Shin Megami Tensei IV: Apocalypse

Shin Megami Tensei IV: Apocalypse (SMTIV:A) is de beste JRPG van het jaar, zelfs in een jaar vol JRPGs zoals 2016. Het is dan ook zeer jammer dat de game buiten Japan gedoemd lijkt om te falen. Als directe sequel op een niche game is het niet bepaald toegankelijk. Ik kan alleen maar hopen dat mensen 'de grote broer van Persona' een kans geven.

Voor de duidelijkheid nogmaals: SMTIV:A is geen ultieme versie van Shin Megami Tensei IV, het is een sequel. Apocalypse is wat dat betreft wel een hele ongebruikelijke sequel. Het is namelijk een alternatieve vertelling van de neutral-route, een van de drie eindroutes van het origineel. Het is een 'wat als'-verhaal, maar vereist dus wel vrij intieme kennis van de vorige game.

De game refereert vaak naar personages, gebeurtenissen en conflicten uit de vorige game, waardoor het moeilijk is om aan te raden voor mensen die het origineel niet hebben gespeeld. De game begint net als Flynn zowel God als Lucifer heeft afgewezen en besluit om zijn eigen pad te volgen. In het origineel gaat Flynn vervolgens naar de hemel en naar de hel om beiden te verslaan. In Apocalypse loopt het totaal anders.

Je speelt als Nanashi, een newbie hunter die heel vroeg in het spel sterft. In het hiernamaals treft hij Dagda, een geheimzinnige Ierse god die Nanashi een voorstel doet: in ruil onsterfelijkheid moet Nanashi zijn slaaf worden. Wat volgt is een interessant verhaal met allerlei verschillende partijen die hun eigen motieven hebben.

SMTIV:A is wat mij betreft vooral een game die veel van de negatieve punten van SMTIV aanpakt. Het belangrijkste voor mij is dat de game dit keer vrij goed is gebalanceerd. SMTIV was heel moeilijk in het begin, maar werd steeds makkelijker tot het punt dat het totaal geen uitdaging meer was. Apocalypse weet de uitdaging vrij constant te houden, met daarbij nog een uitstekende post-game vol extra keiharde bazen.

De nieuwe balans heeft ook voor andere veranderingen in de gameplay gezorgd. De toch al uitmuntende 'Press Turn'-systeem is verder verscherpt. Verder heel belangrijk is dat demonen nu wat betreft skills ook inherente sterktes en zwaktes hebben. In oude SMT-games kon je bij wijze van spreken je demonen allemaal dezelfde skills leren. In Apocalypse kan dat ook, maar is het in de praktijk niet handig. Een ijsdemon doet nu met vuur-gebaseerde skills bijvoorbeeld minder schade. Het lijkt een klein detail, maar het zorgt voor veel meer verschillen tussen demonen.

Een ander heikel punt voor mij waren de dungeons. In SMTIV waren die voornamelijk lineair en kort. Apocalypse corrigeert met meer doolhofachtige locaties, soms met klassieke elementen zoals platen die je naar een andere deel van de dungeon teleporteren. Ten slotte zijn de lelijke inconsistente demonen die in het vorige deel waren getekend door gastartiesten zijn gelukkig vervangen.

Helaas is een minpunt uit SMTIV juist uitvergroot in Apocalypse: de personages. In Apocalypse loopt een jeugdvriendin, Asahi, de hele game met je mee. Ze wordt natuurlijk verliefd op Nanashi, en wordt stinkend jaloers als er ook een ander meisje ook voor Nanashi valt. Dit soort idiote anime-clichés waren tien jaar geleden compleet ondenkbaar geweest in SMT. De anime-bullshit past ook niet bij het hardcore punk imago van de franchise. Dit is overduidelijk een keuze geweest om het meer mainstream te maken, maar het gaat wel ten koste van de identiteit van deze mooie serie. Bovendien hebben ze al een serie waar dit soort dingen veel beter uitgevoerd worden: Persona.

Al met al is het, samen met de verbeteringen die SMTIV al had doorgevoerd, de beste SMT-game wat betreft gameplay. Het is dan dus ook zonde dat je de personages moet tolereren. Het feit dat het ook veel locaties recyclet van SMTIV is ook geen pluspunt. En toch, voor de rest is de game dermate goed dat ik de laatste twee weken amper kon stoppen met spelen.

Conclusie:
Shin Megami Tensei IV: Apocalypse is een lastige game voor MegaTen-fans. Aan de ene kant is de gameplay nog nooit zo goed geweest. Het fixt ook veel van de grote problemen van SMTIV. Maar aan de andere kant tast het de identiteit van SMT nog verder aan, met anime-achtige personages die het spel bijna verpesten. Voor fans blijft dit een onmisbaar deel, en het is met gemak nog steeds de beste JRPG van het jaar, maar de toekomst ziet er niet rooskleurig uit.