Het Zondagse Orakel - Medelijden en medeleven in de praktijk
Kuifkrullen - Zwakkeling | een jaar na Ridderhof
De kern van deze column is het onderhuidse schuldgevoel over onze neiging om drama’s als in de Ridderhof te vergeten. Een schuldgevoel omdat we zelf te weinig lijken te doen om, naar aanleiding van deze excessen, de wereld te veranderen. Omdat ons leven nu eenmaal gewoon doorgaat, terwijl je weet dat een jaar na deze verschrikkelijke gebeurtenis, slachtoffers en nabestaanden nog midden in die vreselijke zaterdagochtend in Alphen aan den Rijn leven.
Maar ook stelt Johan de vraag, wat een columnist hier nog voor rol in kan spelen.
Het is onmogelijk om alle ellende van de wereld te dragen. In feite kost het minder moeite om totaal geen medelijden en medeleven te hebben. Probeer maar eens de pijn van iemand die een kind verliest, diep op je in te laten werken. Dat hou je niet vol. Het verlamt je. Het wordt onmogelijk om nog iets te doen. Laat staan dat je het verdriet van die tientallen gezinnen, die betrokken waren bij de slachtoffers van Tristan van der Vlis, in je eentje moet dragen.
Wat kunnen wij als columnisten dan nog doen? We kunnen er in ieder geval voor zorgen dat de lezers niet alle medelijden en medeleven verliezen. Wij hebben het talent om misstanden, misgenoegen en ellende in woorden uit te drukken. We doen dit op een wijze, die mensen tot nadenken aanzet. Ook al is het maar even. En wie nadenkt, is in ieder geval eventjes met een medemens bezig. Wie nadenkt overweegt in ieder geval eventjes, wat gebeurtenissen of beslissingen voor invloed op ons allemaal hebben.
Het mooie van een hele club columnisten als op FOK! is de veelzijdigheid aan meningen en invalshoeken die we hier bundelen. Geen van ons verkondigt de ultieme waarheid. Maar iedere columnist heeft zijn eigen lezers en mede- en tegenstanders.
Ook een mening waar je het niet mee eens bent, laat je nadenken. Misschien ben je het er niet mee eens. Maar je voelt er in ieder geval wel even iets bij.
Peets - Knellend onderwijs
Dit brengt mij tot dit vreselijke drama: de harteloze uitholling van ons onderwijs in het algemeen en het Passend onderwijs in het bijzonder.
Petra weet dit als geen ander onder woorden te brengen. Niet alleen verstaat zij haar vak als columniste. Ze staat zeker op dit vlak ook midden in de praktijk en het is haast een luxe, als je in de gelegenheid bent om problemen vanuit dagelijkse ervaringen onder woorden te brengen.
Op het vlak van de onderwijsbezuinigingen is iedere vorm van medelijden en medeleven verdwenen. Iedere ouder van een kind dat Speciaal onderwijs nodig heeft, kan uit de praktijk alle bezwaren tegen deze bezuinigingen aangeven. Iedere leerkracht in het Passend onderwijs kan de komende problemen op een A4'tje uittekenen. Iedere directeur van een basisschool weet dat hij of zij de taken die op zijn of haar bordje wordt geschoven, nooit waar kan maken. Iedere betrokkene weet dat we op deze manier een eeuw teruggaan, naar de tijd dat een kind met bovengemiddelde problemen, bij de geboorte al buiten de boot valt.
Maar toch is er een compleet Ministerie van Onderwijs aan ambtenaren en beleidsmakers, met een toch ook haast autistische minister als voorvrouw, die weigeren om ook maar een beetje van de veroorzaakte ellende te voelen. Ze hebben totaal geen boodschap aan kinderen die deze extra ondersteuning keihard nodig hebben. Ze hebben enkel boodschap aan de euro’s die (op papier) worden bespaard, als een toch al uitgehold onderwijssysteem weer eens extra wordt belast.
Nee. Dit soort mensen heeft geen oog voor een autistisch kind. Ze hebben geen gevoel bij kinderen met een lichamelijke handicap. Ze schijten vrij letterlijk op kinderen die niet passen binnen het stramien van het gemiddelde kind, waar zij het liefst beleid op maken.
Wat kun je dan nog als columnist?
Keihard schelden op dit soort onmensen. Deze klootzakken, die door ons worden betaald, aan de schandpaal nagelen. Deze lui zijn helaas niet behept met enige vorm van medelijden en medeleven, maar met dit soort columns kunnen we in ieder geval proberen te voorkomen dat onze lezers met deze ziekte worden besmet.
