CD: The Low Frequency In Stereo - Futuro
Het klinkt namelijk als dreunende indierock. Lekker lomp scheurend met een ranzig lo-fi randje. Niks loepzuivere productie, en da's maar goed ook. Het zou slaan als dynamisch op Balkenende. Ach, The Low Frequency In Stereo is evenmin dynamisch. Het zouden brave ambtenaren kunnen zijn, die 's avonds een te strakke en te groovy broek aantrekken en dan helemaal los gaan op hippie fuzzy orgels, gitaren en monotone zang, featuring Truus van de receptie.
En het werkt! De muziek heeft iets hypnotiserends, door de monotonie, door de fuzz, door het lo-fi rafeltje. Ravi Shankar is weer de inspirator voor mompelende dreun op bijvoorbeeld 'Starstruck' en 'The End Is The End'. Soms is de melodie net dat beetje uit het lood om het spannend te houden. Feedback wordt gebruikt om de sfeer te zetten, The Low Frequence In Stereo moet het van het collectief hebben. Geen grote gebaren, maar langzaam zuigen ze je binnen. Inderdaad, lage tonen waarvan er meer passen in stereo, veelal met fuzz en feedback als achtergrond, in vele lagen. "Veel" is het sleutelwoord, toch is het niet verstikkend.
De openingstrack ('Turnpike') is overigens allesbehalve subtiel. Een tsunami van een overslaand fuzz orgel. Denk aan het Tsunami album van 35007. Mooi aarzelend komt het orgel op gang, begeleid door de Noorse versie van Dick Dale (hey, het scheelt maar 30 graden celsius!). Charmante ingetogenheid zeg maar, schattig zonder de truttigheid. Het slotnummer is ruim negen minuten van al het voorgaande. Niet voor niks staat achter vier van de vijf bandleden "guitars" en "organ". Niks voor wie van duidelijke cleane muziek houdt. Vuig zijn ze ook niet, blijft boeiend over. Lieve concertzaaluitbaters: boek ze, voor het te laat is.
Label: Rune grammofon Releasedatum:23 februari 2009
Waardering:
Kijk voor meer muziek in MUZ.
