laten we Wilders afrekenen of indien verdiend roemen om zijn daden. Niet alleen de media, u en ik ook.
Negeer alle flauwekul en rookgordijnen die Wilders ophangt of die er voor hem worden opgehangen. Alleen nog schrijven of spreken over de inhoud. Over iets anders geen columns meer, geen opiniërende stukken, geen toespraken, geen tv-programma's, geen theater, geen artikelen, geen persiflages, geen debatten.

Kopvoddentax? Afgekeurd. Klaar. Punt.
Stevig bezuinigen op ontwikkelingshulp. Bespreken in de Kamer, niet met ons. Punt.
Om toelaatbaar taalgebruik? ‘Niet doen, heer Wilders, daar zijn we niet van gediend.' Punt.
Wilders hekelt de VARA? Moet ‘ie doen. Punt.
Wilders wil Griekenland de euro uit? Stel het voor in de Kamer. Als het wordt afgekeurd. Punt.
Wilders pissig over hoofddoek van de koningin? Akkoord, waarvan akte. Punt.
Etc.

Jeuk verdwijnt niet door krabben, daarmee maak je het erger. De jeuk negeren is moeilijk, maar uiteindelijk verdwijnt het.

Moeten we problemen uit de weg gaan? Nee. Nooit. Maar we moeten wel kritisch naar onze 'oplossingen' en reacties kijken. Want het verzet wat gepleegd is, heeft niets veranderd of beëindigd. Misschien/waarschijnlijk heeft alle ophef hem en zijn partij juist groot gemaakt. Zijn groei is nooit gebaseerd geweest op inhoudelijke acties. Want die worden in de Kamer tegengehouden. Het is tijd om de ophef weg te nemen, door het dood te zwijgen. Tijd voor de nachtkaars. Als je er geen aandacht aan wordt besteed, verdwijnt het vanzelf.

Ik ben klaar met en over Wilders. Ik zwijg, ik hoop dat u hetzelfde doet. Punt.