CD: Martha Wainwright - Self Titled

Michel (methodmich)
Martha Wainwright komt een muzikaal nest, zoals iedereen ongetwijfeld weet. Met zowel een vader als een moeder die artiest is en ook nog eens broer Rufus, is het niet verwonderlijk dat de muziek ook Martha greep. Godzijdank dat de muziek Martha niet meer los liet en zij in 2005 dan eens flink op de voorgrond mag treden met een eigen album. Ze verzorgde al vaak achtergrondvocalen voor broerlief en doet het nu dus zelf.

Niet helemaal alleen, want Rufus doet wat terug in de vorm van achtergrondzang op twee nummers, terwijl ma ergens piano speelt en de banjo ter hand neemt. Bovendien is er een sterke begeleidingsband, maar het is toch echt Martha zelf die hier de show steelt. Ze blijkt een eigenzinnig talent, dat een plaat aflevert zonder noemenswaardige zwakke plekken.

De af en toe lichthese stem van Martha grijpt je bij de keel, terwijl haar manier van zingen ronduit opmerkelijk is. Ze trekt zinnen in elkaar door, verandert de melodie eigenhandig met haar stem en kan zowel verleiden, hunkeren, treuren en boos zijn. Echt boos. Maar ook echt treurig. Dit is een vrouw die verhaalt over haar jonge leven, zonder schaamte en levensecht. Mensen die denken dat Alanis Morissette boos en confronterend is, hebben Martha nooit gehoord. Ook is hier geen ruimte voor de schoolmeisjespoëzie van een Dido of de zogenaamde tienerrebellie van Pink.



Nee, dit is een vrouw zoals een vrouw moet zijn. Bij vlagen kwetsbaar, verlangend naar dat beetje liefde van een man, hoewel ze weet dat die mannen ook best zonder haar kunnen. Maar ook sterk, niet te beroerd om zo'n bloody motherfucking asshole dan ook de deur te wijzen en vol in de maag te raken. Zoals elk woord van Martha raak is. Elk zinnetje, elke stembuiging, je voelt haar.

Dat moet voldoende zijn. Ik zou niet eens meer hoeven beginnen over die schitterende teksten, die bijzonder sterke songs als Far Away, Factory, Ball & Chain, This Life, When The Day Is Short, TV Show en The Maker zo ongelooflijk verslavend maken. Dat het oeroud aandoende slotnummer Whither Must I Wander zo mooi is. Dat het meeslepende G.P.T. van bijzonder niveau is. Om maar te zwijgen over de volledig verscheurde Martha die alleen met gitaar en een spaarzame bas van Bloody Mother Fucking Asshole zo'n beklemmend nummer maakt dat je een brok in de keel en een bal op de maag voelt.

Grote klasse, indrukwekkend, misschien wel de plaat van het jaar... Superlatieven die de lading niet dekken. Want het is boven alles zo echt, zo ongelooflijk echt. Stilte. En draaien, weer draaien.


Label: MapleMusic Recordings Releasedatum: 1-mei-2005
Waardering:

Must See/Buy/Do
Aanrader
Redelijk
Tsjaa...
STAY AWAY!!!!

Wie zelf wil luisteren kan terecht op Martha's website: http://www.marthawainwright.com