column

Corrupte politie en andere schurken

Vincent (titi)
Machteloze woede komt bij me op als ik het actuele wereldnieuws tot me neem. Het is hoogst ongezond om al die ellende te absorberen. Het is nog veel ongezonder om al dat nieuws te rangschikken op waarde en waarheidsgehalte. Of het nieuws nu komt uit Irak, Afghanistan, Israël of de Palestijnse gebieden, uit Europa of de Verenigde Staten. Het maakt niet uit. Het is één grote verderfelijke bende. Tenminste voor een gewone sterveling.

Vroeger was het tenminste simpel. De katholieke Spanjaarden bestreden de ketters en andersom. Je hoorde bij de een of de ander. Heel overzichtelijk. Napoleon was uiteindelijk niet meer dan een geflipte bezetter. En in het Duitsland van Hitler was het ook duidelijk. Je was een nazi of je was tegen ze. Zelfs de Koude Oorlog gaf slechts een beperkt scala aan keuzes ten aanzien van de problematiek. Je 'vocht' voor je eigen vrijheid en had dus liever 'een bom in de tuin, dan een Rus in de keuken.' Een enkeling sympathiseerde met het gedachtegoed van Lenin of Mao, voor mij part Trotski, ook hun positie in de maatschappij was in ieder geval duidelijk.

Anno nu is dat allemaal niet meer zo eenvoudig. Afghanistan is met steun van de mondiale gemeenschap verlost van schurkachtige fundamentalistische moslimgekken. Irak is met steun van Bush en een aantal Europese volgelingen, die inmiddels spijt hebben, bevrijd van een narcistische gek. Dat wel, maar het land is sindsdien beland in een grote chaos. Schurken van velerlei pluimage, fundamentalistisch of niet, bestrijden hun bezetters. Of bevrijders? Ik weet het niet.
Iran, een land dat de weg misschien al jaren kwijt is, misschien ook niet, lijkt de toorn van oom agent Bush te hebben opgewekt en is klaarblijkelijk het volgende slachtoffer. Geruchten gaan dat een beperkte nucleaire afschrikking een mogelijke oplossing kan bieden. Een oplossing op het pad van vrede en olie voor Bush en de zijnen. Daar waar bij Irak nog steun gezocht werd bij Europese bondgenoten, lijkt die nu niet meer van doorslaggevende betekenis.
Het gevolg? Mensen in nood in de landen waar 'de politie uit het witte huis' optreedt. Doden en gewonden, voor het leven verminkte mensen, geestelijk en lichamelijk. En dan niet alleen de Afghanen, Irakezen en Iraniërs, maar ook de vele Amerikaanse soldaten. En de glorieuze helden die thuis komen in Amerika, maar ook hier in Nederland? Ze moeten maar zien hoe ze hun trauma's en oorlogservaringen verwerken, zeker in het licht van de twijfel over de rechtvaardigheid van de oorlogen toeneemt.

Miljoenen anderen steunen de schurken die het op durven te nemen tegen de brengers van gerechtigheid en vrijheid. Een vrijheid die Bin Laden met Allah's wil vurig bestrijdt en zijn eigen gerechtigheid als alternatief aanbied. En dat roept weer reacties op in ons vrije Westen. Je wordt bijna gedwongen om partij te kiezen. De mondiale politieagent met zijn gelijk door God zelf aangedragen, wil dat zeker. Want, ben je niet voor hem, dan ben je tegen het politiegezag. Ik wil helemaal niet kiezen en toch is het een grote teringbende aan het worden. Allah of God het is een pot nat.

Als gewone gefrustreerde sterveling zoek ik mijn heil dan maar op een heel ander vlak. Longchenpa, een Tibetaanse meester uit de veertiende eeuw zei al:

Aangezien de dingen noch bestaan, noch niet bestaan,
Noch werkelijk, noch onwerkelijk zijn,
Zich volkomen voorbij goedkeuring en afkeuring bevinden-
Kun je net zo goed in lachen uitbarsten.


Met mijn lijf vol geabsorbeerd wereldnieuws duik ik de tuin maar in, genietend van de toch nog gearriveerde lente, dat wel, en ik lach me te barsten. Het kan me zelf niet schelen dat de buren me voor gek verklaren. Ik ben immers toch niet de enige.