CD: Green Day - American Idiot
Don't want a nation under the new mania
Can you hear the sound of hysteria?
The subliminal mind fuck America
Heerlijk om de bekende Green Day sound weer te horen. Drie akkoorden, vol op tempo, politiek getinte tekst en gaan! Met drie minuten is het nummer eigenlijk aan de lange kant voor Green Day, maar als de teller van het volgende nummer op ruim negen minuten staat kijk ik toch even raar op! 'Jesus of Suburbia' is eigenlijk een nummer dat bestaat uit meerdere nummers, uit vijf om precies te zijn. Verschillende liedjes lopen in elkaar over, stijlen en tempo's door elkaar, waar het over gaat weet ik niet maar goed klinkt het wel! Gevarieerd, zoals eigenlijk het hele album klinkt.
Ook Holiday is volgens het Green Day recept (of eigenlijk het standaard punkrock recept), alleen iets minder snel. De boodschap is alweer zo klaar als een klontje: Zieg heil to the president gasman, bombs away is your punishment, pulverizie the Eiffel towers who criticize your government. Boulevard of Broken Dreams is een nummer waarin het tempo weer wat zakt, hoewel het duidelijk rock blijft wat de klok slaat. De coupletten in het begin van het nummer zijn mij wat te pop-achtig, een kant die ik op het vorige album 'Warning' ook al niet echt kon waarderen.
'Are We The Waiting' is ook rustig, ook wat meer pop-achtig, maar toch vind ik het erg mooi. Het doet me denken aan 'Youth of the Nation' van P.O.D., compleet met koor. Van erg rustig naar vette gitaren en een straf tempo, heel straf mag ik wel zeggen. In 'St. Jimmy' wordt een nieuwe jeugd besproken, het produkt van een maatschappij zoals die in eerdere nummers wordt beschreven.
'Give Me Novacaine' is weer wat langzamer (hoewel veel sneller niet had gekund), vooral de extra nette zang van Billy Joe valt op. 'She's a Rebel' en 'Extraordinary Girl' zijn eigenlijk in alle opzichten een beetje middelmatig. Geen slechte nummers qua tekst, opbouw en klank, maar er uit springen doen ze simpelweg niet. Dat geldt wel voor 'Letterbomb', al was het alleen al door de originele intro: Nobody likes you, everybody left you, they're all out without you, having fun. Nogmaals wordt verwezen naar St. Jimmy, a figment of your father's rage and your mother's love.
Misschien wel één van de mooiste nummers op dit album is een rustig nummer: 'Wake Me Up When September Ends'. Een mooie zanglijn, vooral de karakteristieke stem van Billy Joe komt goed naar voren in dit nummer. 'Homecoming' is alweer een lang verhaal uit meerdere delen, dat net als 'Jesus of Suburbia' goed klinkt. Naadloos van het ene naar het andere tempo. Het album sluit tenslotte af met 'Whatsername', een nummer over een relatie die over is, maar niet vergeten kan worden. In het boekje is een naam weggekrast en vervangen door 'Whatsername', wie het is zullen we waarschijnlijk nooit weten.
