'Aan de bak'
Tegenwoordig mag je al blij zijn als je een vacature kan vinden die aansluit bij je opleiding en interesse. En als je die al hebt, dan is het nog maar zeer de vraag of je kans maakt op een sollicitatiegesprek. De dames en heren van de sollicitatiecommissie zijn namelijk erg streng en de grote vraag is dus eigenlijk: wat willen ze nu precies?
Dat ligt eraan. Zo heb je bijvoorbeeld werkgevers die staan te springen om jonge talent. Het liefst net van school, want dan ben je nog 'kneedbaar'. Iemand met jarenlange werkervaring is al helemaal gevormd, en niet altijd op een manier waarop de werkgever dat graag zou zien. Bovendien zijn jonge mensen een stuk goedkoper, en dat is in de huidige tijd ook niet onbelangrijk. Maar ja, wat als je nu geen 21 meer bent en toch graag aan het werk wil? Geen zorgen, niet iedere werkgever is opzoek naar hetzelfde, en als je weet waar je moet zoeken dan zijn er best baantjes te vinden.
Zo heb je bijvoorbeeld de uitzendbureaus. Wie kent ze niet? Ze zijn er in alle soorten en maten en soms zelfs gespecialiseerd in het zoeken van werk in een bepaalde sector. Dus neem je curriculum vitae (of gewoon: cv) en je ID-kaart mee en binnen een mum van tijd sta je ingeschreven als werkzoekende. De dames en heren van het bewuste bureau gaan vervolgens opzoek naar 'the better match'. Je leeftijd en of je genoeg ervaring hebt, is dus niet meer iets waar jij je zorgen over hoeft te maken. Klinkt goed, hè?
Houd vervolgens de internetpagina goed in de gaten (tegenwoordig staan de vacatures ook online), bel en laat geregeld je gezicht zien. Op je kont zitten wachten tot ze jou bellen, is niet hoe het werkt. Dat je graag aan het werk wil, moet ook bij 't uitzendbureau goed doorgedrongen zijn. De rest van het traject is vrij simpel: als ze in jouw vakgebied een vacature open hebben staan, word je gebeld en ben je -met een beetje geluk- binnen afzienbare tijd aan het werk.
Het arbeidsbureau is ook een must voor de werklustige -en tot op heden werkloze- Nederlander. Tegenwoordig spreken we trouwens van het CWI, maar de oude naam is zo ingeburgerd dat je die er maar moeilijk uit krijgt. Veel mensen blijven deze instantie toch stug 'arbeidsbureau' noemen. En och, zó heel erg is dat ook weer niet. Het voordeel van het CWI is dat je hier vaak functies voor langere tijd aan zal treffen mét uitzicht op een contract bij het bedrijf zelf. Iets wat het gros toch wel ambieert.
Bij het uitzendbureau betreffen het meestal kortdurende projecten. Gelukkig werken zij tegenwoordig met een fasensysteem waardoor je als uitzendkracht toch wat meer zekerheid hebt. Zo'n fase 3-contractje (tegenwoordig fase B) is in ieder geval niet slecht, vond ik tenminste.
En dan hebben we natuurlijk ook nog de vacatures in de diverse dagbladen, Internet, open sollicitaties en het principe 'kruiwagen', wat zoveel inhoud als: een kennis of familielid die een vinger in de pap heeft op het werk of toevallig weet dat er binnenkort een functie vrijkomt, en probeert je daarvoor in aanmerking te laten komen.
Al met al dus genoeg manieren om een baan te vinden. Hoewel het zogezegd tegenwoordig allemaal iets moeilijker gaat.
Overigens kan ik zeggen dat ik met alle genoemde manieren ervaring heb. Ze werken allemaal, maar leiden niet altijd naar vastigheid. Gelukkig heb ik dat laatste inmiddels wel enigszins gevonden. Dus voor de mensen die 't niet meer zo zien zitten als het aankomt op het vinden van werk... Wie weet helpt het bovenstaande iets en anders: zo'n economische crisis duurt meestal 'maar' een jaar of zeven, en we zijn al over de helft...
