Power pakt tweede IndyCar Series-titel, Van Kalmthout eindigt jaar als 12e

Op het circuit van Laguna Seca in Californië is zondagavond de titelstrijd in de IndyCar Series beslist. Er stond nog één race op het programma, de zeventiende van het jaar, en daarin werd het eigenlijk toch niet al te spannend meer.

Voorafgaand aan de race waren er nog vijf mogelijke titelkandidaten over: Will Power stond er met afstand het best voor, gevolgd door Josef Newgarden - die na een kwalificatieschuiver in het achterveld moest starten - en Scott Dixon, terwijl Marcus Ericsson en Scott McLaughlin moesten hopen op problemen bij de rest.

Power vertrok vanaf poleposition, zijn 68e pole en daarmee verbrak hij Mario Andretti's legendarische record. Callum Ilott stond zeer knap naast hem, voor Alexander Rossi, Romain Grosjean, Pato O'Ward en David Malukas - Rinus van Kalmthout moest het vanaf de veertiende plek gaan doen.

Zoals traditie in de IndyCar Series slaagde men er weer totáál niet in zich fatsoenlijk op te lijnen voor een rollende start, maar men mocht toch beginnen. Power behield de leiding bij de start, Rossi sloot aan, voor O'Ward, Ilott, Grosjean, Malukas en McLaughlin. Van Kalmthout ging door het grind en viel terug naar de 24e plek.

O'Ward ging na tien ronden langs Rossi naar plek twee, terwijl de eerste mannen op zachte banden die exemplaren in kwamen wisselen. Ook Ilott nam Rossi te grazen, waarna Rossi zijn versleten banden omruilde voor nieuwe zachte banden. O'Ward kwam een ronde later harde banden halen, Power maakte diezelfde switch nog een ronde later, gevolgd door Ilott.

Nadat iedereen zijn stop had gemaakt reed Alex Palou keurig voorin, en Power liet de uittredend kampioen zijn gang gaan en de leiding pakken - knokken was voor Power het risico niet waard. Na bijna veertig ronden kwam Ilott vanaf plek vijf stil te vallen en gelijk dook het halve veld de pitstraat in om een eventuele neutralisatie voor te zijn.

Na de pitstops volgde inderdaad een caution, met Palou voorop, voor Power, Rosenqvist, O'Ward, Newgarden - die wat eerder was gestopt - en McLaughlin. Na een paar ronden konden we door en Newgarden had het tempo erg lekker te pakken: in no-time passeerde hij O'Ward én Rosenqvist, beiden in de fameuze Corkscrew.

Op precies dezelfde plek deed hij het daarna ook bij Power, waarmee de titelstrijd wat leven begon te krijgen. Het gat naar Palou kon hij niet dichten en met 35 ronden te gaan kwam hij binnen voor een setje zachte banden, waardoor duidelijk was dat hij nog een keer moest stoppen - de zachte banden zouden het nooit lang genoeg volhouden.

In no-time reed Newgarden zich weer naar plek drie, vlak achter Power, die met 28 ronden te gaan naar binnen kwam voor een nieuw setje harde banden - hij hoefde níet meer naar binnen. Palou kwam een ronde later naar binnen, eveneens voor nieuwe harde banden, en zo kon Newgarden de leiding nemen in een poging zich genoeg voorsprong te verschaffen voor zijn laatste stop.

Een ronde of tien na zijn vorige stop, dus met nog iets meer dan twintig ronden te gaan, kwam Newgarden zijn razendsnelle edoch inmiddels versleten zachte banden inruilen voor harde banden. Hij kwam ver achter Palou de baan weer op, maar zat wel een paar tellen voor Power op de tweede plek - niet genoeg voor de titel, want zelfs bij winst van Newgarden had Power aan de top-5 genoeg.

De overwinning voor Palou kwam geen seconde meer in gevaar, hij had een halve minuut voorsprong en pakte op de valreep zijn eerste zege van een jaar waarin het aan het einde vooral draaide om contractrechtszaken. Plek twee was voor Power en daarmee was de Australiër na 2014 opnieuw kampioen. Newgarden werd derde en eindigde als tweede in de titelstrijd. Van Kalmthout sloot de race af als veertiende en werd twaalfde in het kampioenschap.