All you need is love
Een hele tijd geleden vatte ik het plan op een kind op de wereld te zetten. De man die destijds in mijn leven was, vond dat ook een goed idee en zo geschiedde. Het plan bleek verbluffend eenvoudig uitvoerbaar en negen maanden later lag er een gezonde zoon in de wieg. En poef: daar was ie, die roze wolk. Het was een fantastisch manneke, op alle fronten goed gelukt. De wereld werd er een beetje beter van; die van ons in ieder geval. Als dit een sprookje was, zou er nu staan dat we nog lang en gelukkig leefden en was dit één van de kortste columns ooit. Maar het leven is geen sprookje.
De roze wolk verdween. Of eigenlijk moet ik dat anders zeggen: hij was er wel, maar er verschenen andere aan het firmament die hem verdrongen. Grijze. Sommige wat donkerder dan andere en een enkele bijna zwart. Het roze was nauwelijks nog waarneembaar. Niet dat we geen tegenslag verwacht hadden – op onze teller stonden tenslotte ook al wat jaren levenservaring – maar niet in die mate. Ons kind kwam voor heel andere uitdagingen te staan dan wij ooit en die handleiding waar iedereen het over heeft, bleek inderdaad niet te bestaan. Kennelijk was het feit dat wij zelf ooit opgevoed waren niet genoeg om als opvoeddeskundigen aan de slag te gaan. Dat werd dus improviseren.
De kunst om te improviseren lijkt wel iets dat samen met je kind geboren wordt. Wij werden er gaandeweg ook steeds handiger in. En wat we zelf niet konden, improviseerden we aan hulp bij elkaar, al leerden we ook dat je nooit garanties krijgt over het resultaat. Het zou overdreven zijn om te zeggen dat we alles geprobeerd hebben om hem wat prettiger door het leven te laten laveren, maar het komt aardig in de buurt. Twee stappen vooruit, één stap terug. Soms ook wel andersom. En dan komen de clichés om de hoek kijken. Positief blijven. En alle kleine beetjes helpen. Misschien moesten we onze verwachtingen ook wat bijstellen; accepteren dat bleekroze ook roze is. En zo schipperden we jarenlang door.
Maar ineens was ie daar weer, die roze wolk. Groter en feller dan ooit. Het is zijn eigen roze wolk, maar hij is zo gigantisch en zo helder dat we allemaal mee mogen liften. Plotseling is alles anders: hij heeft een doel, een reden om te leven en de energie om alles wat er voor nodig is bij de horens te vatten. Hij verspreidt een licht zo helder dat het afstraalt op heel zijn omgeving. Zomaar, vanzelf. Niemand die hem daarbij hoeft te helpen en niemand die daar voor gestudeerd hoeft te hebben. Met dank aan een leuke jongedame, die hem gaf wat wij als ouders hem ook geven. Maar toch anders.
