Het miljoen

Ik woon in een durp. Met een eigen gemeentebestuur. Grotendeels samengesteld uit goedwillende burgeren. We staan op het punt om samen te gaan, want we zijn te klein om zelfstandig te blijven. Vindt men. De bestuurskracht moet verbeterd, en dat kan alleen als je groter groeit. Jaja. Inmiddels was de kluis te klein geworden om de mappen met bankafschriften in op te bergen. Dat krijg je als je meerdere bankrekeningen hebt. Besloten werd om een heuse treasury te formeren. In de praktijk is dat, denk ik, een stevig hok met een stalen deur en een moeilijk slot. Kijk, dan tel je mee. Per slot heeft tegenwoordig ieder zichzelf respecterend gemeentebestuur zo’n instituut. Het naburige durp, nog kleiner dan wij heeft er ook eentje.

Op een gegeven moment zijn er nogal wat duiten over. Het bankafschrift is maar net breed genoeg voor het bedrag. Haa, we gaan ergens een deposito plaatsen. Na enig heenenweergepraat wordt besloten om het deposito voor slechts één maand af te sluiten, want het eind van het jaar nadert en dan wordt meestal het meeste geld uitgegeven. Je moet er niet aan denken dat er begin 2009 nog wat overblijft. Maar waar doen we het geld heen? Na heel wat gezoek op het internet komt men tot de conclusie dat 4,2% binnenslands wel mogelijk is, maar op IJsland is een bank met een A-rating die 5,2% biedt. Nog wat overleg en dan wordt de handeling verricht. Appeltje-eitje, zo gepiept.
Nu is Leiden in last. Owee, krijgen we die poen wel terug? Ja, een ton van baas Bos, maar de rest is op zijn best onderwerp van ernstige twijfel en slapeloze nachten.

Dus er is toch niet goed genoeg gezocht op het internet, want 5,2% in ons land kan wel degelijk, bij een Hollandse bank met een A-rating. Maar het rottigste is dat er blijkbaar cijferblindheid optrad. 1% van een miljoen over 1 maand is iets meer dan 800 Euro. Voor dat bedrag wil zelfs een junior tiepmiep geen maand werken. Een schrale troost is dat het naburige dorp er voor een heel wat groter bedrag is ingetuind. Ach, dat er in tuinen is een nationale ziekte gebleken. Meer dan zes miljoen woekerpolissen, ik bedoel maar. Ook schrijver dezes is de klos, met twee polissen. Afgesloten voor de studie van de twee jongste zonen. Dat dreigt dus niks te worden. De studie wel, de poen niet. Trouwens, ze kunnen dat vergelijk met de verzekeringsbedrijven ook wel even op een laag pitje zetten, of de deal direct met Bos maken, want het kan best dat binnenkort een hele reut van die bedrijven gewoon staatsbedrijf zijn geworden. Een PvdA superbankier, dat hadden de salonsocialisten van de grachtengordel nooit kunnen dromen.

Maar goed, we zien wel waar het op uit draait. Er zal in ieder geval wel een hoop puin worden geruimd. Al was het alleen maar om er enig politiek gewin uit te halen. De volstrekt idiote beloningen van allerlei bestuurders, ook als ze geen knip voor de neus waard zijn zullen fiks worden gekort. Meneer Klauwmans en mevrouw Snaaiema moeten omzien naar minder riant betaald werk. Met een beetje mazzel wordt er eens kritisch gekeken naar de effectiviteit van ontwikkelingshulp. Zo van: als geld terecht komt waar het bedoeld is blijft de kraan blijft open, zo niet, kraan zeker tien jaar dicht. En staatssteun voor groeperingen die zich op een of andere manier tegen de samenleving keren wordt ook eens tegen het licht gehouden. En aan de ellenlange procedures die voorafgaan aan publieke werken wordt ook wat gesleuteld. Kortom, misschien gaan we met zijn allen, gedwongen door onze krappe beurs, ons verstand weer eens een beetje gebruiken. Héél misschien wordt zelfs nu en dan een onderwerp niet verpolitiekt, maar gaat het verstand regeren. Of zal dat toch een utopie blijven?

Wie weet wordt het nieuws niet meer voor de helft gedomineerd door een paar honderd etterbakken van Marokkaanse afkomst en krijgen we wat meer
echt nieuws te horen. We hebben dit een jaar of twintig geleden ook al eens meegemaakt en toen kwamen we er ook uit. Het is best doenlijk om restjes ook op eten en niet alles zomaar in de kliko te flikkeren.

Het lijkt me binnen een minder fraai gekleurd scenario wel zinvol als het journaille voor het schrijven van een onheilsverhaal eerst even terug kijkt. Als het beroerd is, dan is dat zo, maar ons gek laten praten, nee, liever niet.
En dan nog iets wat ik al eens heb gezegd, maar wat wederom heel actueel zal blijken: De geschiedenis herhaalt zich nooit, wij herhalen de geschiedenis.