Universitair Sport Centrum Amsterdam
Mensen die niet naar de fitnessafdeling van het USC gaan maar Tai Chi, basketballen, zwangerschapsgymnastiek of iets anders obscuurs doen, reageren altijd op dezelfde manier als ik hen vertel over het fitnesshonk; 'Krachttrainen op het USC??? Dat is toch zien en gezien worden?' Natuurlijk ga ik daar dan keihard tegenin; ik trek dan een serieus gezicht en begin een moeilijk verhaal over de olympische atleten die daar komen om te trainen en vertel over de focus die op iedereen zijn gezicht staat af te lezen. Maar stiekem geef ik ze gewoon gelijk; het begint namelijk meteen al bij binnenkomst; de toegangspoortjes staan pal tegenover de cardiomachines, waar altijd een vijftal mooi opgedofte dames nonchalant calorieën aan het verbranden zijn. Dit doen ze echter wel compleet opgemaakt, en ondanks dat ze pretenderen niet te kijken, wordt elke binnenkomer nauwkeurig gecheckt. Het is eigenlijk net als de universiteitsbibliotheek; iedereen doet wel alsof ze aan het studeren zijn, maar waarom komt er nooit iemand met een afgetrapte trainingsbroek en zonder make-up binnenlopen? We zijn tenslotte aan het studeren, right? (ondertussen echter worden er massaal zwoele blikken heen en weer gegooid en sijpelen de hormonen onder de bibliotheekdeuren door).
Maar goed, je loopt langs de toegangspoortjes, de trap af richting kleedkamers. De kleedkamers zijn voor mij het absolute dieptepunt van de USC-belevenis, want het is altijd raak. Het maakt niet uit welke kleedkamer ik binnenloop, ik heb de griezelige eigenschap om zweterige zaalvoetbalteams aan te trekken die net getraind hebben. Altijd als ik net mijn spullen heb neerlegd, komt er een lawaaierig en stinkend team binnenlopen. Zaalvoetballers zijn in mijn ogen, om Dr. Evil maar even te citeren, de margarine van teamsport. Het is het allemaal nét niet. Daarnaast verdenk ik hen ervan stiekem gewoon samen te willen douchen. Het voetbal op zich is eigenlijk alleen maar voorspel, het balletje trappen een goedkoop excuus. Maar het absoluut ranzigste van zaalvoetballers is wel het volgende. Voor sommigen is dit een beladen thema, maar ik moet het even kwijt. Ik weet niet waarom zij het niet doen, maar zaalvoetballers vertikken het gewoon om af en toe hun 'bush' bij te houden, trimmen als het ware. En omdat ze allemaal staan te popelen om samen onder de douche te springen met elkaar wordt je geconfronteerd met een verzameling afrolullen waar je niet goed van wordt. Mijn eerste gedachte is dan ook dat deze jongens geen vriendin kunnen hebben, en mocht dit wel zo zijn, liggen ze waarschijnlijk non-stop op de intensive care met een emfyseem in hun longen veroorzaakt door haarballen.
Ik hijs me dan ook snel in mijn sportkleding om de gruwelen van een potentiële afrolulorgie te ontkomen, waarna ik dan altijd opgelucht terugkeer in de fitnesshal waar het allemaal gebeurt. Nou komen sporters in principe in alle soorten en maten, maar als je goed kijkt, zijn er een aantal groepen die er duidelijk uitspringen. Zo is er bijvoorbeeld een grote groep mensen, voornamelijk vrouwen, die door hun geweten richting sportschool worden gedreven. Deze kom je dan ook het meeste tegen na de feestdagen en na het weekend in het algemeen. Schuldbewust over het feit dat ze zich te buiten zijn gegaan aan oliebollen, kerstdineetjes en idiote hoeveelheden drank pijnigen ze zichzelf met obscure tredmolens; hun manier van trainen valt het beste te beschrijven als 'damage control'.
Een subgroep hiervan is de seizoensporter; deze loopt halverwege de winter binnen terwijl de voornemens van het voorhoofd af te lezen zijn; die zadeltassen MOETEN voor het begin van de zomer weg. Verbeten en kwaad werkt ze zich het schompes en eigenlijk is ze elke dag aanwezig. Persoonlijk vind ik het oprecht mooi om te zien dat er echt meiden tussen zitten die rustig een strak figuur boetseren in de loop van een paar maanden, het merendeel echter verliest het jammerlijk van GTST met een zak chips op schoot.
Verder zijn er de 'gangbangers'. Deze groep bestaat uit allochtonen. Dit groepje begroet alleen medeallochtonen en andere mensen worden hard en moeilijk aangekeken. Met uitzondering natuurlijk van de (mooie) vrouwen, want dat ligt anders (duuh!). Deze mannen werken allemaal exclusief aan hun bovenlichaam, en dragen dan ook allemaal lange broeken om te verhullen dat ze hele dunne beentjes hebben. Verder bespreken ze opvallend vaak RnB feestjes en vechtpartijen. Deze jongens hebben thuis non-stop Scarface aanstaan en blingbling is een levensstijl. Ze trainen dan ook in outfits van Hugo Boss, compleet met Prada sneakers en gebreide Armani mutsjes. En je zult ze nooit zien lachen, want dat is voor mietjes.
Newbies. Zichtbaar niet op hun gemak bewegen ze zich zo onopvallend mogelijk tussen de verschillende apparaten heen en weer. Meestal met zijn tweeën of drieën, zijn ze één of andere belofte aan het inlossen die ze elkaar hebben gedaan tijdens een borrel of dranksessie in het algemeen. De instructeurs pikken hen er blindelings uit, en tot afgrijzen van de newbies bieden deze hen dan aan een korte rondleiding te geven, daarbij alle aandacht op zich vestigend. Dit kan het beste beschreven worden als 'The Walk of Shame'. Giechelend laten ze zich uitleggen hoe die machine voor bilspieren werkt, terwijl hun ogen paniekerig heen en weer schieten, op zoek naar een rots waar ze zich onder kunnen verstoppen. Je ziet ze dan ook zelden tot nooit meer terug.
Roeiers. Toen ik begon met studeren had ik 'Oxford Blues' gezien en dacht ik dat roeiers bovenaan de voedselketen staan in de sociale hiërarchie van studenten. Brede arische mannen met massa's chicks waaruit ze konden kiezen. Niks is minder waar, en dat verschil wordt pijnlijk duidelijk tijdens het trainen bij het USC. De vrouwen zijn zonder uitzondering kraanvogelachtige schepsels met het sex-appeal van een antennemast, terwijl de mannen een soort kikkersprongen maken met gewichten in hun nek. En om het allemaal nog net even erger te maken dossen zowel mannen als vrouwen zich uit in strakke lycrapakjes waar Axl Rose zich voor zou schamen. Opeens wordt jouw uurtje trainen verandert in een rondje 'spot the sausage'. En terwijl je geschokt de andere kant opkijkt merk je tot je afgrijzen dat je lippen van de complete vrouwen-acht aan het lezen bent. Verdrietig en getraumatiseerd kijk je naar de grond en neem je jezelf voor in de toekomst om het trainschema van de roeivereniging heen te werken.
Mijn absolute lievelingssoort in het USC is 'de chick'. Deze dames komen met de regelmaat van de klok trainen, weten precies waar ze mee bezig zijn, en trekken zich van niemand iets aan. Meestal hebben ze een walkman of MP3-speler bij zich en werken ze stilletjes hun trainingschema af, terwijl de kleverige mannenblikken (inclusief die van mij) over hun lichaam glijden. Het enige wat ze ooit tegen je zullen zeggen is; 'Pardon, moet je nog veel setjes?' en als je ze buiten het USC tegenkomt is dat meestal tijdens hun bijbaantje als barvrouw in een ultrahippe bar of club. Het zou een ontzettend stom idee zijn te proberen een gesprek aan te knopen, want ze herkennen je toch niet. Chicks zijn er om van een afstand bewonderd te worden.
Stelletjes. Omdat ze eindelijk de stilte over elkaars lichaam hebben doorbroken zijn te tot het besluit gekomen dat ze dan maar moeten gaan trainen om er beter uit te gaan zien. Sex in het donker wordt namelijk heel snel vervelend. Dus vol goede moed gaan ze met zijn tweetjes op pad. Jammer is alleen dat zij een totaal ander trainingsschema zou moeten volgen dan hij. Want laten we wel wezen; mannen en vrouwen hebben verschillende 'probleemzones'. Maar omdat het zo gezellig is met zijn tweeën gaan ze braaf samen elk apparaat af. Helaas is samen trainen net zoiets als samen stoppen met roken; het werkt gewoon niet, en de kans is erg groot dat je ze nooit meer terug zult zien.
Zelf ben ik begonnen met trainen omdat mijn toenmalige vriendinnetje voorzichtig zei dat ze het gevoel had 'af en toe met een aidsjunkie in bed te liggen'. Sindsdien ben ik zestien kilo aangekomen, hoofdzakelijk door veel te trainen, en veel te eten. En terwijl sommige mensen aankomen in hun slaap, heb ik hier hard voor moeten werken; mijn lichaam maakt geen vet aan, en verbrandt alles ogenblikkelijk. Tijdens een laatste meting bleek ik een vetpercentage te hebben van 9.4%, terwijl dit voor mijn leeftijd tussen de 15 en 20 mag schommelen. Maar ondertussen heb ik een 'normaal' lichaam, en is het allemaal redelijk in balans. Ik train echter gewoon door, en stel me dan ook redelijk vaak de vraag waarom ik hiermee doorga. Het is namelijk zo dat ik mezelf een intellectueel vind, en over het algemeen staan die niet bekend om hun brede schouders. Sterker nog, van de heldere geesten in mijn omgeving is er eigenlijk niemand bezig met spieren kweken.
En als zelfs een Jort Kelder nog kan scoren, waarom zou je er dan in godsnaam mee doorgaan? (Let op: Jort was vóór Georgina ook al behoorlijk goed bezig). Ook is het eigenlijk een ongelofelijk stomme bezigheid als je er nuchter tegenaan kijkt; gewichten heen en weer bewegen, terwijl groter worden het enige doel is. Een zwemmer bijvoorbeeld bouwt aan zijn conditie en gezondheid. En hoe idioot ik al die roeiers ook vind, zij zijn gezonder bezig dan dat ik dat ben. Ben ik narcistisch? Ik geniet er namelijk van om te zien hoe ik na een uurtje trainen opgepompt ben...
Ik wéét waarom gangbangers trainen; zij zijn de sexisten van nu, de mannen wiens wereldbeeld bestaat uit de gemiddelde MTV clip, waarin mannen breed zijn en vrouwen gewillig. Ik deel hun visie alleen niet; ik háát oppervlakkigheid. Misschien ben ik wel helemaal niet zo zelfverzekerd als dat ik zelf altijd dacht dat ik was en ontleen ik zelfwaarde aan een beter uiterlijk. Ik voel me echter ook kiplekker als ik klaar ben met trainen en op weg naar huis ben. Misschien ben ik een metrosexueel? Fucken de media mij dan toch op en wil ik een Chris Zegers lichaam (die overigens beweert 'gewoon voor zichzelf' te trainen)? Dammit, ik weet het niet...
Totdat ik eruit ben echter, kun je mij vinden op het USC; ik ben die jongen die in het hoekje mensen staat te observeren en constant in een notitieblokje krabbelt.
