Alien: Isolation

Na het debacle van vorig jaar met Alien: Colonial Marines, had SEGA nog wat goed te maken met de Alien-fans en met zichzelf. Deze keer gooien ze het echter over een andere boeg. In plaats van een actie-geörienteerde first person shooter proberen ze het ditmaal met een survival horror-achtige insteek.

Vanaf het eerste moment dat je Alien: Isolation opstart en je eerste stapjes op het ruimteschip zet, bekruipt je meteen al het gevoel dat dit niet even een 'walk in the park'-game gaat worden. Van computerapparatuur tot gettoblasters, alles lijkt zó overgenomen te zijn uit de jaren tachtig-films en dat is wat je wilt zien in een Alien-game. Het valt op dat de makers - The Creative Assembly - goed hebben gekeken naar de eerste Alien-film van Ridley Scott. De sfeer is namelijk heel beklemmend en zelfs als er nog geen Alien te bekennen is, loop je uiterst voorzichtig rond, want wie weet wat er om de hoek zou kunnen staan.

In de game speel je met Amanda Ripley, dochter van Ellen Ripley uit de films, die op zoek is naar informatie betreffende de locatie van haar moeder. De zoektocht brengt Amanda naar het 'verlaten' ruimtestation Sevastopol. In je zoektocht kom je er al snel achter dat er iets niet helemaal klopt op Sevastopol. De stroom is uit, overal staat graffiti met waarschuwingen en het hele station blijkt één grote bende. Toch zijn er nog enkele bewoners die proberen te ontkomen of op elke mogelijke manier proberen te overleven op het station. Vergis je niet: de Alien is lang niet je enige zorg in de game.

Misschien niet je enige zorg, maar wel je grootste. In Alien: Isolation is er, in tegenstelling tot eerdere Alien-games, maar één Alien die jou opjaagt. Als speler ben je niet bezig de Alien(s) af te knallen. The Creative Assembly heeft de Alien ook een AI gegeven die zich aanpast aan de speler, wat inhoudt dat elke aanvaring tussen de speler en Alien anders zou moeten zijn. Tijdens de hele game ben je op je hoede om niet te veel lawaai te maken, want hard geluid wordt direct opgepikt door de Alien. Je bent echter niet de enige die geluid maakt en dit kan ook in je voordeel werken. Op het moment dat je bijvoorbeeld aangevallen of geblokkeerd wordt door een groep mensen, kun je door terminals te hacken geluid door speakers laten klinken. Ook door op de muren te meppen met gereedschap kun je de Alien lokken en je vijanden af laten maken. Hierbij moet je wel zorgen dat je jezelf verborgen en koest houdt - in bijvoorbeeld lockers - want de Alien gaat ook op zoek naar jou.

Dit alles zorgt voor een interessant kat-en-muisspel, wat de game onderscheidt van andere games. Het levert echter niet altijd de gewenste situatie op. Op sommige momenten liep de Alien bijvoorbeeld vijf minuten lang een beetje rond zonder iets te doen. Ook de wapens die je later krijgt, hebben haast geen toegevoegde waarde. De Alien kan namelijk niet dood en het enige wat je kunt doen is het beest vertragen – en soms verjagen - om te kunnen ontkomen, maar dit loopt vaak ook niet goed af. De wapens en items moet je zelf in elkaar zetten of uitbreiden door middel van blueprints en door diverse materialen te vinden.

De game duurt ongeveer twintig uur, maar het verhaal wordt - ondere andere door veel backtracking - onnodig lang gerekt. Het had makkelijk zes uurtjes korter gekund. Grafisch is de game geen hoogvlieger en je merkt dat de Xbox One-versie (die ik speelde) grafisch beperkt wordt. Zo is de lip-sync raar en ook de andere animaties en grafische aspecten zouden beter moeten kunnen. Het geluid in de game is daarentegen perfect en zorgt op diverse momenten voor die extra spanning.

Ook van Kinect word leuk gebruik gemaakt. Als je met Amanda om een hoekje wilt kijken, dan kun je door middel van headtracking je eigen hoofd zelf iets opzij bewegen. Amanda zal die beweging nadoen. Daarnaast kun je de game ook de microfoon van Kinect laten gebruiken. Deze vangt de geluiden in de kamer van de speler op en wanneer er te veel lawaai is zal de Alien in-game dit horen en je personage gaan zoeken. Dit geeft echt een extra dimensie aan de game.

Alien: Isolation moet je spelen met de gordijnen dicht en een hoofdtelefoon op - of met surroundspeakers aan, want dan komt de game echt het beste tot zijn recht. De game is echter niet perfect en had op het eind wat meer variatie kunnen gebruiken. Fans van Alien en het survival horror-genre moeten deze game echt een keer gespeeld hebben. Alien: Isolation is na Colonial Marines in ieder geval een stap in de juiste richting en trekt de Alien-games eindelijk uit hun isolement.