Machteld Vlaanderen en de mooiste billen van de wereld
Even de politie gebeld. “Goedenavond agent, Oplopers hier. Wat een wonder dat uw bureau telefonisch bereikbaar is. U moest toch allemaal de deur uit wegens een klopjacht op foute fietslampjes? Opdracht van de Vereniging van Commissarissen toch? Dat stond in de krant. Fijn dat u nu eindelijk eens de wet gaat handhaven. De maatschappij zal er een flink stuk op vooruitgaan door het heldhaftige gedrag van u en uw collega’s. A propos, hoe staat het met die tweehonderd pedofielen die nog vrij rond lopen? Ik begrijp dat jullie in het kinderporno-dossier een lichte achterstand hebben?” Een oorverdovende stilte daalde neer in het telefoongesprek, tot de bromsnor aan de andere kant hakkelde “We zullen aan ieder type misdrijf aandacht moeten besteden. Helaas lukt het ons ook niet in alle gevallen van ondeugdelijke fietsverlichting tot vervolging over te gaan, meneer. Namens het voltallige politiekorps bied ik u mijn excuses aan.” Aggut, een fietslampje aan de arm gegespt in plaats van op je spatbord geschroefd is dus blijkbaar net zo belangrijk als seksueel misbruik en exploitatie van kleine kinderen… Doodziek word ik ervan, die smerissen die geen enkel onderscheid kunnen maken tussen de ene en de andere misstap.Maar goed, mij lukt het maken van onderscheid ook niet altijd even goed. Ga er maar aanstaan, de ene blonde VVD-snol van de andere blonde VVD-snol te onderscheiden. Ze zien er in de kroeg en in de hockeykantine allemaal precies hetzelfde uit. Blond, dikke tieten, lelijke kleren en een buikje. Bah. Het is dus niet onlogisch dat het ook in de tentamenlokalen van de Leidse Universiteit bijna onbegonnen werk is, de ene kakkineuze blondine van de andere te onderscheiden. Op die manier lukte het Machteld Vlaanderen haar tentamens regelmatig door een andere rondborstige VVD'ster te laten maken. Toch viel ze door de mand, en kon ze zich op het politiebureau melden wegens fraude. Mag ik Machteld even wijzen op een buitengewoon lullige VVD-slogan uit vroeger tijden? Die luidde “Gewoon jezelf kunnen zijn.” Ja trut, jezélf. Dat is wat anders dan “Gewoon een ander kunnen zijn.”
Weet u wat ik ook een lastig onderscheid vind? Het onderscheid tussen heel mooie billen, heel erg mooie billen en heel erg geweldig mooie billen. Geheel confuus bekeek ik de plaatjes van de finale van de mooie-billenwedstrijd die door een onderbroekengigant was georganiseerd. Een podium vol derrières. Raar trouwens, op een mediatraining heb ik ooit geleerd dat het heel onbeleefd is, het publiek de rug toe te keren… Maar goed, de kont van een mevrouw uit het voormalige Oostblok heeft gewonnen. Weer wat geleerd: die Balkanwijven compenseren hun veel te vierkante gezichten glansrijk met hun erg ronde billen, dus… Maar een ding blijft voor mij als een paal boven water staan: de mooiste kont is toch het achterwerk van mijn eigen liefje.
Wilt u nog een ander voorbeeld van lastig onderscheid? Het verschil tussen de onaantrekkelijke cellulitisreet van die Gereformeerde tyfuskut die op de markt de gore moed had om mijn vriendin af te bekken met de tekst “Ik praat niet met gescheiden vrouwen” en het blotebillengezicht van Willem Holleder. Je kunt Willem Holleeder-zegels bestellen, en daarmee gewoon je bombrieven en drugspakketjes frankeren. Niet iedereen is het eens met dit nieuwe model postzegel, maar ik snap die ophef niet zo. Oké, Holleeder is natuurlijk gewoon een gangster, en mogelijk zelfs een moordenaar. Maar mag 'ie daarom geen eigen postzegel? Ik ken nog een andere familie vol corrupte schuinsmarcheerders en moordenaars, en die hebben al sinds mensenheugenis hun eigen postzegels. En ik kan u vertellen dat ik na bijna dertig jaar behoorlijk uitgekeken raak op die kop van Beatrix.
