CD: The Horrors - Skying
Afgelopen maand hebben de muzikale excentriekelingen van the Horrors hun derde album, genaamd Skying, uitgebracht. Opvallend aan deze Britste band is de ontwikkeling die zij de afgelopen jaren qua uiterlijk, maar vooral muzikaal zijn doorgegaan.
The Horrors waren nogal een vreemde eend in de bijt toen ze in 2007 hun debuutalbum 'Strange House' afleverden. Naast hun muziek ('horrorpunk') vielen zij vooral op door hun looks. Een groep smalle jongens met ontploft haar, make-up en strakke zwarte kleding. Deze vorm van zelfcultivering was voor veel mensen een reden om de spot met ze te drijven, maar ook genoeg om een fanschare op te bouwen. Des te groter was de verassing toen de groep twee jaar later met 'Primary Colours' verscheen. De (post-)punkelementen bleven herkenbaar, maar de rest van hun sound werd ingeruild voor een psychedelisch geluid. Waar ze eerst nog vergeleken konden worden met de standaard punkbands, leken ze ditmaal hun invloeden bij My Bloody Valentine en the Jesus and Mary Chain te zoeken.
De vervolgens los uitgebrachte single 'Whole New Way' gaf de huidige richting al een beetje aan. Het nummer was te soft voor Primary Colours, maar zou niet misstaan hebben op Skying. Dat het nieuwe album voortborduurt op Primary Colours is al duidelijk vanaf de eerste noot van 'Changing the Rain'. Op het derde nummer 'I Can See Through You' is het echter de eerste keer dat de muziek losbarst. ‘Still life’ is het nummer dat ze ter introductie van hun album vrij hebben gegeven. Dit nummer laat goed zien dat ze, ondanks de wirwar aan geluid, gewoonweg weten hoe ze een pakkend liedje moeten schrijven. De bas van 'Wild Eyed' doet denken aan een Massive Attack nummer ('Angel'). Wat eigenlijk niet zo gek is, aangezien het doel hetzelfde is. Het opwekken van een soort trans. In dit nummer kan ook een uniek geluid, in de vorm van een trompet, gevonden worden. 'Moving Further Away' heeft een speelduur van dik 8 minuten en laat zich langzaam opbouwen tot een slepende riff. Op het nummer 'Monica Gems' lijken ze weer even terug te gaan naar hun debuutgeluid. De gitaren klinken hier schel en minder verdronken in effecten dan op hun overige nummers. Zanger Faris Badwan laat op dit album zien dat hij, naast zijn rauwe kreten die hij voorheen veelvuldig op je losliet, ook over een prettig stemgeluid beschikt. Zijn zang is een stuk intiemer geworden en vloeit mooi over in de muziek.
Ook hun uiterlijk heeft weer een verandering ondergaan. Hun garderobe bestaat ditmaal uit een 60's/70's stijl. De psychedelische kleuren worden veelvuldig in gebruik genomen. Deze stijl is behalve bij hun laatste persfoto's ook terug te vinden in het cd-hoesje. Ze kijken dus niet alleen naar de muziek, maar ook naar de verpakking.
Het verschil met Primary Colours is voornamelijk de rust die gevonden lijkt te zijn. Waar ze voorheen al snel losbarsten in een hoop agressie, is er bij Skying meer sprake van een soort muzikale sereniteit. Dit betekent wel dat dit album je aandacht minder goed vasthoudt. Af en toe lijkt Skying maar een beetje voort te kabbelen, en dat is jammer. Want met zoveel detail per nummer is het haast zonde om je aandacht niet bij hun muziek te houden.
