CD: Two Gallants - What The Toll Tells
Na het luisteren voelde ik mij die iemand in het hoekje, alsof ik de enige was die naar ze luisterde en ze ook begreep. De emotionele verhalen worden er letterlijk uitgeschreeuwd door Stephens, en Vogel drumt elk nummer alsof het zijn laatste is. Vanwege de samenstelling gitarist-drummer is de vergelijking met The White Stripes snel gemaakt, maar toch iets te kort door de bocht. Two Gallants klinkt een stuk voller, terwijl je bij Meg en Jack White toch vooral het gevoel hebt dat je naar duo luistert.
De twee jonge twintigers klinken vooral als een volwaardige band op de uptempo nummers.
Long summer day bevat bijvoorbeeld een heerlijk aanstekelijk riffje, dat je keer op keer terug zal willen horen. The Prodigal song valt vooral op vanwege de mondharmonica melodie. Ook bijzonder is het ska-element aan het einde van 16th St. Dozens.
De countrypunk achtige stijl, overgoten met een blues sausje, zal waarschijnlijk niet iedereen meteen kunnen waarderen, maar dat is vooral een kwestie van tijd. Zodra je over het punt bent dat je zelfs het geschreeuw van Stephens mooi begint te vinden en de plotselinge afwisselingen tussen up- en slowtempo juist als een pluspunt gaat zien, is er geen uitweg meer mogelijk.
Je gaat van de Two Gallants houden. Jij wilt die iemand zijn aan de zijkant van het podium. Laat al die onwetenden maar hun leven vergallen door zich elke avond vol te gooien en mee te schreeuwen met Meat Loaf, terwijl er aan de andere kant van de zaal twee 'jochies' hun prachtige verhalen vertellen. Jij staat er, en daar gaat het om.
Label: Saddle Creek Releasedatum: 13-02-2006 Waardering:
Must See/Buy/Do
Aanrader
Redelijk
Tsjaa...
STAY AWAY!!!!