Keroppi als paashaas

In het tijdperk van voor de vaste bijbaantjes had ik altijd in de zomervakantie wel 1 a 2 weekjes over voor vakantiewerk. Omdat geen bedrijf zelfstandig een werknemer voor zo'n korte periode gaat aannemen, moest ik het dus via de uitzendbureaus regelen. Niet dat ik daar voor mijn plezier heenging, in tegendeel. Meestal komt het erop neer dat een domme muts genaamd Cindy of Manon je een 'aan de lopende band' baantje aansmeert (voor meer irritatie wat betreft uitzendmutsen: Keroppi en de uitzendmutsen)

Toen ik op goede vrijdag fijn lag uit te slapen hoorde ik mijn moeder beneden aan de telefoon zeggen: "Wacht even, ik kijk of ze wakker is". Ik dook nog een fractie dieper onder de dekens, want als mijn moeder zo praat is er een onbekende aan de lijn die mij wil spreken. En dat zijn in de meeste gevallen uitzendbureau's.

En ja hoor, met de schorre stem die mij 's ochtends altijd siert, noemde ik mijn naam en gelijk werd ik wakker door een stortvloed aan woorden.
"Hoooooi! Met Jennifer van Tempo Team! Hee jij staat bij ons ingeschreven en heb jij morgen tijd om te werken?". Goh 'werken' is wel een heel ruim begrip, dus ik informeerde maar eens naar wat gedetailleerde en nuttige informatie a la werktijden, soort werk en (niet onbelangrijk) het loon.
"Wat voor werk het is? Nou ehm je gaat promotiewerk doen in een winkelcentrum. Oh je wilt precies weten wat voor promotiewerk? Nou je gaat verkleed als paashaas in een winkelcentrum chocolade eieren uitdelen."

Als paashaas verkleed in een winkelcentrum staan waar ik gegarandeerd bekende tegenkom? In eerste instantie wilde ik meteen weigeren, de telefoon uitzetten en verder gaan slapen. Maar toen kon ik er toch wel de humor van inzien. Toch wel best leuk eigenlijk, als je kan zeggen dat je paashaas bent geweest. En het was wat interessanter werk dan de meeste lopende band baantjes waar die uitzendmeisje mee aankomen zetten.
Toen het loon niet al te slecht bleek te zijn en de werktijden acceptabel stemde ik in.
De blijdschap in de stem van mevrouw de uitzendmuts deed me vermoeden dat het grootste deel van haar bestand dit baantje toch geweigerd had.

Omdat het de vorige dagen stralend mooi weer was geweest, dacht ik slim te zijn en me niet al te warm aan te kleden, ik moest immers 4 uur lang in een pluchen paashazen pak door een winkelcentrum sjouwen. Maar daar aangekomen was ik maar al te blij dat ik dat pak aanmocht, de wind was toch best wat kil voor alleen een shirtje.

Na mijn medepaashaas ontmoet te hebben op de afgesproken plek was het tijd voor omkleden en schminken. En aangezien het een grote schock voor de kinderzieltjes zou kunnen zijn als we 'en plein publiek' van mens in paashaas zouden veranderen, vroegen we bij de dichtstbijzijnde kledingzaak of weer van hun pashokjes gebruik mochten maken.

Jammer was alleen dat dit een 'exclusieve herenmodezaak' was. Dus toen wij tussen de dure polo's en kostbare pakken in onze paashazenpakken elkaar aan het schminken waren voelde ik me toch een beetje niet op mijn plaats. En ik kan het me verbeelden maar ik heb het vermoeden dat de nuffige eigenaresse (die overigens perfect speelde dat ze ons met open armen ontving) ons het liefst meteen weer haar chique winkel uitschopte. Mijn medepaashaas voelde zich ook niet op haar plaats, dus zodra we klaar waren kozen we snel het hazenpad naar buiten.

Maar niet voordat ik een blik in de spiegel had geworpen! En ik baalde zo dat ik geen fototoestel bij me had want ik ben best een schattige paashaas, als je dat van jezelf mag zeggen. Vooral de enorme oren die zoals bij hangoorkonijnen naar beneden hingen maakte dat het geheel er best vertederend uitzag.

Maar toen begon het echte werk pas echt. Een doos met 1000 chocolade eieren en een mandje waren de attributen waarmee ik me de komende 4 uur mee moest vermaken.
Ik laadde mijn mandje vol met eieren en ging opzoek naar kleine kinderen.

Het klinkt vast stomvervelend wanneer ik zeg dat ik 4 uur lang steeds door mijn knieën ging om aan kleine kindertjes te vragen"“Wil jij een eitje van mij" waarop de ouder reflexmatig antwoordde: "En wat zeg je dan?" gevolgd door een verlegen dankjewel van het kind in kwestie. Maar stiekem was het best een leuke ervaring. Zelfs als je niet bovenmatig dol bent op kinderen zoals ik ben.

En dan kunnen die bejaarden nog wel klagen over ‘die jeugd van tegenwoordig’ maar het gemiddelde kind is toch nog altijd een stuk minder brutaal dat de doorsnee bejaarde. Waar de kinderen lief stamelde "ik heb er al 1 gehad hoor paashaas" wanneer ik ze wederom een paasei aanbood, zijn het aantal keren dat een bejaarde opeens in mijn mandje stond te graaien ontelbaar. Soms onder het mom van "ik pak er even een paar voor mijn 4 kleinkinderen" (en later spotte ik ze met de chocolade tussen hun kunstgebit) soms namen ze niet eens de moeite om te liegen en kwam er alleen iets uit als "Zo, die lust ik wel".
Ik moest me inhouden om ze niet met mijn enorme pluche voeten naar de andere kant van het winkelcentrum te schoppen.

Wat ik wel opmerkelijk vond was hoeveel kinderen nog 'in de paashaas' geloven. Ik herinner me uit mijn tijd dat niemand in de paashaas geloofde, we wisten dat het een random ouder was, want geloven dat een manshoog konijn met een menselijk gezicht echt paaseieren in mijn tuin verstopte, nee dat ging er bij mij niet in.
Maar deze dag werd ik bijna constant geconfronteerd met kinderen die geloofde dat ik in een pluchen pak en met geschminkt gezicht toch echt de paashaas was. Kijk en dan ben ik ook niet beroerd om mee te spelen, dus toen ik van 2 kinderen een tekening kreeg (van Dylan, voor de paashaas) beloofde ik met mijn poot op mijn hart dat ik ze in mijn hol boven mijn bed zou hangen.

En toen mijn vier uur als paashaas voorbij waren moest ik toch wel bekennen dat ik me bijzonder vermaakt had. Snel doken ik en mijn medepaashaas een (andere ) kledingzaak in, om daar weer terug tot mensen te transformeren.

Ik ga mijn tekeningen maar in mijn agenda plakken denk ik