Hans en Mietje - het wrede sprookje van 2010

Helden worden geboren; slachtoffers worden gemaakt.
Als je bereid bent om met het hoofd naar beneden met je navelstreng om je nek gewikkeld door een te nauwe opening vanuit de veilige warme omgeving van de baarmoeder de ongure, vijandige wereld in te stappen, dan ben je een echte held. Ik bedoel maar, de natuur heeft zelfs de bedoeling dat we als helden worden geboren.

Maar het houdt al snel op met die heroïek. Want van onze kleine helden maken we in no time slachtoffertjes voor het leven. Koud lig je onschuldig in je ledikantje je knuffelPimo onzedelijk te betasten of een plastic beklede schuimkubus af te kluiven, of je wordt in al je kwetsbaarheid aan de eerste de beste via internet geworven kinderoppasser toevertrouwd. Want ja, hoe gaat dat? De nieuwigheid van zo’n kleine is er al gauw van af en ja, er is toch ook zoiets als je eigen leven, je wil toch even tot jezelf kunnen komen en daarom is het toch vooral ook belangrijk om jezelf te ontdekken in aquarelleren, Afrikaans trommelen of biseksueel stijldansen..
Dus zijn we zonder meer bereid om onze nazaadjes onder te brengen bij crèche of leuterspeelzaal. En ach, wat maakt het uit waar ze op zuigen?

Nederland kent geen helden, alleen maar slachtoffers!
Nederlanders? Een klootloos volk van klagers, mietjes, musicalliefhebbers, watjes met oorwarmers met ontreddering als tweede natuur. Achterdochtig en behept met innerlijke leegte. Zo’n veertien keer per winterseizoen wordt er een weer- en verkeersalarm afgegeven als iemand in Antwerpen bij een sterke zuidenwind z’n beddengoed staat uit te kloppen. En reken er maar niet op dat de treinen dan op tijd rijden. Dat is de NS trouwens al sinds het laatste transport naar Westerbork niet meer gelukt. Bibberend klonteren we samen op de perrons en verlangen we naar ons veldbedje in de dichtstbijzijnde sporthal om ons voor de camera’s van het NOS-Journaal te kunnen wentelen in de rol van slachtoffer.

Nederland kent geen helden, alleen maar slachtoffers!
Het ergste type slachtoffer wordt gevormd door de klootzakken, die eigenlijk dader zijn maar zich onmiddellijk gaan gedragen als slachtoffer als ze op hun daden worden aangesproken.
Ultiem voorbeeld daarvan waren afgelopen jaar natuurlijk al die pruilende PVV’ers die vanwege de media-aandacht voor hun criminele verleden spraken van een hetze. Ze kregen wat tegenwind en hup, gelijk lagen ze met de lillende weke onderbuik omhoog te krijsen dat ze zo kwetsbaar zijn.
De mietjes.
En achguttegut, wat hadden we het te doen met ontuchtpleger en buurtterrorist Lucassen, toen die z’n excuses aanbood. Stond ie daar met gegrimeerd schaamrood op de kaken en van die naar binnen gedraaide voeten. Maar dat laatste kon ook zijn, omdat hij gewoon onwijs moest pissen en er geen brievenbus in de buurt was.

Nederland kent geen helden, alleen maar slachtoffers!
Ooit hadden we ten minste nog sporthelden: Van Hanegem, Cruijff , Moulijn, Schenk, Geesink, Ruska. Maar van onze topsporters moeten we het tegenwoordig ook niet hebben.
Zo hebben we bobsleeërs zonder kloten. Of exacter uitgedrukt, met nog niet ingedaalde teelballen: die hadden net als het baasje ook al hoogtevrees.
Verder hebben we een turner die opvallend vaak met z’n neus boven de bak met ‘magnesiumpoeder’ hing en in interviews ineens in hele zinnen ging praten, een topschaatser die uiteindelijk maar van baan is verwisseld en een Nederlands elftal, dat op het mondiale platform onze ware volksaard demonstreerde: laf, gluiperig, initiatiefloos én met in hun gelederen de onvermijdelijke TBS’er met verlof. Dit keer stond ie op het middenveld.
 
Nederland kent geen helden, alleen maar slachtoffers!
Van het Koningshuis moeten we het ook niet hebben. Ons aanstaande Blokhoofd Willem-Alexander elleboogde zich in paniek ten koste van zijn vrouw en moeder naar binnen, omdat er tijdens de Dodenherdenking iemand iets te hard zijn keel schraapte. Te bewijzen valt het niet, maar zijn ongemakkelijke draf doet vermoeden dat ie in z’n broek gescheten had.

Een ander puntgaaf voorbeeld van lafhartigheid komt uit de hoek waar je het ook verwacht. Hadden de Duitsers na de oorlog nog het fatsoen om alleen het derde couplet van hun volkslied ten gehore te brengen, De Telegraaf is sinds 1941 onveranderd dezelfde perfide teksten blijven publiceren. Verslaggeefster Jolande van der Graaf deinsde er niet voor terug om, zonder rekenschap te geven van enige ethiek en gedreven door een nietsontziend sadisme, de enige overlevende van de vliegramp in Tripoli - de 9-jarige Ruben van Assouw- telefonisch op zijn ziekbed te stalken. Ik zou zeggen; kaalscheren, ‘sensatiehoer’ op haar schedel tatoeëren en op een platte kar door de stad heen trekken.

Nederland kent geen helden, alleen maar slachtoffers!
Oh ja, en dan hebben we warempel nog een oorlogsheld, gedecoreerd vanwege zijn missies in Bosnië en Afghanistan. Een gotspe. Want de ware oorlogshelden waren die die in de Tweede Wereldoorlog noodgedwongen en onbaatzuchtig in verzet kwamen tegen fascistische repressie en onderdrukking. En dat vaak met de marteldood moesten bekopen.
Dat is heel wat anders dan een coke-snuivende broodlul met een gestileerd ringbaardje die met een merkwaardige fascinatie voor geweld zich de luxe kon veroorloven om vrijwillig de brandhaarden op deze aardbol af te struinen om bij wijze van vrijetijdsbesteding vuurgevechten te leveren, waarvoor ‘the A-team’ zich nog de lul voor uit de broek zou schamen.

Kent Nederland dan echt geen helden?
Nou, ik ken er in ieder geval één. Hij heet Hans en is mijn vriend en alter ego, blind van zijn vrouw en zijn drie prachtige dochters. Verder psycholoog, zanger, gitarist, tekstdichter.
Maar bovenal de bindende factor in onze vriendenkring, een sfeer- en gangmaker, iemand zonder vijanden en zonder vijandschap. Behept met een onsterfelijk gevoel voor humor.
In december kreeg hij te horen dat hij slokdarmkanker had. Een week later werd uitzaaiing geconstateerd. Nog diezelfde avond woonde hij een optreden van zijn talentvolle dochter bij. Met een strot vol emoties zich preparerend voor de strijd. Na met de nodige snikken die fataal in de oren klinkende mededeling te hebben verwerkt, gaat hij het gevecht met zijn tumoren aan. Waarbij het leven van zijn gezin gewoon op de vertrouwde manier moet doorgaan, want “We blijven wel normaal doen!”. Afgelopen zondag gaf hij een daverend Nieuwjaarsconcert in de kroeg. Het startsein voor zijn strijd tegen de kanker.

Hans is geen slachtoffer, maar een held. Een echte!
Wankelend op het breukvlak van tektonische platen, wacht hij moedig de tsunami af.

Je weet wat ze zeggen over echte helden: die zijn onoverwinnelijk…

© Karel Kanit