Dik zijn is een keuze
Een van de grote problemen van dit moment is het enorme aantal mensen met overgewicht. Kijk alleen maar naar het enorme aantal mensen met gewichtsproblematiek in de VS. Met het besef dat je door het werken aan je levensstijl iets kunt veranderen aan je gewicht, je houding, maar ook aan je kwakkelende gezondheid hebben de grapjes over de 'fatty fat fatties' plaatsgemaakt voor een wijzend vingertje dat er wel eens in zal stampen, dat dik zijn de keuze is van mensen zelf. In een maatschappij die overloopt van verharding, kan het schelden op mensen met een buikje er ook nog wel bij. Laten we wel wezen, wanneer je niet elke week minimaal een uur in 'de gym' aan het fitnessen bent op de muziek van The Kinks met hun discohit "(Wish I Could Fly) Like Superman", jezelf geen hartklachten bezorgt met het druk ageren tegen rokers, drinkers, vetvreters, maar liever nog mensen die het licht van het vegetarisme niet hebben gezien, hoor je er niet meer bij.Hoewel ik de eerste ben die zal erkennen, dat je met een gezonde levensstijl veel aan je lichaam, maar vooral ook je geest kunt veranderen, is het geheel onterecht dat er bij gezette mensen zo op hun gewicht gehamerd wordt, grotendeels zit dit namelijk daadwerkelijk in je bouw. Zelfs met een positive mental attitude is daar vaak niets aan te veranderen. Precies zoals Cartman uit South Park al jaren beweert met zijn: "I'm not fat, I'm big-boned." Wat daarnaast misschien nog wel erger is, is dat het maatschappelijke beeld van overgewicht door de jaren heen zich ook steeds meer richting het te dunne meisje aan het verplaatsen is, in plaats van het zo geliefde Rubens-vrouwtje.
Wanneer je teksten op internet leest, wordt het pas goed duidelijk, dat sommige mensen een nogal vreemd wereldbeeld hebben met betrekking tot schoonheid, gezetheid, maar bijvoorbeeld ook ziekte, en zelfs een wat vatbaarder iets als werkloosheid. Steeds vaker lees je over een totaal onbegrip, waarbij de meest onterende termen niet geweerd zullen worden. Mensen met de eerdergenoemde problematiek worden behandeld als misdadigers, dommen, en sociaal ontwrichten. Allemaal zijn ze kennelijk gestoord dat ze niet even snel iets aan hun situatie veranderen. Een onbegrip dat zijn weerga niet kent.
Schokkend zijn ook de reacties op foto's die mensen van zichzelf plaatsen. Wanneer je niet voldoet aan het gekuiste model op de cover van de Indonesische Playboy, wordt hardhandig je zelfbeeld aan diggelen gegooid. Opmerkingen over te veel rondingen, waarbij er niet geschuwd wordt, ook een achterlijke opmerking te maken over de persoonlijkheid van het over het algemeen gefotografeerde meisje, terwijl er vaak niets mis is het uiterlijk van de dame in kwestie. Laat staan de reacties die volgen op iemand die daadwerkelijk een wat minder fijne taille heeft.
Ik vraag me vaak af waar het beeld vandaan komt, dat iedereen aan alles maar wat moet doen. Misschien de enorme hoeveelheid aan leefstijlgoeroes, die er maar op blijven hameren dat aan alles wat te doen is. Misschien wel de beperkte kennis van hoe het wetenschappelijk daadwerkelijk werkt, in plaats van de vlot geschreven, maar vaak ook beperkte artikelen uit de Viva of de Men's Health. Wellicht zelfs het consequentieloos spuien van onzin via een snelle breedbandverbinding. Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat ik er van walg en me soms plaatsvervangend schaam voor de mensen die bewust of onbewust anderen verbaal de vernieling in helpen.
Het wordt eens tijd dat het grijze gebied terug zijn intrede doet, waarbij er gekeken wordt naar het persoonlijke verhaal van die mensen achter het laagje vet. Beter nog, naar elk persoonlijk verhaal, want mensen met een (psychische) ziekte, tijdelijke werkloosheid, of een bijstandsuitkering krijgen al diezelfde vernederende behandeling als de gezette medebevolking. Luister naar elkaar in plaats van naar een popblad of de goeroe van de week.
