This Is the Police

Een game die je verrast door de verraderlijke eenvoud van de vormgeving. Jij speelt Jack Boyd, de politiechef van Freeburg. Je bent geliefd, populair en over een half jaar officieel werkloos. De burgemeester heeft je ontslagen en je hebt precies 180 dagen om een half miljoen te vergaren als pensioen.

Film Noir-sfeer
This Is the Police heeft een film noir detective stijl compleet met voice over, die je kent van The Third Man en A Streetcar Named Desire. Het speelt zich ergens in de fictieve jaren ’80 af in een fictieve plaats genaamd Freeburg. Om de sfeer goed neer te zetten heb je een rokerige, rauwe, raspende Amerikaanse stem nodig die de woorden sleurt, sleept en vervolgens achteloos van de tong laat glijden. De Wit-Russische studio Weappy is erin geslaagd om Jon St. John te strikken, de stem van Duke Nukem. Dat is een schot in de roos! Helaas spreekt hij meer stemmen in dan alleen die van de hoofdpersoon. Dat werkt de immersie af en toe een beetje tegen. Eén van zijn tegenspelers is stemacteur John J. Dick, de stem van Serious Sam. De cast is dus prima voor elkaar.

Minder vormgeving, meer hoorspel
De stijl van de game is minimaal gehouden. Grote gekleurde vlakken en weinig details zorgen ervoor dat je geest meer zelf invult. Er zijn ook veel betekenisvolle pauzes. Dit zijn geen saaie stiltes, maar vastgehouden spanning. De game draait als het ware op het geluid van de soundscape en je eigen verbeelding en dat maakt het extra sfeervol. Deze trucjes geven je meer betrokkenheid bij This Is the Police.

Een film noir is haast niet te doen zonder passende muziek, je hebt een beperkt aantal nummers die je kunt spelen op je platenspeler. Je begint met slechts zes singles. Later kun je meer platen kopen, maar dat gaat van je budget af uiteraard. Na ieder nummer moet je handmatig het volgende aanzetten. Als je een nummer onderbreekt, dan hoor je de naald toepasselijk krassen over het vinyl. Je kunt onder andere kiezen uit klassieke muziek van van Beethoven en Chopin en de onvermijdelijke jazz van grootheden als Turk Murphy, Bud Freeman en John Sangster.

Tweespalt
This Is the Police bestaat uit twee gedeelten: jouw directe interacties met anderen en het managen van een politiebureau. Jouw leven zit in een transitiefase: je vrouw is er vandoor met een andere jongere man, de burgemeester heeft je ontslagen, je collega en beste vriend is verstrikt in een schandaal met de maffia en jij hebt geen uitzicht op een pensioen. Je moet keuzes maken, die het verloop van je leven danig beïnvloeden. Je bent gebonden aan de kalender die elke keer aangeeft hoeveel dagen van de 180 er al voorbij zijn, je pensioenbudget dat je bij elkaar aan het ‘versieren’ bent, de goodwill van het gemeentehuis en het medeleven van de maffia die elk moment kan besluiten dat je overbodig bent.

Tussen de bedrijven door doe je ook nog je werk. Dat houdt in management doen van de diensten van het politiebureau van Freeburg en de mensen op pad sturen. Je houdt rekening met hun energieniveau, hoe betrouwbaar ze zijn en wat voor zwakheden ze hebben. Soms moet je mensen promoveren, aannemen, vrijgeven, ontslaan en begraven. Inderdaad, politieagenten hebben een gevaarlijk beroep en altijd te weinig budget. Vragen om meer geld, betere spullen en meer mankracht doe je bij het gemeentehuis. Het feit dat ze jou hebben ontslagen ondanks dat je bovengemiddeld presteert, geeft al aan dat zij andere prioriteiten hebben dan het welzijn van de burgers.

Een typische werkdag
De dag begint met een blik op drie krantenkoppen die de sfeer in de stad weergeven. Als je niet wordt gestoord door mensen die iets van je willen, dan start je de roestbak die je elke dag naar je werk brengt. Voordat de shift begint komen de verzoeken binnen voor een vrije dag. Dit varieert van een ‘ik moet naar een begrafenis’, ‘ik ben dronken’  tot ‘ik ben vergeten de vissen eten te geven’. Jij beslist wie er weg mag en wie moet blijven. Eens in de zoveel tijd deel je een promotie uit. Na deze plichtplegingen is het tijd een lekkere plaat te kiezen om op te werken. Bij de eerste zoete tonen begint het echte werk.

Je krijgt een oproep met een melding. Hier staat bij aangegeven hoeveel mensen je maximaal kunt sturen. Op basis daarvan beslis je wie er op de melding afgaat. Je hebt zelden genoeg personeel, maar als je naar gevaarlijke situaties te weinig personeel stuurt dan gaat er sowieso ten minste één politieagent dood. Burgers kunnen trouwens ook overlijden. Het spel houdt niet bij of en wanneer er criminelen doodgaan. Dat maakt verder ook niet uit, want alleen dode politieagenten en dode burgers betekent minder geld van de gemeente. Uiteindelijk draait het allemaal om geld.

Agenten kunnen ook om versterking vragen. Het is aan jou of ze die ook krijgen. Bij ingewikkelde gevallen vragen ze wat ze moeten doen. Je hebt dan drie keuzes, meestal gevolgd door meer vragen op basis van je vorige beslissing. Zodra deze confrontaties goedgaan, voel je heel veel opluchting en tevredenheid. Dit zijn namelijk de momenten dat de meeste collega’s overlijden.

Er zijn ook complexere zaken, zoals bendes, moorden en roofovervallen. Hier heb je detectives voor nodig. Zij praten met getuigen en doen onderzoek. Jij zet het bewijsmateriaal in een volgorde en op basis daarvan pakken zij iemand op. Vaak gebeurt dit met ondersteuning van je SWAT en een aantal agenten.

Soms wordt er door een ondernemer gevraagd om een vriendendienst. Dit kost je tijdelijk mankracht, maar levert geld op en in een bepaald geval zelfs een arrestantentruck. Vaak nemen de betrokken agenten vermoeid meteen de rest van de dag vrij. Dat is erg vervelend voor de planning.

Ten slotte zijn er de klusjes voor de maffia. Het is niet verstandig om te vaak tegen deze lui in te gaan. De maffia van Freeburg heeft absoluut geen respect voor de waarde van een mensenleven, of het nu een politieagent is of een kindje van drie.

Tussendoor schuif je met diensten, neem je mensen aan en onderhandel je met het gemeentehuis. Aan het eind van de werkdag kun je hopelijk even relaxen, maar waarschijnlijk word je opeens aangesproken door een maffioso met een vriendelijk verzoek.

Recente ontwikkelingen
De ontwikkelaar geeft op de website heel duidelijk aan dat This Is the Police geen politieke lading heeft. De recente ontwikkelingen in de Verenigde Staten zijn erg toevallig. This Is the Police kan zich overal op aarde afspelen. “Wanneer iemand besluit dat deze het recht heeft een ander te slaan, (…) dan is het geen kwestie van politiek maar van menselijkheid.”, zegt hoofd ontwikkelaar Ilya Yanovich. “This Is the Police is geen politieke game, maar een menselijke.”

Rustig in de stress
Relaxte muziek, een stel tekeningen en een beetje tekst. Je zou zeggen dat je ontspannen aan het gamen bent, maar ik zit met samengeknepen billen op het puntje van mijn stoel. Er hangt zoveel af van iedere beslissing. Zijn het geen mensenlevens, dan wel het geld dat ermee gemoeid is. Het geeft toch wel een gevoel van voldoening als je iemand die zijn gezin wil doden en daarna zelfmoord wil plegen hebt kunnen tegenhouden. Natuurlijk kun je jezelf voor je kop slaan als één van je beste agenten door een puber overhoop wordt geknald. Je hebt daar uren aan opleiding en ervaring inzitten en dat ben je in één klap kwijt. Aan het begin van de game had ik er nog moeite mee om de maffia ter wille te zijn, maar gaandeweg wordt het gewoon ‘business as usual’.

Manager spelen
Politieagenten zijn extreem kwetsbaar. Gek genoeg raakt nooit eens iemand gewond, maar ze vallen om de haverklap dood neer. Ik zou liever iemand in een ziekenhuis opzoeken, dan weer een begrafenis te moeten zien.
Je personeel liegt om vrij te kunnen nemen. Veel zitten aan de drank. Je meest betrouwbare en beste mensen nemen ontslag, want ze kunnen ergens anders meer verdienen of willen meer tijd met hun familie doorbrengen. Na een paar uur spelen kwam ik tot de conclusie: personeel is walgelijk.
Het gemeentehuis geeft je onmogelijke opdrachten, zoals “ontsla alle zwarten” en “zorg ervoor dat 50% van het personeel een vrouw is. Je hebt drie dagen”. Ze dwingen je dit te doen door te dreigen met minder geld. De maffia is onredelijk, dat is evident. Zij betalen in ieder geval wel lekker en op tijd.

Conclusie
Normaliter speel ik geen management games, want het doet mij te veel aan werk denken. This Is the Police is een welkome afwisseling met een bijzondere en donkere ondertoon. De sfeer is erg bepalend en als je deze game hebt gespeeld, dan zal je het avontuur je nog lang heugen.

This Is the Police is sinds 2 augustus uit en verkrijgbaar voor pc, Linux en MacOS.