CD: The Donnas - Gold Medal

Michel (TripleM)
De eerste maten beginnen prima! Lekker klinkende gitaren, flink op tempo, alleen klinkt de stem in openingsnummer 'I Don't Want To Know' iets te netjes. Het mag wat schreeuweriger om het zo maar te zeggen, juist om dat energieke dat The Donnas heeft goed over te brengen. Ach, niet getreurd, het is maar één nummer. Helaas zakt bij 'Friends Like Mine' het tempo wat in, wat de iets te nette zang, die ook in dit nummer aanwezig is, nog een keer extra benadrukt. Een beetje verveeld en ongeïnteresseerd haast, wat op het album van iemand als Ashlee Simpson juist een eigen stijl geeft maar hier gewoon niet op zijn plaats is.

'Don't Break Me Down' is typisch zo'n nummer dat qua inhoud alles in zich heeft om een geweldig Donnas nummer te zijn. In plaats van kwaad, klinkt het nummer echter meer jankerig. The Donnas horen van zich af te bijten, niet asjeblief te zeggen! Zo komt het over, wederom door het lagere tempo en de nette, bijna flauwe zang. De gitaren in 'Fall Behind Me' klinken wat agressiever, het tempo ligt hoger en de zang klinkt wat feller, dit lijkt er meer op!

De akoestische gitaren in 'Is That All You've Got For Me' zorgen voor wat afwisseling, bovendien past de rustigere zang en het lagere tempo ook beter bij een nummer als dit. Leuk als afwisseling tussen een hoop ruige nummers, nu valt het wat minder op. 'It's So Hard' is weer zo'n nummer dat wat tegenvalt door de tamheid, de titelsong 'The Gold Medal' is absoluut geen typisch Donnas nummer, maar wel één van de betere van het album. Een wat minder ruig geluid, wat meer de country/folk kant op zelfs.

Eerlijk gezegd wordt het een beetje vervelend, 'Out Of My Hands' is weer zo'n niet boeiend nummer om dezelfde redenen als de meeste nummers die ervoor kwamen, ook 'It Takes One To Know One' schiet tekort en hetzelfde geldt voor 'Revolver'. Afsluiter 'Have You No Pride' maakt de 34 minuten vol.

In dik een half uur een illusie armer.