WK 2006: Uitslag Duitsland - Italië
Italië staat voor de zesde keer in de eindstrijd van het WK Voetbal. De drievoudig wereldkampioen maakte na verlengingen een einde aan de droom van gastland Duitsland: 0-2. De doelpunten van Fabio Grosso en Alessandro Del Piero vielen op het moment dat een strafschoppenserie onvermijdelijk leek. Duitsland begon met een versterkt middenveld aan de reprise van de finale van 1982: Bastian Schweinsteiger leverde zijn plaats in ten faveure van Sebastian Kehl. Jürgen Klinsmann kon geen beroep doen op de geschorste Torsten Frings, een flinke aderlating. Tim Borowski trad aan als vervanger. De overige leden van het cruciale triumviraat, Michael Ballack en Miroslav Klose, bleken op tijd hersteld van lichte krampaanvallen tijdens de confrontatie tegen Argentinië. Bondscoach Marcello Lippi van Italië koos opnieuw voor een 4-5-1 formatie, met Luca Toni als diepe spits. Achterin gaf Alessandro Nesta wegens een dijbeenkwetsuur opnieuw forfait, waardoor Marco Materazzi een plaats in de basis kreeg toebedeeld.
In de eerste helft had Italië licht de boventoon. Vooral het positiespel was beter verzorgd. De Squadra jaagde Duitsland snel op en toonde zich bedreven in de omschakeling. Achterin heersten Fabio Cannavaro en Materazzi: geen kans werd gegeven. Het Italiaanse initiatief uitte zich moeizaam in doelgelegenheden, omdat ook de Duitse defensie weinig weg gaf. Simone Perrotta was op aangeven van Francesco Totti nog dichtbij de 0-1, maar vanuit een lastige hoek produceerde de middenvelder een slappe inzet. Een reeks corners leverde eveneens geen succes op.
Duitsland acteerde onrustig en miste duidelijk Frings. Ballack genoot weliswaar veel vrijheid; de ruimtes naar Klose en Lukas Podolski werden vakkundig afgedekt door Gennaro Gattuso. Toch kreeg die Mannschaft de beste mogelijkheid in de eerste drie kwartier. Balverlies van de verder uitstekend spelende Andrea Pirlo stelde Klose in staat Bernd Schneider aan te spelen. De routinier slaagde er niet af te ronden. Tot een grootscheeps Duits offensief leidde dit niet. Opvallend was het optreden van scheidsrechter Archundía, die te veel liet doorspelen en af en toe de kaarten op zak hield. De eerste helft eindigde mede daardoor in een wat verhitte sfeer. Duitsland rustte met het idee dat het Italiaanse overwicht aan het tanen was.
In de periode na de hervatting ontstond er een gewijzigd beeld. Duitsland drukte en liet de bal veel sneller rondgaan. De backs Lahm en Friedrich schoven bovendien vaker in. Mogelijkheden lieten niet lang op zich wachten. Klose stichtte gevaar met een dribbelactie, maar Gianluigi Buffon kwam op tijd uit zijn doel. Even later draaide Podolski simpel weg van Materazzi, opnieuw redde Buffon. Italië beleefde een moeilijke fase, vooral in aanvallend opzicht. Toni bevond zich op een eiland en Totti speelde niet zijn beste wedstrijd. Tegelijkertijd verdween de suprematie van Italië over het middenveld.
Zo rond de zeventigste minuut verzandde de confrontatie. Voorzichtigheid ging regeren naarmate de klok doortikte. Met David Odonkor en Schweinsteiger bracht Klinsmann nieuw bloed in de gelederen, Lippi haalde Toni naar de kant voor Alberto Gilardino. Al snel was duidelijk dat beide ploegen afkoersten op een verlenging, het nemen van risico's werd uitgebannen. Ballack miste nog een vrije trap vanuit kansrijke positie, verder heerste het risicoloze rondtikken. Italië, inmiddels met Iaquinta als tweede aanvaller, raakte in de eerste anderhalve minuut van de extra tijd tweemaal het aluminium. Eerst trof Gilardino de paal na knap Ballack en Metzelder te hebben uitgespeeld, waarna Zambrotta een afstandspoging uiteen zag spatten op de lat. Verder gebeurde er weinig in de eerste helft, al miste Podolski een gouden kopkans op aangeven van Odonkor.
Italië wilde per se een penaltyserie voorkomen en gooide met Del Piero andermaal een creatieve speler binnen de lijnen. Duitsland werd met de rug tegen de muur gedrukt, maar aan accuratesse ontbrak het de Zuid-Europeanen. Het gastland was dreigend in de tegenstoot, hetgeen het meest latent naar voren kwam in een nieuwe (schiet)kans van Podolski. Penalty"s leken onontkoombaar, totdat een afgeweken hoekschop voor de voeten van Fabio Grosso belandde. De verdediger scoorde prachtig op aangeven van Pirlo. De tijd voor Duitsland was te kort om iets terug te doen. Uit een counter maakte Del Piero nog de 0-2, enkel voor de statistieken. Italië staat in de eindstrijd. Woensdagavond strijden Portugal en Frankrijk in München om het resterende finaleticket.
