Film: Ajami
Ajami is een Arabische wijk in Jaffa, een voormalige havenstad die nu deel is van Tel Aviv, Israël. Er wonen moslims, christenen en joden en er is dientengevolge een constant voelbare onderhuidse spanning die bij het minste of geringste explosief aan de oppervlakte kan komen. In vijf hoofdstukken worden vijf met elkaar verbonden verhalen verteld. Na een ondoordachte actie van een oom moet Omar (Shahir Kabaha) een manier vinden om genoeg geld bijeen te krijgen om de veiligheid van zijn familie af te kopen. Ook staat zijn geheime relatie met de christelijke Hadir (Ranin Karim) onder grote druk. Vluchteling Malek (Ibrahim Frege) werkt illegaal en hoopt zo een belangrijke operatie voor zijn moeder te kunnen bekostigen. De Palestijnse levensgenieter Binj (regisseur Scandar Copti) heeft een joodse vriendin en dus problemen met zijn vrienden. De joodse politieagent Dando (Eran Naim) hoopt zijn vermiste broer te vinden. Geweld, drugs(handel), misdaad, geloof en nog meer geweld blijken constant terugkerende elementen.
Geen van de acteurs van de terecht voor een Oscar genomineerde film Ajami had al eerder geacteerd. Desondanks (of misschien wel daardoor) is het spel over de gehele linie zeer de moeite waard en heel geloofwaardig. Wat hieraan heeft bijgedragen is de keuze van filmmakers Scandar Copti en Yaron Shani om de acteurs geen scripts te geven en amper te repeteren, zodat ze spontaan zouden reageren. Wat ongetwijfeld ook heeft geholpen en gemotiveerd is het feit dat veel van de acteurs zelf uit Ajami komen en uit eigen ervaring weten dat het leven er hard is en geweld en misdaad onderdelen zijn van het dagelijks leven. Naar het schijnt liepen fictie en realiteit tijdens het filmen dan ook wel eens door elkaar en zijn er opnames stopgezet om een handgemeen te voorkomen.
Naast het spel zijn ook de verschillende verhaallijnen uitermate realistisch en genuanceerd. Met Omar als verbindende factor en zijn dertienjarige broertje Nasri (Fouad Habash) als sporadisch verteller vullen de droeve verhalen elkaar aan en wordt de kijker ook de andere kant van situaties verteld. Of iemand goed of slecht is, is van ondergeschikt belang. Niet alleen omdat veel karakters zich zowel misdadig als liefdevol gedragen, maar ook omdat het vaak domweg gaat om overleven. En in het fragiele Ajami zijn de mogelijkheden daartoe beperkt en de keuze voor dubieuze praktijken is dan soms snel gemaakt. Een personage veroordelen is daarom net zo zinloos als de talloze gebeden die in de film tot God worden gericht. God heeft Ajami namelijk al lang geleden in totale verwarring achtergelaten.
Oplossingen worden niet geopperd in deze sterke en pessimistisch stemmende film. De Arabische Copti en de Joodse Shani weten immers wel beter. De regisseurs, schrijvers, co-producenten én editors van de hevige film willen niets meer dan de wereld vertellen wat er in bepaalde delen ervan gebeurt. En dankzij een solide script en dito acteerwerk hebben ze dat indringend en bijna documentair gedaan.
