Modelbouw

Nu bij mij thuis is modelbouwen net iets anders, het is een obsessie van mijn partner, het is kunst en het is monnikenwerk, waarbij uiterste concentratie en geduld te pas komt.

Het begint bij het uitzoeken van het model, voornamelijk Duitse vliegtuigen uit de WWII, maar ook wel eens motoren en nu en dan een boot. Er wordt gekeken naar formaat, fabrikant en de nodige recensies worden nagelezen, uitgeplozen. De medebouwers worden gebeld en gemaild en als dan de uiteindelijke keuze is gevallen, wordt de doos haast kwijlend geopend.

We horen gemompel, zuchten en kreten van plezier vullen de lucht. Wij, overige gezinsleden, moeten het bewonderen en we moeten tot in de details aanhoren, welk vliegtuig het is, wanneer het vloog, wie het vloog, welke motoren, welk bouwjaar en we knikken onze hoofden en hopen dat onze mmmm's en oh ja's op de juiste manier en op de juiste tijd gegeven worden.

Dan begint het bouwen zelf, de nodige materialen worden uitgestald, lijm en nee niet de gewone lijm die er bijgeleverd , maar MEC dat staat voor Methyl Ethyl Ceytone, aangebracht met een speciale penseel, scalpelmes, de nodige naslagwerken en gebruiksaanwijzing, die vaak niet gebruikt wordt, omdat de details niet de juiste zijn. En het meest belangrijkste van alles Superglue!!!

De onderdelen, vaak niet groter dan 1mm, worden zorgvuldig afgesneden en daar begint voor ons de lol, er springt wel eens een onderdeel weg. Er wordt geschreeuwd "don't move" en wij zitten als standbeelden verstijfd. We tillen voorzichtig onze voeten op, nee niets gevonden, dan worden de broekspijpen nagekeken, niets, wij mogen dan voorzichtig opstaan en ons verwijderen, terwijl partner op handen en knieën de grond afzoekt naar een onderdeel van pakweg 1mm, grijs op zwart/blauwe vloerbedekking, alles wordt aan de kant gezet, meubelen verplaatst. We voelen de frustratie aan en zijn wijs genoeg om niets te zeggen, als het nog niet gevonden is, wordt de stofzuiger tevoorschijn gehaald, een nylonkous erover getrokken en de vloer wordt cm bij cm afgezogen, tot we eindelijk een zucht van verlichting horen, Eureka, ik heb het gevonden, waarna wij rustig onze plek weer kunnen innemen.

Nadat dit menigmaal gebeurd is, mogen wij het voorlopige resultaat aanschouwen, natuurlijk wordt ervan ons verwacht dit met luide kreten van goedkeuring te begeleiden. Als ik vraag waar het verloren onderdeel zich bevindt, wordt er met stoïcijns gezicht verteld dat je dat niet meer kunt zien, maar het hoort er nu eenmaal in.

Als het dan goed in elkaar zit, de hechtingen uit partners vingers zijn gehaald, nadat de scalpel daarin verdwenen is, komt het verven aan de beurt. Natuurlijk niet met een kwast, nee het wordt erop gespoten met een verfspuit en compressor, de stank is verschrikkelijk, maar er wordt ons verzekerd dat het niet giftig is.

Daarna de stickers, die wij niet zo mogen noemen, het zijn decals en worden met een speciale solutie op het model gebracht, nog even een lik met de tong erover voor het betere hechtwerk, en een stuk kunst is gecreëerd.

Deze wordt geplaatst naast de talloze andere kunstwerken die ons huis al telt, en als een ongelukkige ziel bij ons thuis komt en in zijn/haar onschuld zegt, dat het er wel heel leuk uitziet, verdwijnen wij met een snelvaart.

Wij weten dat de ongelukkige nog een heel lang verhaal te horen krijgt.