Prachtig gefilmd met allemaal speelgoedautootjes.

In het spel Icy Towers (vergeet de update niet te installeren) heb je de controle over Harold the Homeboy. Harold wilt graag een toren beklimmen, en jij gaat hem daarbij helpen. Verdien extra hoge scores door combo's te maken!

In Nederland werd ze vooral bekend als zangeres met de nummers Put The Needle On It en I Begin To Wonder. Van het imago 'het zusje van' zal ze in Nederland misschien wel nooit afkomen, maar voor het succes hoeft ze het niet meer te doen. Als ze maar oppast dat ze niet zo'n uitgemergeld koppie krijgt als ze op sommige foto's heeft.

*Het anti-terroristen apparaat van de amerikaanse regering werkt op volle toeren. Hier zie je het resultaat van maandenlang onderzoek. Security Briefing.

*Ascii/ porno doet het ook altijd goed...

*Cursus zelf bier maken voor nerds.

*Cartman leeft zich uit.

Met dank aan Undergod / D_systems / Greetz / JackReacher voor de submits

En eigenlijk heeft ze ook wel een beetje gelijk. Want die rondslingerende objecten in de auto zijn levensgevaarlijk. Want voor je het weet schuif je zelf met je BMW 530 (verlaagd, geblindeerde ramen en spinnende velgen) onder een vrachtwagen, breek je netjes je rug op vier plaatsen en je bekken aan alle kanten. Dan is het niet echt leuk als er ook nog een stratenboek op je oog tipt of dat een banaan in je oor prikt.

SPOILER

Ene doredies gaat dood.

En oh, voordat er iemand moeilijk gaat doen over spoilerwaarschuwingen, bij deze: De blog bevat spoilers. Nou niet meer huilen, Harry Frigging Potter is toch voor kleuters. Wil je nog een Spoiler? TAKKIE IS DE HOND VAN JIP.

Ik was net op kamers gegaan, eigenlijk precies de dag nadat ik thuis de keuken in brand had gestoken. Dat kwam zo: op een doordeweekse middag had ik eens lekkere trek. Dus zette ik een pan met gehaktballetje op de gloednieuwe, makkelijk schoon te houden keramische plaat! Dat gehaktballetje was nog over van de vorige dag. Lekker! Ik verliet de keuken, en vergat op een gegeven moment dat ik dat gehaktballetje aan het opwarmen was. Druk, druk, druk, je kent dat wel…
Drie kwartier later viel ik enigszins wakker uit bed nadat ik middels rooksignalen geseind werd door een onontdekte stam der aangebrande gehaktbal-indianen: “De–keu-ken-staat-in -brand!!”
Geen gehaktbal, maar roet in het eten! Een zwartgeblakerde pan, een fikkende afzuigkap en bovenal: honger! “Wegwezen hier”, dacht ik, en op dat moment ging de telefoon. Maat van me. “Je wilde toch op kamers? Ik heb ‘n huis in het centrum van Breda”. De mogelijke reprasailles van mijn ouders indachtig leek me Elba, Tora Bora of St. Helena een veiliger plaats, maar uiteindelijk werd het toch dat huis in Breda.

Op kamers in Breda viel me al rap op dat er geen gehaktballetjes van de vorige dag te verwarmen vielen. Er was helemaal niks!
Gelukkig had ik nog wel een OV-jaarkaart, waarmee ik af en toe een geheim reisje naar het ouderlijk huis kon maken. Zag ik de lege flessen en kratten in de garage ook eens! Met het verzilverde statiegeld op zak kon ik terug in de stad weer de nodige inkopen doen.
Maar het reizen naar het ouderlijk huis werd minder. Ik was uit huis, en er waren plots minder lege kratten bier te vinden. De eerste aasgieren vlogen alreeds door mijn straat, en zelf ontwikkelde ik me meer en meer als een Robin Hood, zij het verkeerd geïnterpreteerd, want ik stal brood van de eenden, en gaf het aan mezelf…
Behalve de aasgieren vlogen er op een gegeven moment ook al talrijke vliegen rond mijn ingevallen wangen, en had ik ook nog eens last van muizen! Alsof er iets te vreten viel bij mij; het wandelende kadaver van nr. 17a! Ik had al twee dagen niet gescheten om in ieder geval geen lege maag te hebben…

En op een dag was al wat er in de koelkast restte: drie plakjes verbleekte ham. En ik was niet zo’n liefhebber van verbleekte ham.
In een weckpot zat nog wat macaroni. En ik was niet zo’n liefhebber van macaroni.
En tenslotte was er nog een pakje smaakversterker in huis. Ook daar was ik geen liefhebber van, maar uiteindelijk gooide ik toch maar 200 gram van dit derde ingrediënt in de pan.
En dat goedje begon toch verdomd goed te ruiken! Echt lekker!
Uiteindelijk kwam ik zelfs op het lumineuze idee om het laatste blokje keiharde ouwe kaas uit de muizenval in het smorende goedje te werpen. Dat smaakte goed zeg! Smikkelen en smullen! Serieus, en het lag niet eens aan die smaakversterker!

En toen, en toen, …en toen vond ik werk. Tot grote vreugde van de eenden. Ik verdiende nu mijn eigen brood. In een instellingskeuken. Daar waar ik gisteren dus met mijn aangeboren desinteresse aanschouwde hoe mijn collega Johan de smerige saus bij de macaroni wierp.
Maar ach, …’Pesto alla Genoveze’, ‘Salsa Mexican’ of ‘Sauce Tartare’… dat zegt mij allemaal niks.
Honger wel.
Honger is de beste saus!

Deze dus, succes...

Natuurlijk zou een nieuw gezicht in de politiek verfrissend zijn, maar homo of hetero lijkt me toch volstrekt niet relevant en een tweede Fortuyn zal niet opstaan, want er is maar één Pim Fortuyn en het is zeer de vraag of Nederland gebaat zou zijn bij een Fortuyn-kloon. Leon de Winter lijkt met zijn column gewoon makkelijk te willen scoren want een verhaal over een verloederde maatschappij gaat er bij de conservatieve Amerikaanse lezers natuurlijk goed in.