Soul Sacrifice

Een vrouw ligt voor mijn voeten op de grond  luidruchtig te kermen. Ze smeekt om haar leven. Een ongemakkelijke situatie, aangezien ze een paar seconden geleden nog een groot slijmerig monster was. Als ik haar leven spaar wordt ze een bondgenoot, maar als ik haar aan mijn rechterarm opoffer krijg ik meer punten. Een echte gamer gaat natuurlijk voor de hoogste score.

Ik zuig het leven van de dame weg, op het laatste moment explodeert ze in een regen van donker bloed. De keuze tussen redden of offeren is de centrale mechaniek van Soul Sacrifice. Het is een mechaniek die doorsijpelt naar allerlei systemen binnen de game en ook wat het interessant maakt.

Het offeren van kleine monsters en bepaalde verstopte items in de vechtarena's is ook essentieel, ze herstellen namelijk je uitputbare wapens. Je kunt zes van die wapens meenemen. Ze variëren van simpele zwaarden en projectielen tot behulpzame golems of de kracht om jezelf om te toveren tot een grote rollende vuurbal. Als je genoeg 'ammunitie' hebt kun je beter kiezen om ze te redden, daar krijg je HP voor terug.

Een berg aan systemen
Het gaat dieper. Monsters sacrificeren geeft je experience voor je 'magic level', waarmee je meer pijn kunt doen. Wangedrochten redden laat je 'life level' stijgen. Hiermee bereik je het tegenovergestelde: meer defence. De twee levels mogen gecombineerd honderd zijn. Het is dus goed mogelijk om een super offensief personage te creëren, maar hij zal dan wel heel fragiel zijn.

Het mooie is dat je levels altijd nog kunt terugdraaien, waardoor je wordt aangemoedigd om te experimenteren. Je kunt je build bovendien verder verfijnen aan de hand van 'sigils'. Zie het als skills die je kunt equipen om bijvoorbeeld je projectielen sterker te maken. Sigils speel je vrij door monsterfragmenten te verzamelen. Soul Sacrifice is sowieso een verzamelgame, want je wil natuurlijk ook alle wapens verzamelen.

Je krijgt wapens na elk gevecht. Hoe beter je tijdens een gevecht presteert, hoe meer en hoe zeldzamere wapens je krijgt. Dit motiveert je goed om missies te herspelen om zo de beste strategie te vinden. Wapens kunnen geüpgraded worden zodat je ze vaker tijdens een missie kunt gebruiken of gefuseerd worden om volledig nieuwe strijdmiddelen te creëren. Gotta catch 'em all.

Slappe actie
De menu's zijn het leukste aan de game: het kiezen van wapens voor bepaalde missies, het maken van een offensieve build. De gevechten zelf worden namelijk vrij snel eentonig en saai. Voorbereiding is belangrijker dan vaardigheid in dit spel. De actie is chaotisch en onbevredigend. Je vecht ook telkens in kleine afgebakende arena's die niet echt tot de verbeelding spreken. De game was misschien beter geweest als je wat meer kon verkennen.

Kleine monsters afslachten biedt bovendien geen uitdaging. Er zijn ook lang niet genoeg baas-monsters. Zelfs in het hoofdverhaal zul je veelvuldig tegen bijvoorbeeld dat slijmerige monster moeten vechten. Het enige wat er verandert is voor welk element het monster zwak is. Wapens, levels en fragmenten grinden werd hierdoor steeds minder aantrekkelijk.

Grotesk
Het verhaal hielp me om de game uit te spelen. Het is incoherent en de voice-acting is bijzonder matig, maar het is desalniettemin intrigerend. Je bent een hulploze gevangene van Magusar, een krankzinnige tovenaar. Tot je het levende dagboek, de brutale Librom, van zijn beste vriend in handen krijgt. Door het dagboek te lezen ervaar je alles wat die vriend heeft meegemaakt en ontdek je langzaam wat zijn relatie is met Magusar.

Je kunt op elke moment je kooi uitlopen en Magusar uitdagen, maar je bent tot heel laat in het spel uiteraard kansloos. Dit is wederom een goede motivator om door te spelen, zodat je die dekselse Magusar eindelijk kunt verslaan.

De game omarmt ellendige verhalen. De wereld van Soul Sacrifice die in het boek wordt beschreven is afschuwelijk en tragisch. Tovenaars worden gek door het opofferen van mensen. De monsters zijn grotesk. Zowat alle kleine verhalen in het boek hebben een slecht einde. Heerlijk.

Vaarwel, random online-dude, en bedankt.
Online is de game vanzelf interessanter. Kwakkelende spelers vragen erom om opgeofferd te worden voor een groter doel. Hun ontplofte lichaam ontketent namelijk een kracht die bazen lekker veel pijn doet. Je kunt dit in de singleplayer ook met de domme AI-bondgenoten doen, maar dat voelt lang niet zo duivels.

Een goed team kan een baas helemaal vernietigen. Het is alsof je een groep Charmanders meeneemt naar een Gym vol met gras-type Pokémon-trainers. Jammer dat je vaak in teams zit met kippen zonder koppen. Het is ook vervelend dat aanvallen van je collega's je weg kunnen blazen. Het kost je geen HP, maar het onderbreekt wel je aanval. Goed, dit soort kleine irritaties heb je altijd wel met online games.

Conclusie
Soul Sacrifice bevat een aangrijpend verhaal dat ook via de mechanieken op interessante manieren wordt uitgewerkt. Het spel vraagt je telkens: redden of offeren? De game zelf is alleen het offer van je vrije tijd niet altijd waard, dus misschien moeten twijfelaars hun geld redden.

Exclusief voor PS Vita.

Zie hier de FOK!games beoordelingsrichtlijnen.