Marokkanen en het WK voetbal
Vier jaren lang wachten op het WK, en dan ook nog hopen op deelname van het Marokkaans elftal. De bevolking wachtte de kwalificatie in spanning af maar wanneer blijkt dat de Atlas Leeuwen zich opnieuw niet weten te kwalificeren verging de hoop van de Marokkaanse sportliefhebber net zo snel als die gekomen was.
Elke Marokkaanse jongen droomt ervan om op een dag in het groene shirt te mogen spelen, maar de kans hierop is bijzonder klein. Er zijn namelijk heel weinig clubs in de kleinere steden waardoor de kans om gescout te worden nog kleiner is. Maar dat weert de jeugd niet af om door te gaan met het voetballen op de zanderige voetbalveldjes. Voetbal is in Marokko een kwestie van passie voor het spel en de wil om te winnen.
Het begon voor Marokko allemaal in 1970 toen het zich als tweede land uit Afrika mocht presenteren op het WK, maar ver kwam het niet. Marokko eindigde als laatste in Groep D en wist maar één punt te pakken door een gelijkspel tegen Bulgarije. De tweede deelname in 1986 begon heel goed voor het Noord-Afrikaanse land, het eindigde als eerste Afrikaanse land als groepswinnaar. Het liet Engeland, Polen en Portugal achter zich en begaf zich naar de tweede ronde van het toernooi. Het trof in deze ronde West-Duitsland, dat de Marokkanen met een minimaal verschil naar huis stuurde. West-Duitsland eindigde het toernooi met een finaleplaats, het verloor tegen Argentinië. De laatste deelnames van Marokko op het WK waren de toernooien in het jaar 1994 en 1998, waar het allebei in de eerste ronde al strandde.
Foto door: mustapha_ennaimi (Wikipedia)
In Marokko is voetbal de grootste hobby, of je nou in de grootste steden of in de kleinste dorpen bent, overal zie je wel kinderen op veldjes die een balletje aan het trappen zijn. Voetbal groeit ook exponentieel, er komen namelijk steeds meer voetbalpleintjes waardoor de interesse in het voetbal blijft stijgen. Een voorbeeld hiervan is het Cruijff Court in Al-Hoceima dat geopend werd door Ibrahim Afellay. Door de groei van het voetbal kwamen er ook steeds meer clubs, waardoor het niveau ook meteen omhoog ging. In de grote steden is er meestal ook al een competitieverband, maar daar is in de kleinere dorpen nog zeker geen sprake van.
Wanneer Marokko zich niet plaatst voor een groot toernooi, gaat de voorkeur van de sportliefhebber in dat land meestal uit naar een Zuid-Amerikaans land als Argentinië of Brazilië. Ook is een groot aantal voor de Europese landen als Spanje, Frankrijk en Nederland. Dit komt voornamelijk door familie die in deze landen woont. Maar wanneer het zo ver is dat Marokko mag deelnemen staat heel het land al snel op zijn kop. De rode vlaggen met de groene ster in het midden worden overal geplaatst en het feest kan beginnen! De Marokkaanse bevolking bekijkt de wedstrijden in groot gezelschap om het feest nog groter te maken. En wanneer de Atlas Leeuwen de winst pakken is iedereen trots op deze helden.
Foto door: mustapha_ennaimi (Wikipedia)
Marokko heeft op dit moment een erg zwak beleid qua selecteren van spelers. Het lijkt alsof de Marokkaanse bond, die een belangrijke stem heeft bij het selecteren, sowieso meer spelers van de eigen competitie wil selecteren dan uit het buitenland. Maar door een aantal aanstellingen probeert de bond zijn beleid te veranderen. De Marokkaanse bevolking zit dan ook te wachten op de mooie tijden die gaan komen, want met spelers als Marouane Chamakh, Mounir El Hamdaoui en Mbark Boussoufa kan je een mooi team neerzetten. Echter, wanneer deze veranderingen in het beleid zijn op te merken is nog een vraag. Eén ding is duidelijk: heel Marokko wacht op het moment dat hun droom werkelijkheid wordt en dat hun helden de wereldbeker omhoog mogen heffen.
