Bloodborne
Een overduidelijke Souls-game in een wat nieuwer jasje.
Bloodborne is de nieuwe game van Miyazaki, de director van Demon’s Souls. Sony benaderde FROM Software met de vraag of ze geen game voor de toen nog niet aangekondigde PlayStation 4 wilden maken. Miyazaki en zijn team zagen dat wel zitten, maar wilden wel een nieuwe game maken, dus het moest geen Demon’s Souls 2 worden. Sowieso zagen ze ook in dat het vechten met zwaard en schild in die game een repetitief gebeuren was en dat ze daarom de gameplaymechanieken anders wilden opzetten.
Bloodborne speelt zich af in het Victoriaanse tijdperk. Je begint in het stadje Yharnam, een mistige stad vol gothic en steampunk invloeden. Grafisch ziet het er gedetailleerder uit, maar je ziet en voelt de overduidelijke Souls-sfeer. Kortom, het speelt zo traag als het maar kan, om elk hoekje is er wel een gevaar en er zijn grote, sterkere vijanden die her en der je pad kruisen. Opvallend is dat er af en toe grotere groepen te verslaan zijn. Iedereen die een Souls-game gespeeld heeft weet dat je individuen uit groepen moet lokken om zo het behapbaarder te maken. Niet in Bloodborne; in dit spel wil de ontwikkelaar dat je juist in de problemen komt door groepen.
De demo die op Gamescom te spelen was, laat het lokken van vijanden uit een groep wel toe, maar een level achter de schermen speelt zich af op een kerkhof vol oude vrouwtjes die je graag meteen daar willen begraven. Ze zijn natuurlijk oud, dus traag, maar ze zijn wel met velen en moeilijk uit elkaar te drijven. Gelukkig hebben ze een zwakke plek en geeft de producer deze ook aan: rol naar hun benen en ze struikelen zodat ze makkelijker af te maken zijn. Want ja, volgens de producer zijn ze het prototype senior: last van slechte botten en motoriek. Grote groepen verslaan is goed mogelijk, maar je moet blijven opletten op gevaren en zoeken naar de zwakke plekken. Eigenlijk zoals elke Souls-game speelt, maar dan met meer vijanden.
De grote verandering in Bloodborne ten opzichte van Souls-games is het feit dat je nu een wapen draagt. Let wel: het is geen uzi, maar een ouderwetse shotgun. Er zijn niet al te veel kogels, dus waan je vooral geen Rambo. Het geweer is echt bedoeld als tweede wapen, als je nood het hoogst is. Als een vijand je net wil slaan kun je bijvoorbeeld de shotgun recht in zijn gezicht, of wat er nog van over is, af laten gaan en jezelf wat pijn besparen. Een andere tactiek is om bijvoorbeeld eerst een olieflesje naar je toekomstige slachtoffer te gooien en hem te trakteren op een schot hagel dat meteen zorgt dat diegene in de fik vliegt. Dat geven we bonuspunten voor stijl.
Je primaire wapen is een geval apart. Elk wapen dat je kiest heeft drie stadia: ingeklapt, opengeklapt en het korte moment waarin je het in- of uitklapt. Zo verandert een kleine handbijl in een bardiche. Sla je een vijand in het derde stadium, dan doe je extra schade en kun je langere combo’s maken. Dit is een van de manieren om spelers aanvallender te laten spelen, maar er zijn twee andere dingen die zorgen dat je eigenlijk wel moet aanvallen. Het eerste is een gebrek aan schild. Je hebt een slagwapen en een geweer en dat betekent dat je geen ruimte meer hebt om een schild te dragen. Gedaan dus met het ‘blok, sla, blok, sla’-mechaniek uit eerdere delen, je zult actief moeten ontwijken of counteren met bijvoorbeeld je geweer.
Mocht je toch geraakt worden dan is er een kans dat je een stukje levensmeter terug wint. Veel puristen zullen dit typisch niet des Souls vinden, maar je kunt korte tijd je verloren levensenergie wat terugwinnen. Als je geraakt wordt loopt er natuurlijk leven uit je levensbalk, te herkennen aan een andere kleur. Als je in die tijd terugslaat, dan krijg je een beetje levensenergie terug. Let wel: die tijd is erg kort en in de publieke demo op Gamescom was deze zelfs wat minder streng gezet, om zo makkelijker te zien hoe het werkt. Deze regainmeter zorgt er dus voor dat aanvallen erg nuttig kan zijn, met name als je timing goed is en je de tegenstand denkt aan te kunnen. Weer een manier om mensen actiever aan te laten vallen, in plaats van het eeuwige geblok in eerdere Souls-games.
Op de vraag welke klassen er in Bloodborne te kiezen zijn, is het antwoord simpel: er zijn geen klassen; je bent hunter en dat is het. Meer over de RPG-aspecten of de multiplayer in het spel wil FROM Software nog niet kwijt. In alle Souls-games spaarde je zielen, maar of en wat je spaart in Bloodborne wil men nog niet prijsgeven. En het belangrijkste - wat de straf is als je doodgaat - is ook nog onbekend, laat staan hoe je die straf weer ongedaan kunt maken.
Naast het vechten is er nog niet veel bekend dus. Elke vijand moet je het gevoel van gevaar geven en elk gewonnen gevecht een gevoel van een prestatie. Eigenlijk kunnen we dit stiekem wel de next-gen opvolger van Demon’s Souls noemen, maar dan in een andere tijd, andere setting en met meer aanvallende gameplay. Het voelt allemaal heel vertrouwd aan, en dat is geen slecht iets voor de fans. Zoek je snellere actie, dan ben je aan het verkeerde adres bij Bloodborne. Hier moet je bij elke stap vrezen voor je leven en niet als een malloot naar een vijand rennen om ze neer te leggen. Bloodborne komt exclusief uit voor PlayStation 4, zo ergens in het eerste kwartaal van 2015.
