Interview: Marcel Woods
Ooit was hij een simpele jongen die op zijn kamer plaatjes draaide, maar tegenwoordig vliegt hij de hele wereld over. Toen hij begon was het nog niet zo dat DJ’s halve popsterren waren en als zo’n jonge jongen al rondreed in een dikke bak dan moest hij wel een drugsdealer zijn. Marcel Woods (of eigenlijk Marcel Scheffers) nodigt ons uit in zijn studio in Eindhoven en vertelt over zijn hobby die wat uit de hand is gelopen.
[Als je het niet kunt vinden dan bel je dit nummer. Ik sta ergens in Eindhoven en volgens de navigatie van de auto moest het hier ergens zijn. De auto geparkeerd vervolgen we onze reis te voet. Ik kijk naar de mobiel in mijn handen, bel en hang weer op. Ik word teruggebeld en opeens heb ik Marcel Woods aan de lijn. “Kijk eens naar boven? Deze deur moet je hebben.” Marcel Woods hangt uit het raam en ik bereid me voor op een leuk gesprek.]
Van plaatjes draaien naar produceren en grote feesten, het is de afgelopen tijd snel gegaan met Marcel Woods zijn carrière. Opeens heb je fans! Vertel eens, hoe voelt dat?
Hoe voelt dat, je groeit er gewoon langzaam in. Als je je eerste handtekening moet zetten dan is dat heel vreemd, dan denk je: die mensen houden me voor de gek! Tegenwoordig zie je zelfs dat er een tafel gereserveerd wordt waar ik na mijn set handtekeningen kan zetten etc etc. Dan sta je daar nog drie kwartier handtekeningen uit te delen en dat went, want het hoort erbij. Je moet je realiseren dat als dat er niet meer is het hele verhaal ophoudt...
Was er ook een bepaald feest of een bepaald moment dat je dacht: oké nu heb ik het gemaakt!
Nee, dat heb ik nog steeds niet. Ik bedoel als je Tiësto als voorbeeld zou nemen en de lat zou leggen waar hij staat, dat is op zo'n hoog punt. Daar wil ik ook niet naar toe werken, want je kan nooit zeggen dat je je doel hebt bereikt. Je moet de lat altijd weer hoger leggen zodat het leuk blijft. Elk jaar haal ik mijn doelen en streef ik mezelf voorbij en we zien wel waar het schip strandt. Natuurlijk ben je wel doorgebroken als je de hele wereld overvliegt, maar als je iemand op straat vraagt: "wie is Paul van Dyk?", dan weet de helft het ook niet. Het is zo'n lange weg, je moet wel nuchter tegenover je succes staan.
Je vliegt de hele wereld over, wat zijn volgens jou de verschillen tussen draaien in Nederland en in het buitenland?
In Nederland is het publiek echt verwend. Aan de ene kant is dat leuk, want je moet er hier echt voor knokken. Als je ergens binnenkomt dan juichen ze even voor je, maar vervolgens moet je het wel laten zien. In veel andere landen is het echt: "Hey, Jezus is binnengekomen!" en dan maakt het allemaal niet meer uit. Niet dat ik er dan met de pet naar gooi, maar je merkt echt het verschil. In sommige landen zijn ze al blij als er eens een grote DJ aankomt en dan doen ze alles voor je.
Dan doen ze alles voor je? Wat is het gekste wat je ooit hebt meegemaakt dan?
Nou ze stellen echt de gekste vragen. Of je nog een vrouw in de kleedkamer wilt of dat je nog drugs moet...
Is er ook een keerzijde, kan je bijvoorbeeld nog wel gaan en staan waar je wilt?
DJ is best wel een anoniem beroep, als je boven in de DJ booth staat dan weet iedereen wie je bent en loop je eruit dan herkennen ze je nog wel aan je shirt. Als je gewoon binnenkomt zijn er maar een aantal die je echt herkennen. Over het algemeen denken fans namelijk dat je zo ongeveer met een helikopter door het dak naar binnen komt. Als je naast ze staat weten ze wel wie je bent, maar ze moeten het toch eerst vragen want ze kunnen het niet bevatten. Ik kan dus nog prima een halfuurtje van tevoren eerst even rondlopen in de club.
Welk land of welk feest heeft een grote indruk op jou gemaakt?
Qua land vind ik Ierland of Schotland het leukst om te draaien en dat is puur vanwege de mensen. Qua feesten ben ik normaal van de kleine clubs, maar Trance Energy 2006 was bijvoorbeeld ook fantastisch omdat mijn plaat het theme was natuurlijk. Dat was wel extra speciaal voor mij.
Is het ook wel eens voorgekomen dat je ergens stond en bij jezelf dacht: Wat moet ik hier?!
Ja, dat gebeurt wel. In het begin ben je betaalbaar en dan kom je wel eens in een vreemd clubje. Ik wil niet zeggen dat ik het echt voor het uitkiezen heb, maar ik kan wel zeggen wat ik wel en niet wil doen want ik heb altijd wel een boeking staan. Tegenwoordig probeer ik daarmee toch de betere clubs uit te zoeken. Heel soms denk je nog wel eens "wat een ballentent!" of ze staan hele rare muziek voor je te draaien. Soms kan dat laatste ook wel leuk zijn. In december was ik in India en ik kom daar binnen in een club en ze waren salsales aan het geven! Dus ik dacht: "moet ik hier gaan draaien?" Ze gingen ook geen andere muziek draaien en toen ik werd aangekondigd verwachtte ik er verder weinig meer van, maar de hele tent stond op zijn kop!
Maar je past je sets toch ook aan naar de smaak van je publiek?
Nou, niet helemaal. Ik heb een bepaalde bandbreedte waarbinnen ik werk met mijn muziek. Soms schuif je daarbinnen wat meer naar links, soms wat meer naar rechts, maar je gaat niet ineens hele andere muziek draaien. Ik blijf bij mezelf, want ze hebben mij geboekt voor mijn kwaliteiten toch?
Welk land of welk feest staat er nog op jouw lijstje, welke markt wil je nog veroveren?
Amerika, dat land is zo ontzettend groot en je merkt dat er steeds meer jongens naartoe gaan. Die markt is dan ook enorm. Trance is daar nog vrij underground, want de hiphopscène is daar vele malen groter in de clubs. Het is dus best wel moeilijk om er tussen te komen daar, want als de clubs al trance draaien dan gaan ze meer voor de mainstream dance. Voor onze begrippen iets zoals Paul van Dyk of Tiësto en ik heb een hele andere stijl dan wat die jongens draaien.
Je zei eerder al dat je bezig bent met een nieuw album. Kun je hier wat meer over vertellen?
Ja, dat klopt. De High Contrast-CD is net uit, dus het is misschien een beetje raar om al over het volgende te praten. Je hebt het wel over iets wat pas over een jaar uitkomt, maar de nieuwe single die in maart uitkomt, die had ik vorig jaar februari al klaar. Voor de rest ben ik er mee bezig en valt er nog weinig over te zeggen. Ik ga op dit album wel veel breder qua stijl. De nummers van mezelf op de High Contrast-plaat waren echt voor de dansvloer, die moesten op een bepaalde manier werken om het zo maar te zeggen. Nu je voor een album bezig bent ga je veel breder kijken. Zo heb ik bijvoorbeeld al een breakbeatplaatje af en wil ik ook graag een popliedje op mijn album zetten, dat vind ik ook hartstikke leuk. Of ze de plaat halen is een tweede, want je maakt 16, 17, 18 tracks en misschien halen 12 of 13 daarvan het album. Het eindresultaat weet je nog niet, maar omdat ik wat experimenteerde wilde ik het album eerst Diversity noemen. Mijn voorkeur gaat nu overigens uit naar het herkenbare Musical Madness...
Over de High Contrast plaat, die bestaat uit een mixplaat en een plaat met eigen materiaal. Wat was het idee achter de mixplaat, welke sfeer wilde je creëren?
Van een mix-CD wil ik dat je hem lekker in de auto kunt draaien, want een mix-CD is niet zozeer het feestje dat je draait. Dat gevoel kan je toch niet creëren op iedere plek. Zoals ik zei heb je een bepaalde bandbreedte waarbinnen je werkt. Bij Trance Energy moeten alle handjes in de lucht, dat willen ze bij ID&T, dus dan draai je ook anders. Het geeft een beperkt beeld van hoe je draait. Bij een mixplaat denk ik dan meer aan wat ik zelf leuk vind en wat is lekker om te luisteren? Dat hele spectrum probeer je voorbij te laten komen.
Op de tweede CD vind je een Hidden Track. Dit geluid is heel anders, veel harder, waarom?
De Hidden Track is een plaat die ik samen met Wouter (Walt Jensen) heb gemaakt. Hij wordt ook uitgebracht op Wouter zijn naam uit en mijn naam zit er niet aan vast. Toch is ook dat een deel van mij, net zoals wouter soms Woods-plaatjes verbouwt voor zijn DJ-sets. Wouter zijn stijl is wat harder en daar doe je gewoon aan mee. Wij produceren veel samen. Zoiets laat zien wat ik allemaal nog meer doe en daarom is het de Hidden Track geworden. Ik draai hem ook die plaat, want anders had ik hem nooit op de CD gezet. Ik vind het gewoon een hele stoere plaat. Hij moet nog uitkomen trouwens, de titel wordt Ctrl-Walt-Del.
Als we het dan toch over vette platen hebben, welke plaat moet iedere zelfrespecterende DJ in zijn vinylbag hebben? Wat is jouw favoriete plaat of all time?
Dat soort dingen zijn heel erg veranderlijk. Ik heb heel lang een favoriete plaat gehad, (Vainquer) – The Maurizio mix, maar die kent waarschijnlijk geen hond. Ik heb een specifieke eigen smaak en ik denk dat iedere DJ voor zichzelf moet uitmaken wat een fijne plaat is. Dat is natuurlijk ook het mooie van het internet, het gaat tegenwoordig allemaal zo snel. Vroeger moest je naar de platenzaak en dan had iedereen toch snel een beetje dezelfde sets. Nu krijg je van alle kanten van alles opgestuurd, dat gaat zo snel. Iedereen wil ook zijn eigen platen opknippen en daarmee krijg je steeds meer variatie.
En wat is de grootste baggerplaat die er ooit is gemaakt? Wat zou je echt niet draaien?
De standaardplaten laat ik lekker in de platenzaak liggen en een plaat die ik niet goed vind draai ik niet. Ook alles wat niet binnen mijn straat valt gebruik ik niet, zelfs niet als het dak er af gaat als je het wel doet. Zo kwamen er afgelopen zomer allemaal mensen bij me om die hit van Fedde le Grand aan te vragen. Harstikke leuke plaat, maar niet mijn stijl. Ik ga iets niet draaien omdat het opeens een hit is.
Je beheert ook je eigen labels, kun je hier wat over vertellen? Waar zoek je bijvoorbeeld naar als je mensen tekent?
Rytmic records bestond al langer, daar zijn we in 1996 mee begonnen om onze eigen platen op uit te geven. Op een gegeven moment gaat daar alleen zo veel tijd in zitten dat je niet genoeg tijd meer hebt om je platen te exploiteren. Daar moest dus een streep onder worden gezet, zeker toen het downloadtijdperk begon want toen werd het moeilijk daar je brood nog mee te verdienen. Toen ben ik me dus gaan focussen op andere projecten en het merk Marcel Woods. De jongens van Showtek heb ik getekend toen die hier binnen kwamen lopen. Die heb ik eerst ondergebracht bij ID&T/Q-Dance en toen die ermee stopten moesten we weer een label zoeken. Daarop hebben we besloten het zelf maar over te nemen omdat ze sterk op Nederland zijn gericht. Misschien nog een stukje Zwitserland, Duitsland en Italië maar dan houdt het wel op, dus dat is een markt die je goed kunt overzien. Dat werkte ook totdat het echt een succes werd en toen hebben we toch weer wat werk uit handen moeten geven. We brengen nog wel zelf de platen uit en we maken hier nog alles.
Wat doe je nou liever, in de studio werken of op een podium staan?
Dat is 50/50. In het weekend vind ik het geweldig om te draaien, maar dan heb je gedraaid en dan bedenk je je dat je eigenlijk een plaat zou willen die op precies dat plekje van je set valt. Een andere keer heb je een plaat gehoord die je echt helemaal te gek vindt en daar wil je je eigen draai weer aan geven, op zulk soort momenten wil je echt de studio weer in.
Je bent heel breed bezig, met je eigen muziek en het beheer van je labels. Vorig jaar heb je ook een aantal eigen “Musical Madness”-feesten gegeven. Ben je ook van plan meer eigen feesten te gaan geven?
Ja, want op dit moment hoort dat er ook echt bij. Toen ik begon zei ik altijd: "I’m in it for the love of the music, not for the spotlights." Toch wordt er op een gegeven moment gewoon van je verlangd dat je in die spotlights gaat staan, dat je die plaats inneemt en die artiest bent. Eerst had ik daar best wel moeite mee en nog steeds wel eens, want ik wil gewoon plaatjes draaien. Leuk, klaar, that's it en dan weer de studio in. Ik zit hier nu ook met jou. Tien jaar geleden was dat niet zo, maar nu hoort het erbij. Het is een rare gewaarwording om met al die dingen bezig te zijn, want in de studio gebeurt het eigenlijk allemaal.
Hoe kom je eigenlijk aan die term, Musical Madness?
Die heb ik hier beneden in de club bedacht in 1999. Iedere flyer moet een naampje hebben en zo had ik een feest gegeven genaamd Musical Madness. Dat is me bijgebleven en in 2000 heb ik een CD met die titel uitgebracht. Je hebt Armin Only, Marco V In-charge en zo ook Marcel Woods Musical Madness.
Wat is voor jou dan écht Musical Madness?
Musical Madness is voor mij heel breed, het is dat wat er allemaal gebeurd is met de muziek en met mezelf. Je kan het niet zo gek bedenken, zo had ik bijvoorbeeld in één maand 21 vluchten. Dat is toch gekheid of niet dan? Het is gewoon topsport, je moet het wel volhouden. Er zijn zoveel dingen, gekheid eigenlijk. Als je in een club staat, je bent klaar met draaien en er komt 150 man op je afstormen voor een handtekening, dat is toch raar?!
Dat wilde ik nog vragen, als je dan ergens uren staat te draaien, moet je nooit eens naar de wc? Dat je in een flesje achter die draaitafel moet plassen of hoe doe je dat?
Nee, dat heb ik eigenlijk nooit. Je drinkt wel door, maar je zweet alles er ook weer uit. Er is vaak wel een deur voor als je echt moet, maar ik kan gerust uren draaien zonder naar de wc te moeten.
Hoe zie jij de toekomst van Dance?
Ik denk eigenlijk dat het weer teruggaat naar hoe het begin jaren '90 was. Nu heb je zoveel verschillende stromingen, maar toen was house gewoon house. Dan ging je naar een house avond, klaar. Mensen blijven toch vragen wat je draait, ze willen je in een hokje stoppen. Het beestje moet een naampje hebben, anders snappen ze het niet. Ik vind dat wat jammer, want wat je op mijn CD's vindt is heus ook niet alleen maar TechTrance.
Wat hoop je dat jouw bijdrage aan de toekomst van Dance zal zijn?
Ik probeer vooral een stempel te voorkomen en dat is soms heel moeilijk. Zo heb ik bijvoorbeeld Sensation Black moeten weigeren dit jaar en vorig jaar en ik had ook een Qlimax kunnen doen als ik dat wilde. Ik had daar wel mijn ding kunnen doen en dat is dan balen. Probleem is dat mensen bij Sensation Black denken aan hard en dan willen ze je voor een volgend feest niet meer hebben, want jij draait toch "snoeihard"? Het is dus oppassen geblazen omdat men je zo graag in dat hokje wil stoppen. Sommige dingen wil je graag doen, maar dat kan niet want dan word ik in een hokje gestopt waar ik me niet in thuis voel. Mijn toevoeging aan de scène wordt hopelijk dat de stijlen elkaar wat gaan overlappen. Daarom heb ik destijds TechTrance ook zo eigen gemaakt, want ik hou van Trance maar met Techno had ik meer. Dat je dingen kunt samenvoegen, dat is mijn doel. Je staat voor een merk, niet voor een stroming.
