Lachwekkend geknoei bij de fiscus
De farce heeft nu lang genoeg geduurd. Gramps zet zijn wapens in: zijn vingertoppen op een keyboard, bij het schrijven van een vlijmend stukkie. Daarna publicatie bij FOK! Aangevuld met stevig commentaar van de lezers. Waarna mijn accountant (die er overigens volledig buiten staat) en de belastingdienst in Amersfoort een seintje krijgen om het artikel en de commentaren maar eens te lezen, onder verwijzing naar mijn BSN. En als dat niet genoeg is zoek ik de pers, maar dan op heel wat grotere schaal. Bij de meeste FOK!-lezers is Kafka genoegzaam bekend, die zou gesmuld hebben. Ik wat minder, want ik ben tot dusverre de sjaak in het verhaal.
Gramps, gij zijt nijdig? Over de zeik? In uw kuif gepikt? Nee, niet meer, wat nu over is in mijn hoofd is de neiging om strotten af te bijten, alsmede suffe figuren van hun kleding te ontdoen en in een heel tochtig hemd te kijk te zetten. Dat verdienen ze, de prutsers. Het is bijna niet te geloven dat een instantie als de Belastingdienst in staat is om tegen beter weten in en ondanks alle bewijzen van het tegendeel een stomme, storende fout jarenlang vol te houden.
Ik ben al een jaar of twintig werknemer, de laatste 11 jaar als ambtenaar. Een jaar of zes, zeven geleden werd ik door de Sociale Verzekerings Bank (SVB), een belangrijke verstrekker van gegevens voor de fiscus aangeschreven met de vraag of ik nog steeds gemoedsbezwaarde tegen verzekeren was. Dat wekte nogal mijn verbazing. Mijn ziektekosten, auto, huis, de hele rataplan zijn gewoon verzekerd, evenals aansprakelijkheid tegen derden en juridisch gedoe. Kortom, the works. Ik schreef dan ook per omgaande terug en hoopte dat deze kwestie daarmee de wereld uit was. Nee dus, het hele verhaal herhaalde zich het jaar daarop. Brief van de SVB, antwoord mijnerzijds in ietwat scherpere bewoordingen. Daarna hield het gelukkig op, ze snapten het daar bij de SVB. De gegevens voor de fiscus waren dus ook weer correct. Jaja.
Een paar jaar geleden kregen we een aanslag voor een bedrag van 130 euro. Goed, we betaalden hem, want onze inkomenssituatie is nogal aan fluctuaties onderhevig. Ik werk soms wat bij, alles in het nette, helemaal wit, mama heeft werk dat het ene jaar meer oplevert dan het andere, dus zo’n aanslagje wordt gewoon betaald en daarmee is de kous af. De accountant zoekt het verder wel uit. Totdat ik de boel in de ordner stopte en stomtoevallig de aanslag omdraaide. Toen zag ik dat de aanslag werd opgelegd vanwege het feit dat ik gemoedsbezwaarde was tegen verzekeren. Nee, nou zullen we het hebben. Ik schreef meteen uitvoerig terug en vermeldde daarbij dat mijn bescheiden van eerdere jaren nog bij de accountant lagen, zodat ik niet kon achterhalen of we in voorgaande jaren ook al zo’n aanslag hadden betaald, met het verzoek om in dat geval de bedragen te restitueren. Kort daarop kreeg ik een negatieve aanslag met een teruggave van ruim duizend eurietjes. Ha fijn, dat tippelt er lekker in. Ook kwam er een telefoontje van een medewerker met excuses. Zo, dat is weer achter de rug, netjes geregeld van beide kanten. No harm done, no offense taken.
2008, een jaar later. Weer dezelfde aanslag. Weer een brief van mij, nu met bepaalde delen van de tekst in koeien van letters: Wij zijn verzekerd, auto, ziektekosten, huis, aansprakelijkheid, de hele hap!!!! Hou nou eindelijk eens op met die ongein!! En die aanslag betalen we natuurlijk niet. Kort daarop kwam er een negatieve aanslag voor het betreffende bedrag. Geen telefoontje, maar ons doel was bereikt. Een heel aantal maanden later werd ik opgebeld door een belastingmeneer uit Almelo of all places. Hij legde me uit dat hij het haatte om mij te bellen over zo’n dom verhaal. De schuld lag natuurlijk helemaal bij zijn dienst. Hij had persoonlijk alle stappen ondernomen om de centrale computer nu eindelijk eens in de juiste stand te zetten, zodat dit gedoe tot het verleden zou behoren. Hoopte hij, want hij bezwoer me zijn naam op te schrijven met zijn doorkiesnummer in Almelo, want hij wilde meteen gebeld worden als het gedonder nog niet uit de wereld bleek te zijn. Nette man, zo moesten ze dat meer doen. Ik voelde echt met hem mee. Het zal je vak maar zijn, rotzooi-opruimer bij de fiscus. Ik denk dat de dienst zijn bestaan ten koste van alles wil verzwijgen, want het is zoveel als toegeven dat de fiscus bepaald niet onfeilbaar is. Nou jongens en meisjes van de belasting, dat wisten we al jaaaaaren.
2009, weer een jaar later. Ha, daar is-ie weer, de aanslag. Nee, ik lieg niet, ik heb hem hier in de brievenstandaard. Dus nu die aardige meneer in Almelo bellen? Dat zou ik wel willen, maar het moet mij van het hart dat ik het briefje met zijn naam en telefoonnummer kwijt ben. En reken maar dat ik heb gezocht. We gaan het nu dus anders doen. Alle brieven die ik heb gestuurd staan netjes in mijn computer, een druk op de knop en ze staan weer op papier. Ik wacht nu gewoon op de deurwaarder. Die krijgt bij binnenkomst netjes koffie en daarna het mapje met de briefwisseling, mondeling aangevuld met het hele verhaal. Natuurlijk zit dit stukkie er ook bij. Ik weet zeker dat hij hoofdschuddend vertrekt en verdere opdrachten gericht aan mijn adres in den vervolge met een zeer kritisch oog bekijkt.
Stelletje lutsers.
